ตอนที่ 12 

แสงไฟสว่างวาบไปทั่วลานหน้าสโมสรทหารเรือ ของฐานทัพเรือหน่วยชายฝั่งตะวันออก เสียงเพลงจังหวะสวิงทั้งไทยและสากล สลับกันเล่น ดังออกมาถึงด้านนอกที่เป็นลานจอดรถ แขกผู้ที่มาร่วมงานก็เป็นนายทหารชั้นผู้น้อย ผู้ใหญ่ที่ต่างแต่งตัวในชุดทหารเต็มยศ เดินควงคู่มากับคนรักของตน ที่บรรจงแต่งชุดราตรี ประโคมใส่เครื่องเพชรพลอย มาโชว์กันในงานนี้โดยเฉพาะ ที่จัดกันยิ่งใหญ่ปีละครั้งเท่านั้น เพื่อเป็นการเลี้ยงขอบคุณบรรดาทหารหาญ ที่ทำงานรับใช้ราชการ และประชาชนอย่างแข็งขัน ฉันมองผู้ที่มาร่วมงานแต่ละคน มีใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส และทักทายกันอย่างสนิทสนม เสียงดังเซ็งแซ่

"ทำไมคุณทำท่าอย่างนั้นล่ะ" นายทหารหนุ่มในชุดเครื่องแบบเต็มยศ เดินอ้อมรถมารับฉัน ที่ออกมายืน ทำท่าเก้ๆ กังๆ

"งานเขาจัดใหญ่โต หรูหราจังค่ะ คนก็เยอะด้วย ฉันไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไงนี่ค่ะ อีกอย่างฉันไม่ค่อยได้แต่งตัวอย่างนี้นี่ค่ะ"

ฉันก้มลงมองชุดสีเหลืองอ่อน ผ้าชีฟองบางเบา ที่รัดเข้ารูปในส่วนบน แต่ปล่อยบานยาวจรดพื้น พันโทนายแพทย์จักรินทร์ เดินเข้ามาใกล้ คว้ามือทั้งสองของฉัน ไปเกาะกุม ดวงตาสดใสให้กำลังใจ

"คุณสวยมาก สวยเหมือนวันนั้น" ประโยคสุดท้ายเบาแทบไม่ได้ยิน

"คะ ว่ายังไงนะคะ"

"ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมจะอยู่ข้างๆ คุณ คุณจะได้ไม่กลัวไง"

เขาทำท่าไม่ได้ยินคำถามของฉัน เสไปจับมือของฉันไปเกาะที่แขนของเขา แล้วพาเดินเข้าไปในห้องบอลลูม

"ผู้พันหมอ" เสียงใสจากมุมห้อง เรียกขานชื่อชายหนุ่มข้างตัวฉัน

"สวัสดีครับคุณหญิงสายสมร"

เขายกมือขึ้นไหว้หญิงวัยกลางคน ที่ใส่ชุดไทยประยุกต์ ทำมาจากผ้าไหมไทย เรียบง่ายแต่ดูมีราศี ที่ส่งยิ้มมาให้อย่างอบอุ่น เดินมากับชายอายุไล่เลี่ยกับคุณหญิง ในชุดนายทหารเต็มยศ

"คุณหมอกครับ นี่ท่านนายพลกำจร กับคุณหญิงสายสมร เขาหันมาแนะนำ" ฉันยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสอง

"หนูหมอก ดีใจที่ได้พบกัน ดูสิหน้าตาน่ารัก น่าเอ็นดู เป็นยังไงบ้าง ชอบที่นี่ไหม" คุณหญิงเอ่ยทักอย่างเป็นกันเอง

"ชอบค่ะ ทะเลที่นี่สวยมาก อย่างที่คุณจักรบอกจริงๆ ค่ะ"

ฉันตอบพร้อมเอี้ยวตัวมองดูผู้ที่มาด้วย ที่ตอนนี้ถูกท่านนายพลเดินพาตัวไปคุยกับนายทหารอื่นๆ

"ท่านนายพล คงจะพาผู้พันหมอไปแนะนำตัวกับคนอื่นๆ ถึงแม้ผู้พันหมอ จะเคยประจำที่หน่วยนี้มาก่อน แต่ก็ไปเมืองนอกเสียหลายปี พอท่านรู้ว่าผู้พันหมอเลือกที่จะมาประจำที่นี่อีก หลังกลับจากอังกฤษ ไม่มีใครดีใจไปกว่าท่านนายพล" เสียงคนพูดเอ็นดูผู้พันหมออย่างเห็นได้ชัด

"ท่านนายพลกับคุณพ่อของผู้พันหมอ เป็นเพื่อนสนิทกัน ท่านนายพลกับฉันก็เห็นผู้พันหมอมาตั้งแต่เด็กๆ เมื่อก่อนเรียกเขาว่าตาจักร ตอนนี้มีตำแหน่งใหญ่โต จะเรียกอย่างเคยไม่ได้แล้ว"

คุณหญิงดูท่าทางจะช่างเจรจา เพราะเดินไปพูดไป เล่าเรื่องไป อย่างเป็นกันเอง

"มากับฉันดีกว่า ปล่อยให้ผู้ชายเขาคุยกันไป ฉันจะทำหน้าที่แนะนำเธอให้บรรดาแม่บ้านของคนอื่นๆ เอง"

ฉันเดินตามคุณหญิงสายสมรไปเรื่อยๆ ปากก็พูดได้แต่คำว่า "ค่ะ" เพราะจะพูด จะเล่าอะไร หรือจะตอบกลับอะไร ก็พูดไม่ทัน คุณหญิงและบรรดาภรรยา ของนายทหารต่างๆ ที่ผลัดกันเล่าเรื่องนั้น เรื่องนี้ให้ฟัง จนเมื่อยหู จนต้องชิงหาโอกาสขอเวลานอกไปเข้าห้องน้ำ แต่พอเดินออกมาได้ไกลจากกลุ่มแม่บ้านนัก ก็ได้ยินเสียงทักมาจากข้างหลัง

"คุณอยู่ที่นี่เอง"

กลิ่นของแอลกอฮอล์ ปนมากับลมหายใจของผู้พูด ที่อยู่โผล่มายืนอยู่ด้านหลัง แขนแข็งแรงดึงเอวของฉันเข้าไปใกล้จนชิด

"คุณจักร หายไปไหนมา" ฉันตัดพ้อ

"ปล่อยให้ฉันไว้กับบรรดาสมาคมแม่บ้านทหารเรืออยู่เป็นนานสองนาน"

"ขอโทษครับคุณแม่บ้านทหารเรือ" เขายื่นหน้ามาล้อ

"ทางผมก็โดนเพื่อนเก่าๆ มะรุมมะตุ้มล้อมหน้าล้อมหลังเหมือนกัน นี่ผมต้องใช้อุบายขอตัวมาเข้าห้องน้ำ เหมือนคุณนี่แหละ ผมถึงมีโอกาสปลีกตัวมาได้"

"บ้า คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันแกล้งขอตัวมาเข้าห้องน้ำ"

"อ้าวถ้าไม่รู้ใจภรรยา แล้วจะรู้ใจใครที่ไหน" เขายื่นหน้ามาใกล้แก้มฉัน ดวงตาวาบวับ

"อิจฉาผู้พันหมอเสียจริง ข้าวใหม่ปลามัน กะหนุงกะหนิงน่ารักจริงๆ "

คนทักเดินมากับจ่าพร้อย ที่ดูท่าระดับแอลกอฮอลล์ในเส้นเลือดสูงไปนิด

"ผู้พันหมอเข้าวินไปหนึ่ง ทีนี้ก็เหลือแต่ผู้กองกับผมล่ะครับ"

จ่าพร้อยพยายามสุดฤทธิ์ที่จะไม่ให้เสียงที่พูดออกมาอ้อแอ้ เพราะฤทธิ์เหล้า

"คุณหมอกครับ นี่ผู้กองพันวา ผู้กองเจ้าเสน่ห์ประจำเกาะหน้าครับ" จักรินทร์แนะนำ เพื่อนสนิทอีกคนของเขาให้รู้จัก

"ผู้พันหมอ นายก็แนะนำขยายความเกินไป"

ผู้กองพันวา ผู้มีหน้าตาคมคาย หล่อเหล่า สมชื่อสมฉายาผู้กองเจ้าเสน่ห์ ที่ใบหน้าหล่อเหลา และคมเข้ม เอ่ยขึ้นอย่างสนิทสนมกับเพื่อนมากๆ

"ไอ้กระผมมันทหารเรือคนจนครับผม ชีวิตนี้มีแต่น้ำกับฟ้า" ผู้กองที่เจ้าเสน่ห์ แถมคารมยังคมคายอีกด้วย

"จะมีสาวเจ้าที่ไหนจะมาสนใจคนอย่างผม"

"อย่าไปเชื่อคารมมันนะคุณ ไอ้นี่เวลามันขึ้นบกทีไร ต้องไปหักอกสาวๆ ในเมืองทุกที" ผู้เป็นเพื่อนคุยต่ออย่างไม่เกรงใจ

"ผู้พันหมอ เขาทั้งหล่อ ทั้งรวย ผู้กองก็หล่อเหลา คมเข้ม ทั้งสองคนมีสาวๆ ล้อมหน้าล้อมหลัง ก็มีแต่จ่าพร้อยนี่แหละครับ หล่อก็ไม่หล่อ รวยก็ไม่รวย ไม่มีสาวไหนสนใจ วันๆ ได้แต่กอดขวดเหล้าข้างกาย" ฉันอดยิ้มไม่ได้ กับคนพูด ที่เริ่มน่าจะกอดขวดเหล้าไปหลายขวด เพราะเริ่มจะยืนไม่ค่อยตรง

"คุณหมอกจะดื่มสักหน่อยไหมครับ" ผู้กองพันวา หยิบแก้วใสมีน้ำสีสวยข้างใน จากบริกรที่ถือถาดเครื่องดื่ม เดินวนมาตรงที่พวกเรายืนอยู่ ก่อนที่เขาจะเดินจากไป

"คงไม่ค่ะ คือหมอกได้ให้สัญญากับใครบางคนไว้แล้วค่ะ ว่าจะเลิกดื่มแล้วเด็ดขาด" ฉันปฏิเสธเบาๆ

"ขอบคุณครับที่จำได้" จักรินทร์ยื่นมือไปรับแก้วนั้นเอง ก่อนที่จะจ้องมองฉันดวงตาวิบวับ

"แก้วนี้ฉันขอนะ ขอดื่มแทนเมียฉันเอง"

เสียงของเขา ที่พูดไม่เบานัก ทำให้เกิดเสียงหวีดวิ้ว เป่าปาก ล้อเลียน ผู้พันหมอ มาจากนายทหารที่ยืนอยู่ใกล้ๆ กันยกใหญ่ ฉันมองดูคนที่สาดเหล้าเข้าคอ ที่ไม่มี ทีท่าเก้อเขิน กับการหยอกล้อ นั้นเท่าไหร่ ผิดกับฉัน ที่ใบหน้าร้อนผ่าวไปด้วยความอาย

------------------