เรื่องราวต่อไปนี้ผมอยากให้ทุกท่านอ่าน และช่วยผมหาคำตอบทีนะครับ
น้องผมเองเป็นคนเกเรมาตั้งเเต่เด็กครับ ซึ่งคุณพ่อของผมท่านเสียไปตั้งเเต่ตอนผมอายุ 7 ปี ตอนนั้นน้องผมเเค่ 4 ปี น้องชายถูกเเม่ตามใจมาตลอดเวลาใช้งานก็จะบอกว่าอย่าไปเกี่ยงงานใส่น้อง ผมก็เลยเป็นคนที่ต้องรับผิดชอบหน้าที่ต่างๆตลอดมา ผมทำงานช่วยเหลือครอบครัวมาตลอด เเม่ผมไม่เคยชม เเต่น้องผมทำเเค่ครั้งเดียวกลับได้คำชมเเล้วชมอีก อันนี้ผมก็ไม่เข้าใจครับ สิ่งที่เป็นปมคาใจผมในวันเด็กก็คือ ผมจำได้ว่าตอนนั้นผมลืมหุงข้าวเนื่องจากผมซ้อมกีฬากลับค่ำ ผมอายุ 9 ปีครับตอนนั้น เเม่ผมด่าผม ไล่ผมออกจากบ้าน เเต่น้องชายทำผิดมากเเค่ไหน เเม่กลับมองว่ามันเป็นเรื่องตลก เช่นเเบบน้องผมไปมีเรื่องชกต่อย เเม่ก็จะเข้าข้างลูกชายคนเล็ก ผมก็พยายามจะอธิบายให้เเม่ฟังว่าสิ่งที่เเม่กำลังทำอยู่มันจะทำให้เด็กไม่รู้ถูกรู้ผิด ทุกคนไม่ต้องทายครับ ผมโดนด่า น้อยใจร้องไห้คนเดียวตลอด อาจจะเป็นเพราะผมยังเด็กมั้ง เลยอาจจะถูกมองว่าก้าวร้าว ยังมีเรื่องราวอีกมากมายครับ ที่ผมยังหาคำตอบจากเเม่ผมไม่ได้
จนกระทั่งเวลาได้เลยเถิดมาจนผมได้ย้ายเข้ามาเรียนโรงเรียนมัธยมในเมือง ซึ่งผมจะต้องเดินทางไปกลับ และโรงเรียนก็อยู่ห่างจากบ้านราว 30 กิโลเมตร กลับถึงบ้านค่ำ เเต่ถึงจะค่ำเเค่ไหน ผมก็ต้องทำงานบ้านให้เสร็จก่อน อยากเล่นกีฬา หรืออยากไปไหนมาไหนหลังเลิกเรียนก็ยาก กลับกันซึ่งน้องผมสบายมากวันวันไม่ทำอะไรเริ่มสร้างปัญหาจากเล็ก ไปใหญ่ เเต่เเม่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร กับคำพูดติดปากคือ น้องยังเด็กอยู่ เเต่ผมก็คิดเเค่ว่าท่านอยู่ตัวคนเดียวท่านคงเหนื่อยเลยไม่อยากคิดอะไรเพราะเป็นเรื่องของเด็กๆ ผมคิดบวกไว้ ก็สบายใจไปครับ เเต่หลายครั้งผมก็รู้สึกโดดเดี่ยว น้องผมข่มเหงผมทุกอย่าง ไม่เคารพ ไม่มีความเกรงใจ ซึ่งผมก็ต้องยอม เพราะทุกครั้งที่ทะเลาะกัน เเม่จะด่าว่าผมไม่รู้จักโต เป็นพี่ต้องเสียสละ เพราะน้องยังเด็กกว่า ผมน้อยใจเเต่ไม่รู้จะไปปรึกษาใครครับ เป็นเเบบนี้มาสักระยะ
จนผมอยู่มัธยมปลายครับ น้องผมย้ายไปเรียนโรงเรียนประจำครับ เพราะเเม่เริ่มรับนิสัยลูกตัวเองไม่ได้เเต่ก็ยังอาลัยอาวรณ์ คิดถึงลูกอยู่นั่นเเหละ บางทีผมก็หมั่นไส้มันอดไม่ได้จริงๆครับ ช่วงเเรกที่น้องไปเรียนโรงเรียนประจำ บ้านคือสวรรค์เลยครับ ผมอยู่กับเเม่อย่างมีความสุข ของของผมไม่ถูกน้องเเย่ง บ้านช่องเป็นระเบียบเรียบร้อย ยิ่งช่วงผมไปซ้อมกีฬาที่โรงเรียนเเล้วต้องไปนอนที่หอพัก เจอเพื่อนๆ มีความสุขมากครับที่ผมได้ทำในสิ่งที่อยากทำมากในตอนเด็ก เเต่ผมก็กลับบ้านทุกอาทิตย์ เพราะคิดถึงบ้านเเละเเม่ มันควรจะเป็นแบบนั้น เเละทุกอย่างกำลังจะไปได้ดี อย่างที่วาดฝัน จนกระทั่ง น้องของผมมีเรื่องกับคนที่โรงเรียน ทะเลาะกันถึงขั้นจะฆ่ากัน น้องชายผมเป็นคนอารมณ์ร้อนไม่ยอมใคร ตามที่เเม่ได้ปลูกฝังมันมา คนเป็นเเม่ทนไม่ได้ กลัวลูกชายสุดที่รักจะตาย เลยไปพาลูกกลับมาอยู่บ้านหวังเลี้ยงดูประคบประงมเหมือนตอนอายุ 4 ขวบ น้องผมไม่จบ ม.2 ครับ เพราะนิสัยมันเหมาะกับการอยู่คนเดียว ไม่ใช่สิ เหมาะเเก่การอยู่กับเเม่เเละบังคับผม เเต่เเม่ผมกลับไม่รู้ร้อนอะไร เข้าข้างลูกเเบบไม่มีเหตุผลอะไรมาสนับสนุน ผมไม่เข้าใจเลย ผมพูดอะไรไม่ได้เพราะน้องยังเด็กคำนี้อีกเเล้วครับ 14 ปีเเล้วครับ ที่ผมทนฟังคำนี้มา ทุกท่านที่เคารพครับ ผมไม่ได้มีเจตนาที่จะนำไฟในครอบครัวมาพูดให้เสียหายเลยนะครับ เเต่ผมไม่รู้จะไปปรึกษาใครจริงๆ เรื่องยังไม่จบเเค่นี้หรอกนะครับ......
ช่วงที่กลับมาน้องผมทั้งเล่นยา ค้ายา ทุกอย่างของความเลวมนุษย์รวมอยู่กับมัน ด่าเเม่ ไม่ฟังเเม่ เเม่มาพูดกับผม ผมสงสารเเม่มากเเต่ผมก็ไม่สามารถสอนน้องผมได้เลย เพราะทุกครั้งที่บอกเเม่ เเม่บอกว่าน้องยังเด็กอย่าไปถือสา ผมโกรธเเม่มาก เเม่ยังไม่รู้ว่าปมในวัยเด็กนั่นเเหละที่สร้างมันมาแบบนี้ เเม่กลับไปโทษคนอื่น ว่าพาลูกชายสุดที่รักไปติดยา จนมีนิสัยก้าวร้าว ผมก็บอกว่าไม่ใช่ มันเป็นเพราะเเม่สอนให้มันข่มเหงครอบครัว มันเลยไม่กลัว เพราะมันรู้ว่าไม่มีใครกล้าว่ามัน เเละเเม่ก็ยอมมัน เเม่ผมต้องเสียเงินฟรี ครั้งเเล้วครั้งเล่า กับขี้ยาคนนี้ โดนตำรวจจับบ้าง โดนใครมาตามเอาเงินบ้างเพราะไปขโมยของเขา โดยไม่บอกผมจนผมรู้เอง ผมเข้าใจว่าเเม่ทุกคนรักลูกด้วยกันหมด เเต่สิ่งที่ไม่ถูกต้องแบบนี้ ทุกท่านว่าสมควรมั้ยครับ ผมพยายามอธิบาย เเต่ผมก็โดนเเม่ด่า ว่าไม่เข้าใจเเม่ คำหนึ่งที่แม่ด่าผม เเล้วผมเเค้นใจมากคือ บอกว่าผมได้ทุกอย่างมากกว่าน้อง ใช้เงินมากกว่า ได้เงินไปโรงเรียนทุกวัน เเล้วมาว่าผมว่าถ้าไม่เป็นเเม่ไม่มีวันเข้าใจหรอก เเล้วทำไมผมจะไม่เข้าใจเเม่ ผมเองก็อยู่กับเเม่กับน้องมาตั้งเเต่เด็ก คนที่รับรู้ปัญหาว่าน้องเป็นยังไงก็คือผมเอง เเล้วมาเปรียบเทียบผม ซึ่งผมไปเรียน กับน้องที่เป็นคนติดยา ผมไม่เข้าใจตรรกะนี้ครับ มีบ้านใครเป็นเเบบนี้ไหมครับปวดหัวไมเกรนเลยครับ ผมเลยปล่อยไปเรื่อยๆ ถามว่าอดทนได้มั้ย พูดไม่ได้บางครั้งร้องไห้คนเดียว โดนเเรงกดดันจากครอบครัว จนคิดว่าไม่อยากเรียนต่อเเล้ว
จนกระทั่งช่วงผมสอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ช่วงนี้ผมยิ่งโดนกดดันมาก เพราะครับครัวไม่ค่อยจะมีเงินสักเท่าไหร่ เเต่ด้วยความตั้งใจ เเม่ผมก็ส่งผมเข้าเรียนมหาวิทยาลัยจนได้ ผมดีใจมาก ที่ได้ออกจากนรกสักที ในใจคิดเเต่ว่าให้เเม่ได้รู้สิ่งที่ผมต้องเจอมาตลอด 15 ปี บ้าง เเต่เรื่องราวมันเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ ผมอยู่มหาวิทยาลัย เเต่ไม่มีวันไหนที่ผมไม่ห่วงเเม่ เพราะอยู่กับคนติดยา เเต่ก็น้อยใจเเม่ไม่หาย เเละเเม่ไม่เคยเปลี่ยนเลยครับ ทุกครั้งที่กลับบ้านน้องผมก็ข่มเหงผมตลอด เเต่เเม่กลับยินดี ผมก็จะเป็นคนที่โดนตลอด ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปี กี่ปี ก็ตาม จนตอนนี้ผมอายุ 21 ปีเเล้วครับ เเต่ทุกอย่างยังเป็นเหมือนเดิมครับ แม่ผมไม่ยอมรับความจริงว่าลูกเป็นคนไม่ดี ทุกครั้งที่น้องด่าเเม่ เเม่ก็จะมาด่าผมเเทน เพื่อระบายอารมณ์ ผมก็คนคนหนึ่งมีอดทนไม่มากพอ บางครั้งผมก็ว่าท่านกลับเเต่ไม่ได้ว่าอะไรเเรงมาก เเค่ตัดพ้อว่าแม่นะไม่เคยบอกลูก เเต่ผมโดนกลับเยอะมากเหมือนเเม่ชินกับการว่าให้ผมมา 17 ปี เพราะผมไม่เคยเถียงท่านกลับ เเต่บางครั้งก็ตัดพ้อนั่นเเหละครับ หรือพูดเเบบพูดคนเดียว เเต่เเม่ได้ยิน ยิ่งหนักไปใหญ่ด่าผมกลับยิ่งกว่าไม่ใช่ลูก ผมรู้สึกผิดในบางครั้งที่ได้พูด เเต่บางครั้งความอดทนมันก็ไม่เยอะพอที่จะมาเป็นที่ระบายของใคร ผมร้องไห้คนเดียวตลอด เพราะเรื่องนี้ ผมอดทนมานานมากครับ เเละผมก็คิดเเค่ว่าตัวผมเองก็มีหน้าที่ ผมเลยอดทนมาได้เเละขอให้เวลามันจัดการเรื่องทั้งของมันเอง ผมได้เเค่อดทนไปเรื่อยๆ กับเรื่องที่ผมรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมที่สุดในชีวิต ทุกท่านมีความคิดเห็นอย่างไรบ้างครับ?
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านจนจบนะครับ ขอกำลังใจคนละกอดหน่อยครับ😔.............
คนเป็นพี่ ต้องเสียสละ จริงหรือไม่ครับ?
น้องผมเองเป็นคนเกเรมาตั้งเเต่เด็กครับ ซึ่งคุณพ่อของผมท่านเสียไปตั้งเเต่ตอนผมอายุ 7 ปี ตอนนั้นน้องผมเเค่ 4 ปี น้องชายถูกเเม่ตามใจมาตลอดเวลาใช้งานก็จะบอกว่าอย่าไปเกี่ยงงานใส่น้อง ผมก็เลยเป็นคนที่ต้องรับผิดชอบหน้าที่ต่างๆตลอดมา ผมทำงานช่วยเหลือครอบครัวมาตลอด เเม่ผมไม่เคยชม เเต่น้องผมทำเเค่ครั้งเดียวกลับได้คำชมเเล้วชมอีก อันนี้ผมก็ไม่เข้าใจครับ สิ่งที่เป็นปมคาใจผมในวันเด็กก็คือ ผมจำได้ว่าตอนนั้นผมลืมหุงข้าวเนื่องจากผมซ้อมกีฬากลับค่ำ ผมอายุ 9 ปีครับตอนนั้น เเม่ผมด่าผม ไล่ผมออกจากบ้าน เเต่น้องชายทำผิดมากเเค่ไหน เเม่กลับมองว่ามันเป็นเรื่องตลก เช่นเเบบน้องผมไปมีเรื่องชกต่อย เเม่ก็จะเข้าข้างลูกชายคนเล็ก ผมก็พยายามจะอธิบายให้เเม่ฟังว่าสิ่งที่เเม่กำลังทำอยู่มันจะทำให้เด็กไม่รู้ถูกรู้ผิด ทุกคนไม่ต้องทายครับ ผมโดนด่า น้อยใจร้องไห้คนเดียวตลอด อาจจะเป็นเพราะผมยังเด็กมั้ง เลยอาจจะถูกมองว่าก้าวร้าว ยังมีเรื่องราวอีกมากมายครับ ที่ผมยังหาคำตอบจากเเม่ผมไม่ได้
จนกระทั่งเวลาได้เลยเถิดมาจนผมได้ย้ายเข้ามาเรียนโรงเรียนมัธยมในเมือง ซึ่งผมจะต้องเดินทางไปกลับ และโรงเรียนก็อยู่ห่างจากบ้านราว 30 กิโลเมตร กลับถึงบ้านค่ำ เเต่ถึงจะค่ำเเค่ไหน ผมก็ต้องทำงานบ้านให้เสร็จก่อน อยากเล่นกีฬา หรืออยากไปไหนมาไหนหลังเลิกเรียนก็ยาก กลับกันซึ่งน้องผมสบายมากวันวันไม่ทำอะไรเริ่มสร้างปัญหาจากเล็ก ไปใหญ่ เเต่เเม่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร กับคำพูดติดปากคือ น้องยังเด็กอยู่ เเต่ผมก็คิดเเค่ว่าท่านอยู่ตัวคนเดียวท่านคงเหนื่อยเลยไม่อยากคิดอะไรเพราะเป็นเรื่องของเด็กๆ ผมคิดบวกไว้ ก็สบายใจไปครับ เเต่หลายครั้งผมก็รู้สึกโดดเดี่ยว น้องผมข่มเหงผมทุกอย่าง ไม่เคารพ ไม่มีความเกรงใจ ซึ่งผมก็ต้องยอม เพราะทุกครั้งที่ทะเลาะกัน เเม่จะด่าว่าผมไม่รู้จักโต เป็นพี่ต้องเสียสละ เพราะน้องยังเด็กกว่า ผมน้อยใจเเต่ไม่รู้จะไปปรึกษาใครครับ เป็นเเบบนี้มาสักระยะ
จนผมอยู่มัธยมปลายครับ น้องผมย้ายไปเรียนโรงเรียนประจำครับ เพราะเเม่เริ่มรับนิสัยลูกตัวเองไม่ได้เเต่ก็ยังอาลัยอาวรณ์ คิดถึงลูกอยู่นั่นเเหละ บางทีผมก็หมั่นไส้มันอดไม่ได้จริงๆครับ ช่วงเเรกที่น้องไปเรียนโรงเรียนประจำ บ้านคือสวรรค์เลยครับ ผมอยู่กับเเม่อย่างมีความสุข ของของผมไม่ถูกน้องเเย่ง บ้านช่องเป็นระเบียบเรียบร้อย ยิ่งช่วงผมไปซ้อมกีฬาที่โรงเรียนเเล้วต้องไปนอนที่หอพัก เจอเพื่อนๆ มีความสุขมากครับที่ผมได้ทำในสิ่งที่อยากทำมากในตอนเด็ก เเต่ผมก็กลับบ้านทุกอาทิตย์ เพราะคิดถึงบ้านเเละเเม่ มันควรจะเป็นแบบนั้น เเละทุกอย่างกำลังจะไปได้ดี อย่างที่วาดฝัน จนกระทั่ง น้องของผมมีเรื่องกับคนที่โรงเรียน ทะเลาะกันถึงขั้นจะฆ่ากัน น้องชายผมเป็นคนอารมณ์ร้อนไม่ยอมใคร ตามที่เเม่ได้ปลูกฝังมันมา คนเป็นเเม่ทนไม่ได้ กลัวลูกชายสุดที่รักจะตาย เลยไปพาลูกกลับมาอยู่บ้านหวังเลี้ยงดูประคบประงมเหมือนตอนอายุ 4 ขวบ น้องผมไม่จบ ม.2 ครับ เพราะนิสัยมันเหมาะกับการอยู่คนเดียว ไม่ใช่สิ เหมาะเเก่การอยู่กับเเม่เเละบังคับผม เเต่เเม่ผมกลับไม่รู้ร้อนอะไร เข้าข้างลูกเเบบไม่มีเหตุผลอะไรมาสนับสนุน ผมไม่เข้าใจเลย ผมพูดอะไรไม่ได้เพราะน้องยังเด็กคำนี้อีกเเล้วครับ 14 ปีเเล้วครับ ที่ผมทนฟังคำนี้มา ทุกท่านที่เคารพครับ ผมไม่ได้มีเจตนาที่จะนำไฟในครอบครัวมาพูดให้เสียหายเลยนะครับ เเต่ผมไม่รู้จะไปปรึกษาใครจริงๆ เรื่องยังไม่จบเเค่นี้หรอกนะครับ......
ช่วงที่กลับมาน้องผมทั้งเล่นยา ค้ายา ทุกอย่างของความเลวมนุษย์รวมอยู่กับมัน ด่าเเม่ ไม่ฟังเเม่ เเม่มาพูดกับผม ผมสงสารเเม่มากเเต่ผมก็ไม่สามารถสอนน้องผมได้เลย เพราะทุกครั้งที่บอกเเม่ เเม่บอกว่าน้องยังเด็กอย่าไปถือสา ผมโกรธเเม่มาก เเม่ยังไม่รู้ว่าปมในวัยเด็กนั่นเเหละที่สร้างมันมาแบบนี้ เเม่กลับไปโทษคนอื่น ว่าพาลูกชายสุดที่รักไปติดยา จนมีนิสัยก้าวร้าว ผมก็บอกว่าไม่ใช่ มันเป็นเพราะเเม่สอนให้มันข่มเหงครอบครัว มันเลยไม่กลัว เพราะมันรู้ว่าไม่มีใครกล้าว่ามัน เเละเเม่ก็ยอมมัน เเม่ผมต้องเสียเงินฟรี ครั้งเเล้วครั้งเล่า กับขี้ยาคนนี้ โดนตำรวจจับบ้าง โดนใครมาตามเอาเงินบ้างเพราะไปขโมยของเขา โดยไม่บอกผมจนผมรู้เอง ผมเข้าใจว่าเเม่ทุกคนรักลูกด้วยกันหมด เเต่สิ่งที่ไม่ถูกต้องแบบนี้ ทุกท่านว่าสมควรมั้ยครับ ผมพยายามอธิบาย เเต่ผมก็โดนเเม่ด่า ว่าไม่เข้าใจเเม่ คำหนึ่งที่แม่ด่าผม เเล้วผมเเค้นใจมากคือ บอกว่าผมได้ทุกอย่างมากกว่าน้อง ใช้เงินมากกว่า ได้เงินไปโรงเรียนทุกวัน เเล้วมาว่าผมว่าถ้าไม่เป็นเเม่ไม่มีวันเข้าใจหรอก เเล้วทำไมผมจะไม่เข้าใจเเม่ ผมเองก็อยู่กับเเม่กับน้องมาตั้งเเต่เด็ก คนที่รับรู้ปัญหาว่าน้องเป็นยังไงก็คือผมเอง เเล้วมาเปรียบเทียบผม ซึ่งผมไปเรียน กับน้องที่เป็นคนติดยา ผมไม่เข้าใจตรรกะนี้ครับ มีบ้านใครเป็นเเบบนี้ไหมครับปวดหัวไมเกรนเลยครับ ผมเลยปล่อยไปเรื่อยๆ ถามว่าอดทนได้มั้ย พูดไม่ได้บางครั้งร้องไห้คนเดียว โดนเเรงกดดันจากครอบครัว จนคิดว่าไม่อยากเรียนต่อเเล้ว
จนกระทั่งช่วงผมสอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ช่วงนี้ผมยิ่งโดนกดดันมาก เพราะครับครัวไม่ค่อยจะมีเงินสักเท่าไหร่ เเต่ด้วยความตั้งใจ เเม่ผมก็ส่งผมเข้าเรียนมหาวิทยาลัยจนได้ ผมดีใจมาก ที่ได้ออกจากนรกสักที ในใจคิดเเต่ว่าให้เเม่ได้รู้สิ่งที่ผมต้องเจอมาตลอด 15 ปี บ้าง เเต่เรื่องราวมันเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ ผมอยู่มหาวิทยาลัย เเต่ไม่มีวันไหนที่ผมไม่ห่วงเเม่ เพราะอยู่กับคนติดยา เเต่ก็น้อยใจเเม่ไม่หาย เเละเเม่ไม่เคยเปลี่ยนเลยครับ ทุกครั้งที่กลับบ้านน้องผมก็ข่มเหงผมตลอด เเต่เเม่กลับยินดี ผมก็จะเป็นคนที่โดนตลอด ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปี กี่ปี ก็ตาม จนตอนนี้ผมอายุ 21 ปีเเล้วครับ เเต่ทุกอย่างยังเป็นเหมือนเดิมครับ แม่ผมไม่ยอมรับความจริงว่าลูกเป็นคนไม่ดี ทุกครั้งที่น้องด่าเเม่ เเม่ก็จะมาด่าผมเเทน เพื่อระบายอารมณ์ ผมก็คนคนหนึ่งมีอดทนไม่มากพอ บางครั้งผมก็ว่าท่านกลับเเต่ไม่ได้ว่าอะไรเเรงมาก เเค่ตัดพ้อว่าแม่นะไม่เคยบอกลูก เเต่ผมโดนกลับเยอะมากเหมือนเเม่ชินกับการว่าให้ผมมา 17 ปี เพราะผมไม่เคยเถียงท่านกลับ เเต่บางครั้งก็ตัดพ้อนั่นเเหละครับ หรือพูดเเบบพูดคนเดียว เเต่เเม่ได้ยิน ยิ่งหนักไปใหญ่ด่าผมกลับยิ่งกว่าไม่ใช่ลูก ผมรู้สึกผิดในบางครั้งที่ได้พูด เเต่บางครั้งความอดทนมันก็ไม่เยอะพอที่จะมาเป็นที่ระบายของใคร ผมร้องไห้คนเดียวตลอด เพราะเรื่องนี้ ผมอดทนมานานมากครับ เเละผมก็คิดเเค่ว่าตัวผมเองก็มีหน้าที่ ผมเลยอดทนมาได้เเละขอให้เวลามันจัดการเรื่องทั้งของมันเอง ผมได้เเค่อดทนไปเรื่อยๆ กับเรื่องที่ผมรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมที่สุดในชีวิต ทุกท่านมีความคิดเห็นอย่างไรบ้างครับ?
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านจนจบนะครับ ขอกำลังใจคนละกอดหน่อยครับ😔.............