ประเด็นมันมีอยู่ว่าหนูมาอาศัยอยู่กับคุณป้าที่กทม.เพราะโควิด แม่เลยได้กลับไปอยู่กับคุณยายคือหนูมาตั้งแต่ขึ้นม.4จนตอนนี้จะขึ้นม.5แล้วค่ะ หนูรู้สึกไม่ค่อยเข้ากับคนในบ้าน(ลูกของป้า)ป้าหนูมีลูกอยู่3คนหนูไม่ค่อยจะได้คุยกับใคร คือหนูอยากกลับไปอยู่กับแม่มากๆที่ต่างจังหวัด หนูรู้สึกไม่ค่อยอยากอยู่กับคุณป้าสักเท่าไหร่เพราะคุณลุงที่เป็นสามีของป้าชอบมาถามว่าเรียนพิเศษมั้ยคือหนูไม่ได้ว่ามันไม่ดีนะคะ คือวิชาที่เค้าจะให้เรียนคือภาษาจีน ตอนแรกหนูก็สนใจพอหลังมาหนูไม่ได้โฟกัสเรื่องห้องเรียนเลยแถมห้องที่หนูเรียนเป็นห้องศิลป์-ญี่ปุ่นอีกเกรดวิชาญี่ปุ่นเกือบไปไม่รอดหนูเลยว่าจะไม่เรียนภาษาจีน เค้าก็ชอบมาพูดแบบว่า โอกาสมาทำไมไม่คว้าไว้ บาฃทีอยู่ดีๆเค้าก็ให้หนูเข้าไปเรียนเลยด้วยซ้ำโดยไม่ถาม หนูไม่อยากบอกความในใจหนูเท่าไหร่ หนูไม่อยากให้ป้ากับแม่หนูมีปัญหากัน พอกลับบ้านตากับยายที่ต่างจังหวัดเค้าก็ชอบเอาหนูไปเล่าให้ตากับยายฟัง(คุณลุงนะคะที่เล่า)ว่าหนูขี้เกียจ ภาษาให้เรียนก็ไม่เรียนเป็นห่วงหนูบลาๆๆๆ คือหนูอยากบอกมากๆว่าเรื่องการใช้ชีวิตของหนูไม่ต้องเป็นห่วงหนูเพราะหนูใช้ชีวิตคนเดียวได้ หนูยังขยันกว่าลูกๆเค้าอีก ที่หนูมั่นใจเพราะ ทุกวันเสาร์ ถ้าหนูไม่เอาตะกร้าผ้าลงมาซักก็ไม่มีใครยกลงมา จนโดนป้าด่า แถมหนูโดนรวมไปด้วย ยิ่งลูกคนโตนี้ตื่นบ่ายเลยค่ะเสาร์อาทิตย์ บางทีผ้าตัวเองก็ไม่ได้ตากด้วยซ้ำ (ขอระบายนิดนึงนะคะแหะๆ) นอกเรื่องมาเยอะเข้าเรื่องต่อนะคะ คือตากับยายหนูก็บอกลุงกับป้าว่าไม่ต้องห่วงหนูหรอกหนูใช้ชีวิตเองได้ หนูเคยบอกแม่เรื่องเรียนพิเศษแม่หนูก็ไปบอกป้าให้ป้าก็ไปบอกลุงสรุปเค้ามาบ่นให้หนู
บางครั้งเวลากลับบ้านตากับยายพ่อแม่หนูก็อยู่นั้นหนูอยากกอดแล้วร้องไห้ออกมาอยากบอกเค้าว่าหนูไม่ได้อยากอยู่ที่นี้
เช่นวันนี้แม่หนูกลับมาส่งหนูที่กทม.แล้วพอแม่กลับไปหนูนี้ร้องไห้เกือบทั้งวันเลยค่ะวันนี้เพราะหนูไม่ได้อยากอยู่แต่ไม่อยากบอกพ่อกับแม่
กลัวบอกไปเค้าคิดมากอีก พี่ๆคิดว่าหนูมีปัญหาทางสุขภาพจิตมั้ยคะ5555 บางเรื่องเกี่ยวกับบ้านหลังนี้หนูก็ร้องไห้ทุกเรื่องเลยแต่ไม่ยอมบอกใครเลยค่ะฮ่าฮ่า