เริ่มมาจาก
-แม่หึงเรากับพ่อเลี้ยง
-เราไม่สามารถเรียนสาขาที่แม่ชอบให้จบได้
-เราเลือกที่จะเรียน. ผู้ช่วยพยาบาล เลยผิด?
-เรามีแฟนพ่อเลี้ยงแกล้งแฟนเราเราเลยไม่ยอม เราผิด?
-แม่ชอบดูถูก. เรา
-แม่เอาเรา ไปนินทากับคนรอบข้าง
-แม่ด่าเหน็บแนมเราเรื่องพ่อเลี้ยง
-เราไม่มีสิทธพูดในครอบครัว
-แม่จะคุยก็ต่อเมื่ิอยากคุยกับเราเท่านั้น
-แม่ไม่สนับสนุนอะไรที่เกี่ยวกับอนาคตเราสักอย่าง
-เราทำงานต้องให้เงินเดือนแม่เท่านั้น
-เราเข้าโรงบาลแม่นั่งกินหมูกะทะ?
-ทวงค่าเทอมทั้งที่แฟนเราจ่ายให้เราหมดทุกเทอม?
*เนี้ยคือปัญหาของเรา. ที่เราอยากหนี ทำอะไรไม่ได้เลยผิดทุกอย่างไม่พอใจก็เดินมาตบหน้าเรา. หึงเรากับพ่อเลี้ยงทั้งที่พ่อเลี้ยงจะข่มขืนเรา. เราก็ไปแจ้งความ. พยายามข่มขืน. แม่บอกอย่าเอาผิดพ่อเลย ถ้าพ่อเข้าคุกใครจะหาเงินเลี้ยงครอบครัวเราก็ยอม. ไม่พอใจกับเราทุกอย่าง. เราพยายามเรียนสาขาที่แม่สั้ง แต่มันไม่รอด เราเรียนไม่เข้าใจก็พยายามเรียน2ปี ก็ไม่เข้าใจเราเลยซิ่ว ออกมา ก็ไม่พอใจเราทั้งที่ก็คุยกันเข้าใจแล้ว เราทำงานแต่ต้องให้เงินแม่นะ. พอเราให้แต่มันน้อยก็เอาเราไปประจานกับน้ากับป้า ว่าเราเอาเงินเลี้ยงผัว แต่เงินนั้นอ่ะ เรากับแฟนต้องทำงานยันเที่ยงคืนทุกวัน เงินมันอาจจะเยอะสำหรับคนเดียว แต่เราสองคนมันไม่พอเลยไหนจะค่าเทอม. ค่าน้ำมัน. ค่าข้าว ค่าอะไรสารพัด แล้วพักหลังเราป่วยบ่อยเกี่ยวกับระบบหายใจแฟนเลยให้หยุดทำงาน. หาเงินจ่ายค่าเทอมเราเองที่ค้างกับวิทยาลัย พอมันไม่พอ. เราเลยขอยืมแม่ แม่บอกไม่ให้ยืมหรอก มีผัวก็ให้ผัวดูแล เราก็ไม่ได้อะไรจนแฟนเราขายของแล้วเอาเงินมาจ่ายให้. แล้วมีอยู่วันนึง เราหายใจไม่ออกต้องแอดมิทที่โรงบาลคนที่โดดคาบเรียนพาเราหอบไปโรงบาลคือแฟนเรา. พอเราโทรบอกแม่. แม่ก็บอกนอนดึก ก็เลยเป็น!!!!!แล้วพากันนั้งกินหมูกะทะอยู่ที่บ้าน. มีแต่แฟนเราที่ต้องดูแลเราทุกอย่าง. ยิ่งพักหลังๆเราต้องกลับมาอยู่บ้านแม่ก็ว่าเราเป็นภาระ งานก็ไม่ทำ เรียนก็ไม่เรียน. ทำตัวเป็นกะ........ให้เงินผัวเก็บกลัวผัวไม่........ให้. เราเลยแบบเห้อ ทำไมต้องมาเหนื่อยกับอะไรนี้อ่ะ. พอเจออะไรแบบนี้ทุกวัน เราก็หนีปัญหาไปเรียน ผู่ช่วย พยาบาลที่อุบล. เราบอกแม่เราจะไปเรียนนะ แต่แม่ก็ไม่พอใจอีก ว่าเราขี้เกียจเรียนสายอาชีพที่มั้นคง แล้วเราผิดอะไร. สายที่แม่เลือกให้มันเป็นสายที่เราไม่ชอบด้วยซ้ำ. พอเราจะเลือกชีวิตของตัวเองกับมีปัญหาขึ้นมา เราเลยเลือกที่จะไม่บอกแม่ว่าจะไปเรียนที่ไหน. มีแต่แฟนที่รู้แล้ววันหยุดจะขึ้นไปหา พอคนรอบข้างรู้บอกเราหนีปัญหา ไม่แก้ปัญหาจะหนีไปถึงไหน. ขี้ขลาด. เราเลือกที่จะหนีเพราะเราเคยแก้แล้วก็ไม่เป็นที่พอใจของทุกคน.
เราชอบหนีปัญหา?
-แม่หึงเรากับพ่อเลี้ยง
-เราไม่สามารถเรียนสาขาที่แม่ชอบให้จบได้
-เราเลือกที่จะเรียน. ผู้ช่วยพยาบาล เลยผิด?
-เรามีแฟนพ่อเลี้ยงแกล้งแฟนเราเราเลยไม่ยอม เราผิด?
-แม่ชอบดูถูก. เรา
-แม่เอาเรา ไปนินทากับคนรอบข้าง
-แม่ด่าเหน็บแนมเราเรื่องพ่อเลี้ยง
-เราไม่มีสิทธพูดในครอบครัว
-แม่จะคุยก็ต่อเมื่ิอยากคุยกับเราเท่านั้น
-แม่ไม่สนับสนุนอะไรที่เกี่ยวกับอนาคตเราสักอย่าง
-เราทำงานต้องให้เงินเดือนแม่เท่านั้น
-เราเข้าโรงบาลแม่นั่งกินหมูกะทะ?
-ทวงค่าเทอมทั้งที่แฟนเราจ่ายให้เราหมดทุกเทอม?
*เนี้ยคือปัญหาของเรา. ที่เราอยากหนี ทำอะไรไม่ได้เลยผิดทุกอย่างไม่พอใจก็เดินมาตบหน้าเรา. หึงเรากับพ่อเลี้ยงทั้งที่พ่อเลี้ยงจะข่มขืนเรา. เราก็ไปแจ้งความ. พยายามข่มขืน. แม่บอกอย่าเอาผิดพ่อเลย ถ้าพ่อเข้าคุกใครจะหาเงินเลี้ยงครอบครัวเราก็ยอม. ไม่พอใจกับเราทุกอย่าง. เราพยายามเรียนสาขาที่แม่สั้ง แต่มันไม่รอด เราเรียนไม่เข้าใจก็พยายามเรียน2ปี ก็ไม่เข้าใจเราเลยซิ่ว ออกมา ก็ไม่พอใจเราทั้งที่ก็คุยกันเข้าใจแล้ว เราทำงานแต่ต้องให้เงินแม่นะ. พอเราให้แต่มันน้อยก็เอาเราไปประจานกับน้ากับป้า ว่าเราเอาเงินเลี้ยงผัว แต่เงินนั้นอ่ะ เรากับแฟนต้องทำงานยันเที่ยงคืนทุกวัน เงินมันอาจจะเยอะสำหรับคนเดียว แต่เราสองคนมันไม่พอเลยไหนจะค่าเทอม. ค่าน้ำมัน. ค่าข้าว ค่าอะไรสารพัด แล้วพักหลังเราป่วยบ่อยเกี่ยวกับระบบหายใจแฟนเลยให้หยุดทำงาน. หาเงินจ่ายค่าเทอมเราเองที่ค้างกับวิทยาลัย พอมันไม่พอ. เราเลยขอยืมแม่ แม่บอกไม่ให้ยืมหรอก มีผัวก็ให้ผัวดูแล เราก็ไม่ได้อะไรจนแฟนเราขายของแล้วเอาเงินมาจ่ายให้. แล้วมีอยู่วันนึง เราหายใจไม่ออกต้องแอดมิทที่โรงบาลคนที่โดดคาบเรียนพาเราหอบไปโรงบาลคือแฟนเรา. พอเราโทรบอกแม่. แม่ก็บอกนอนดึก ก็เลยเป็น!!!!!แล้วพากันนั้งกินหมูกะทะอยู่ที่บ้าน. มีแต่แฟนเราที่ต้องดูแลเราทุกอย่าง. ยิ่งพักหลังๆเราต้องกลับมาอยู่บ้านแม่ก็ว่าเราเป็นภาระ งานก็ไม่ทำ เรียนก็ไม่เรียน. ทำตัวเป็นกะ........ให้เงินผัวเก็บกลัวผัวไม่........ให้. เราเลยแบบเห้อ ทำไมต้องมาเหนื่อยกับอะไรนี้อ่ะ. พอเจออะไรแบบนี้ทุกวัน เราก็หนีปัญหาไปเรียน ผู่ช่วย พยาบาลที่อุบล. เราบอกแม่เราจะไปเรียนนะ แต่แม่ก็ไม่พอใจอีก ว่าเราขี้เกียจเรียนสายอาชีพที่มั้นคง แล้วเราผิดอะไร. สายที่แม่เลือกให้มันเป็นสายที่เราไม่ชอบด้วยซ้ำ. พอเราจะเลือกชีวิตของตัวเองกับมีปัญหาขึ้นมา เราเลยเลือกที่จะไม่บอกแม่ว่าจะไปเรียนที่ไหน. มีแต่แฟนที่รู้แล้ววันหยุดจะขึ้นไปหา พอคนรอบข้างรู้บอกเราหนีปัญหา ไม่แก้ปัญหาจะหนีไปถึงไหน. ขี้ขลาด. เราเลือกที่จะหนีเพราะเราเคยแก้แล้วก็ไม่เป็นที่พอใจของทุกคน.