คือเราได้ยินเสียงคนเรียกบ่อยมากๆๆตอนเเรกก็คิดเเหละว่าคงจะหูฝาดไปเองไรงี้ เเต่เหตุที่ทำให้คิดว่าไม่ได้หูฝาดคือนึกย้อนกลับไปตอนเด็กๆ เเม่เรากำลังจะออกไปทำงานซึ่งเวลาที่เเม่ต้องออกไปจะเป็นเวลาตี4ครึ่ง เราก็จะตื่นมาส่งเเม่บ่อยๆเเต่วันนั้นเเม่เราออกไปไวมาก ที่นี้เราก็ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อเรา เราก็นึกว่าเเม่ลืมของอะไรไว้ เราเลยขานรับ ที่ขานรับเพราะว่ามันเรียกหลายครั้งมากๆ เเต่พอผ่านไปสักพักก็มานั่งคิดว่า เสียงที่เรียกปะกี้ไม่ใช่เสียงเเม่เรา เพราะเเม่เราโทนเสียงจะต่ำปนสูง  พอนึกกลับไปถึงเรื่องตอนเด็กเลยทำให้เราเอะใจกลับหลายๆเรื่องที่เจอมา ตั้งเเต่เด็กจนโต  เราเห็นในสิ่งที่คนอื่นไม่เห็นได้ยินในสิ่งที่คนอื่นไม่ค่อยได้ยิน อย่างตอนที่เราเคยทักเพื่อนตอนจะเดินขึ้นตึกไปเรียน กลุ่มเราจะเป็นกลุ่มสุดท้ายที่ชอบขึ้นสายๆหน่อยกลุ่มเรามีอยู่8-9คน ระหว่างขึ้นเราได้กลิ่นธูปกลิ่นนํ้าอบ เราก็เลยถามเพื่อนว่าเเบบ พวกได้กลิ่นนี้มั้ย  เพื่อนก็ทำหน้างงๆล่กๆกัน มันก็พูดว่าไม่มีใตรได้กินเลย บ้าป่าว เราก็เลยบอกว่า กูได้กลิ่นจริงๆไม่ได้ล้อเล่น เพื่อนมันก็กลัวๆเลยรีบเดินขึ้นห้องกันไป เเล้วก็ตอนไปเข้าห้องนํ้าในรร. ตอนนั้นคือเช้ามาก เเล้วนี่ปวดอึ เลยให้เพื่อนพาไปตอนไปก็เออไม่ได้คิดไรมากเเล้วที่นี่เพื่อนบอกว่าเดี๋ยวเดินไปมาร์ทเเปป เราก็ทำธุระของเราไปเเล้วเราก็ๆด้ยินเสียงคนเปิดนํ้าห้องข้างเราเลยเพราะเราจะเข้าห้องสุดท้ายตลอดเเล้วคือห้องข้างๆเปิดนํ้าเสียงดังมากเเล้วเสียง นํ้ามันดูล้นๆออกมา นี่เลยทักไปบอกเพื่อนว่าห้องข้างๆเปิดนํ้าเสียงดังว่ะ เลยบอกให้เพื่อนมาดูหน้าคนเข้าห้องข้างๆให้หน่อยตอนเขาออกมางี้ ทีนี้เพื่อนก็เดินมามันก็เห็นว่าห้องข้างๆเราเปิดอยู่ไม่มีคนเข้าเเล้วพื้นห้องนํ้าก็เเห้ง เเล้วป้าเเม่บ้านก็อยู่เเถวนั้นพอดีมันเลยถามให้สรุปป้าบอกว่าไม่มีใครเข้าห้องนั้นเลยมีเเต่เพื่อนหนูนั่นเเหละ เรากลับเพื่อนคือมองหน้าเเบบรู้ๆกันอยู่ จริงๆมีเรื่องที่เราเจอมาหนักกว่านี้มาก เเต่ขอเลือกเเชร์อันนี้เพราะมันใกล้ตัวมาก