เรื่องมีอยู่ว่าบ้านเรามีปัญหาเรื่องเงิน อารมณ์ใกล้ล้มละลาย เรารู้เรื่องนี้ประมาณหนึ่งเพราะพ่อแม่ไม่มีเงินให้เรา ซึ่งก็ก็รับรู้ก็พยายามเข้าใจ เราเรียนอยู่ปี2  เรียนอินทีเรีย ช่วงนี้เป็นช่วงfinal เราไม่มีคอมมีเเต่โน๊ตบุ๊ก อายุประมาณ5ปี และเราก็มีงานfinal ที่ต้องเรนเดอร์ ปกติเราก็ทำในโน๊ตบุ๊ก แต่งานไหนเครื่องรับไม่ได้ก็จะยืมเพื่อนที่สนิทกัน เพื่อนดีให้ยืม ไม่มีบ่นเลย แต่ช่วงนี้เพื่อนเราเรียนสถาปัตยกรรม เรารู้แหละว่าเพื่อนต้องใช้เพราะมันfinal พร้อมๆกัน เราเกรงใจไม่อยากรบกวน เราลองขอพ่อแม่เขาบอกไม่มี เขาบอกถ้าจำเป็นจะไปยืมคนอื่นให้ ซึ่งเราก็ไม่สบายใจถ้าพ่อแม่จะไปยืมเงินคนอื่น เราเลยลอง คุยกับแฟนเขาพอที่จะรู้เรื่องที่บ้านคร่าวๆ เขาเลยเสนอให้ใช้คอมเขา เราก็ดีใจและขอบใจ แต่เราต้องทำงานที่บ้านเพราะต้องทำหลายวันจำเป็นต้องยกคอมมาไว้ที่บ้าน เราไม่อยากให้เขายกทั้ง cpu และจอมา เราเลยจะเอาเงินเก็บของเราเองซื้อจอ และยืมแคcpu ของแฟน ตอนนั้นเขาก็โอเค พอถึงเวลาที่จะต้องเอาคอมไปลงโปรแกรมทำงาน นั่งรถไป เขาก็เริ่มบ่น ว่าจะใช้คอมเขาหนักไหม จะทำพังไหม จะมาดูตอนทำงานว่าเราจะทำคอมเขาพังหรือใช้คอมเขาเกินไป เขาเริ่มพูดเรื่อย ตอนเเรกเราเข้าใจคนเราก็หวงของตัวเอง แต่เขาก็พูดไปเรื่อย ว่าคอมเขาจะไหวไหม เราก็บอกไปว่า ตอนที่เขายืมโน้ตบุ๊คเพื่อนยังทำได้เลย คอมไม่น่ามีปัญหา แต่เขาก็ไม่หยุบ่อย. อยู่เราคิดถึงตอนเรายืมเพื่อน เพื่อนไม่เคยว่าไม่ถามสักคำเข้าใจเรา ขนาดเป็นแค่เพื่อนกัน มันไว้ใจเรา แล้วทำไมคนที่เป็นแฟนถึงเป็นแบบนี้  พอคิดในหัวเสร็จเราก็ปรี๊ดแตก เราตะโกนไปว่าเราไม่เอาแล้ว เเล้งน้ำตาไหลก็ไหลอัตโนมัติแบบเราโกรธมา เราเสียใจมากๆ เขาก็บอกว่าไม่ได้จะไม่ให้ยืม เราก็รู้ว่าเขาให้ยืม แต่ให้เพราะมันต้องให้ เราไม่สบายใจเราไม่เข้าใจเขาเป็นแฟนเรา เรากลับไม่สบายใจที่จะพึ่งพาอะไรเขาแล้ว เราจะทำยังไงดี