เรากับแฟนคบกันมา9ปีค่ะ เราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่กรุงเทพมาประมาณ 7ปี (ต้องบอกก่อนว่า เรากับแฟนเจอกันในFacebookค่ะ สมัยนั้นเราอยู่ภาคอีสาน เค้าอยู่ภาคเหนือ แต่เค้าทำงานที่กรุงเทพ) หลังจากเรียนจบจากต่างจังหวัดเราก็เข้ามาเรียนต่อในกรุงเทพค่ะ แล้วก็ใช้ชีวิตกับเค้าเลย พักอาศัยอยู่ด้วยกัน ปัจจุบันเราอายุ27แล้วค่ะ พี่เขาอายุ34 พี่เขารับราชการอยู่กรุงเทพมา จนกระทั่ง เค้าทำเรื่องย้ายกลับบ้าน เมื่อต้นปีที่ผ่านมา แล้วก็ได้ดั่งใจหวังเค้า เค้าได้ย้ายกลับบ้าน... ปัจจุบันเราทำอาชีพเป็นข้าราชการหน่วยงานนึงค่ะ แต่การย้ายกลับบ้านของหน่วยงานเรา มันไม่ได้ง่ายเหมือนของแฟนเรา มันอาจจะต้องใช้เวลา3ปี - 10ปี มันไม่ชินเลยค่ะ กับการอยู่คนเดียวแบบนี้ แล้วเรามองอนาคตไม่ออกเลยว่า เรากับเขาจะไปกันได้อีกนานแค่ไหน เพราะระยะทางก็แสนไกล
ถามว่าเขาดูแลเราดีไหม ถือว่าดีมากเลยค่ะ เพราะตอนที่เขาย้ายกลับบ้าน เขาให้เงินเราไว้จำนวน3แสน ให้เราไปปิดภาระหนี้สินของเราทั้งหมด เพราะเขากลับไปอยู่ต่างจังหวัด เขาไม่มีงานนอก คือจะได้รับแค่เพียงเงินเดือนอย่างเดียว ไม่สามารถซัพพอร์ตเราได้เหมือนตอนอยู่กรุงเทพแล้ว เขาบอกว่าอยากให้เราสบายได้รับเงินเดือนเต็ม เพราะเขาไม่ได้อยู่ดูแลเราอีกแล้ว
ทุกวันนี้ก็กลุ้มใจทุกวันเลยค่ะ นั่งคิดทวนว่า คนเราจะสามารถใช้ชีวิตห่างกันแบบไปเป็น5ปี 10ปีได้เหรอ เขาก็พยายามให้กำลังใจเรานะ บอกว่าเดี๋ยวก็ได้ย้ายกลับมาอยู่ด้วยกัน อย่าคิดมาก แต่เราก็อดคิดไม่ได้ค่ะ ปัจจุบันเราไม่มีพ่อและแม่แล้วค่ะ ท่านเสียแล้ว เขาเลยกลายเป็นโลกทั้งใบของเราเลย เราควรจัดการวิธีคิดของเรายังไงดีคะ อยากบอกว่าเหงามากๆเลย ตื่นเข้าไปทำงานตี5 กลับห้องมาก็ไม่มีเขารอทานข้าวอีกแล้ว