ตามนั้นครับ จะวางตัวละครตัวนี้ ให้เป็น มือสังหารของนางเอก ทำเรื่องสกปรก ต่างๆนาๆให้นางเอก  แต่พอเขียนแล้วมันขัด แปลกๆ
คิดว่า ตัวละครตัวนี้ใสซื่อเกินไปมั้ยครับ  แก้หลายหนมากเลยครับ ติดตรงนี้นานแล้ว

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ลุคชอบ ท้องฟ้าเวลานี้เป็นที่สุด  ฟ้าสีแผดเป็นส้ม ระเบิดเป็นสีต่างกัน ลุคไม่เข้าใจศิลปะแลดนตรีมากนัก ลุงโอนัสเคยว่า หมาเห่ายังร้องเพราะกว่าเขาร้องเพลง แม้แต่ตีเข้าจังหวะ ยังไม่อาจเข้ากับผู้ใด หากแต่ดนตรีคงเหมือนดั่งฟ้าในตอนนี้ มันคงไพเราะยิ่งกว่าเสียงใดในโลกหล้า ด้วยอยู่กลางระหว่างยามค่ำและยามสว่าง ลุคคิดว่าไม่มีสิ่งใดจักเหมือนตนเองมากไปกว่านี้อีกแล้ว  นี่เป็นอย่างหนึ่ง ที่ลุคคิดเข้าข้าง ว่าตนเองก็อาจจักงดงามได้เฉกเช่นเดียวกัน  ร่างหนาแบมือออกแล้วกำเข้า  เมื่ออยู่ที่สูงเช่นนี้แล้ว โลกทั้งใบก็เกือบเหมือนจะกำไว้ได้ในฝ่ามือเดียว  เมื่อพลิกตัวลงตะแคง  เสียงคุ้นเคยก็ดังขึ้นเหนือหัว 
 ลุครู้ได้ในทันที ว่าเป็นผู้ใด โดยไม่ต้องหันไปมองเสียด้วยซ้ำ

“เจ้านี่ชอบเสียจริงนะที่สูงเนี่ย ตัวก็สูงชะลูดปานต้นไม้ มิเบื่อหรอกรึ ”

ลุคตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นไปมอง “ข้าอยู่ถึงบนหลังคา เจ้ายังหาข้าเจออีกนะ”

เสียงสวบสาบจากเนื้อผ้าเสียดสีกัน  ดังอยู่ข้างหู บ่งบอกให้รู้ว่าคู่สนทนา ตัดสินใจทรุดนั่งลงข้างกาย  
“เจ้าเป็น ผู้คุ้มกันข้ามิใช่หรือไร ไฉนเจ้าจึงมิอยู่ข้างกายข้า ”

“เจ้าก็เป็นนางเอกของงานมิใช่รึ แล้วทำไมถึงไม่อยู่ที่งานเสียเล่า”
กลิ่นหอมเนื้อสาวจืดจาง ไล้จมูกเบาๆ ทำเอาหัวใจเต้นผิดจังหวะเล็กน้อย

“ ข้าคือตัวเอก  ข้าจักเปิดตัวในเวลาที่เหมาะสมเอง อย่าได้กังวลแทนข้าไปเลย “ 

ลุคเงยหน้าขึ้นมอง  ก็เห็นดวงตาสีดำที่สุขสกาว ราวเอาดวงดาราทั้งฟ้า มาไว้ในดวงตาคู่เดียว  กำลังจ้องมาที่เขา ใบหน้านั้นใกล้มาก มากเสียจนคนที่นอนอยู่แทบลืมหายใจ
“เจ้าใกล้ข้าไปแล้วนะ “  ลุคผุดนั่งแทบจะในทันที

“ ฮ่าๆ  เจ้ายักษ์ขี้อายเอ๊ย  รีบลุกซะจน เกือบชนหัวข้าแล้วนั่น “
นางหัวเราะลั่น ด้วยความถูกใจที่แกล้งคนตัวโตกว่าได้  นางตบบ่าคนร่างโตเบาๆ  แล้วทรุดตัวลงนั่งข้างกาย

ลุคถอนหายใจ  กี่ครั้งกี่คราเขาก็ไม่เคยเอาชนะนางได้เลย
“ นั่งแบบนั้น ชุดเจ้าไม่สกปรกรึ  ฟิลเลีย“

นางอมยิ้มก่อนจะถอนหายใจ  
“เจ้ายังนอนได้เลย  ทำไมข้าจะนั่งมิได้ “

ลุคตอบโดยไม่ทันได้คิด
“ ข้าเป็นคนเถื่อน  สกปรกมันเป็นเรื่องปกติ ”

ฟิลเลียขมวดคิ้วคู่งาม  ก่อนจะเอ่ย 
“ ไม่มีผู้ใด สกปรก เพราะเกิดมาเป็นสิ่งใดหรอก  ข้าเตือนเจ้าหลายหนแล้ว หากเจ้าถือข้าเป็นเพื่อน  เจ้าก็อย่าได้มาพูดเช่นนี้ ” ฟิลเลียบุ้ยคาง ให้ลุคมองตาม  ด้านล่างหน้าประตูงานเลี้ยง มีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง กำลังรอให้คนเฝ้าประตูตรวจสอบบัตรเชิญ  ดูท่าจะเป็นคนรับใช้ผู้สูงส่ง จากที่ไหนสักที่
“ ลุคเจ้าดูนั่น  เจ้าคนที่อยู่ตรงนั้น เจ้าว่า เขาสะอาดไหม “

ลุคเอียงคอมองตามนาง ก่อนจะบอกตามตรง  
“ ก็คงสะอาดกระมัง เขามางานเลี้ยงของเจ้ามิใช่รึ “

นางยิ้มมุมปาก ก่อนจะหันมาถาม
“เจ้ามองเห็นชัดหรือ แน่ใจแค่ไหน  มีรอยเปื้อนตรงไหนหรือไม่”

ลุคพยามเพ่งมอง
“ไม่แน่หรอก โพลเพล้ ใครจะไปเห็นกัน คงต้องไปใกล้กว่านี้“
 
ฟิลเลีย หัวเราะก่อนจะบอก
“เห็นไหมล่ะ เจ้ายักษ์ซื่อบื้อ  เราจะรู้ได้ไงว่าคนไหนสกปรก  คนไหนสะอาด   เราไม่รู้หรอก นอกจากเราเข้าไปใกล้เค้ามากพอ  เจ้าเกิดมาเป็นอะไร ไม่สำคัญ สำหรับข้า ข้าว่าเจ้าสะอาด  มันก็คือสะอาด เข้าใจหรือไม่ “  นางหันหน้าหนีไปทางยอดหอคอย แล้วเอ่ยเบาแทบไม่ได้ยิน 
“คนสกปรกมีข้าคนเดียวก็พอแล้ว” 

ลุคเอียงคอมองด้วยความสงสัย
“เจ้าก็แต่งตัวสะอาดดีอยู่นะ “

ฟิลเลียหัวเราะลั่น  
“เจ้ายักษ์ซื่อบื้อ  เพราะแบบนี้ไง ข้าถึงรักเจ้า “
 
รักหรือ 
แม้รู้ว่าไม่ควร แต่บางอย่างในอกก็ตื่นเต้นยินดี

นางอมยิ้ม ก่อนจะตบบ่าแล้วลุกขึ้นยืน  
“เอาล่ะข้าสบายใจแล้ว  ข้าคงต้องกลับไปเป็นแม่หญิงอีกครา “

ลุคหันหน้าไปมองร่างบอบบางที่กำลังยืดแขน เพื่อแก้ปวดเมื่อย
“ฟิลเลีย “

นางหันมาก่อนจะเอียงคอด้วยความสงสัย
“ว่าไง”

อย่าพึ่งไปได้หรือไม่ อยู่ข้างข้าสักประเดี๋ยวเถิด
“ เร็ก เป็นเพื่อนข้า  เจ้าอย่ารังแกเขาได้ไหม”

นางขมวดคิ้วคู่งามเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย
“ข้าจะพยาม ”
  
ร่างบอบบางหายลับไปทางที่จากมา
ลุคมองมือตัวเอง  มือคู่นี้ใหญ่เสียเปล่า แต่กลับไขว่คว้าอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง