กระทู้บ่น 
รู้สึกแบบนั้นจริงๆ เริ่มจากคุณภาพของสินค้าข้าวของเครื่องใช้ทั่วไป  ในอดีต คุณภาพงาน ฝีมือปราณีต เก็บรายละเอียดได้ครบทุกส่วน ใช้วัสดุคุณภาพดี ราคาสมเหตุสมผล  ทนมือทนตรีน อยู่ยงคงกระพันนานหลายทศวรรษ   
ปัจจุบัน คุณภาพงานถดถอย ฝีมือแย่  รายละเอียดหลักสูตรเร่งรัด ใช้วัสดุคุณภาพแย่ เน้นปริมาณ ราคาถูกลงหรือแพงก้าวกระโดด  หาราคาตรงกลางค่อนข้างยากมาก   ใช้แป๊บเดียวพังคามือ  

คุณภาพการศึกษา  ในอดีต  สถาบันการศึกษามีน้อย แต่คุณภาพคับแก้ว กระบวนการคัดกรองดีเยี่ยม ต้องระดับหัวกะทิหรือมีความขยันหมั่นเพียรจริงๆ เท่านั้นถึงจะผ่านเข้ารอบสุดท้ายได้  หลักสูตรที่สอน เน้นการประยุกต์ใช้งานในชีวิตประจำวัน เช่น กลุ่มวิชา กพอ สอนการซักผ้าด้วยมือ การหุงข้าว การทำกับข้าว การเพาะปลูกพืชผักสวนครัว  กลุ่มวิชา สลน  สอนให้มีคุณธรรม จริยธรรมประจำใจ ทำดีเพื่อส่วนรวมมากกว่าส่วนตน  กลุ่ม สปช สอนประวัติศาสตร์ สอนให้รักบ้านเกิดเมืองนอน   
ปัจจุบัน  สถานบันการศึกษาผุดขึ้นยิ่งกว่าดอกเห็ด ทั้งของรัฐและเอกชน  ทุกจังหวัดมีมหาวิทยาลัยเป็นของตัวเอง จังหวัดไหนไม่มีถือว่าตกเทรนด์  คุณภาพสวนทางกับปริมาณ  หลักสูตรที่สอน เน้นการประกวดแข่งขัน แย่งยิงความเป็นที่1  มากกว่าเน้นความสามัคคี   เช่น โรงเรียนในฝัน โรงเรียนดีที่น่าอยู่  ครูดีเด่น ฯลฯ  ครูมีหน้าสอนตามหลักสูตร ที่เหลือให้นักเรียนไปหาเรียนพิเศษเอง ไปค้นหาในอินเตอร์เน็ต ยูทูป   ทำให้เด็กยุคนี้สมาธิสั้น ชอบลอกเลียนแบบจากสื่อต่างๆ มากกว่าใช้ความคิดจากจิตนาการของตัวเอง

คุณภาพชีวิต-สังคม   ในอดีต  เรียบง่ายไม่สลับซับซ้อน  ผู้คนมีน้ำใจไมตรีต่อกัน เอื้ออาทร เห็นอกเห็นใจ  ถ้อยทีถ้อยอาศัย  ชีวิตไม่รีบเร่ง การแข่งขันเอารัดเอาเปรียบไม่สูงมาก   ไม่ต้องแข่งขันอวดร่ำอวยรวดกับใคร     
ปัจจุบัน  ผู้คนสมาธิต่ำ ขาดความอดทน กระหายดราม่า อะไรนิดหน่อยต้องโพสลงโซเชียลฯ  เยอะสิ่ง  อยู่เมืองดัดจริต ชีวิตต้องป๊อบ  มีโลก 2ใบ  ทุกคนสามารถเป็นซุปตาร์ได้

อาหาร-ของขบเคี้ยว  ในอดีต  ใช้วัตถุดิบสะอาดสดใหม่ มีคุณภาพ  ฝีมือการทำการปรุงละเอียดละออ พิถีพิถันทำด้วยใจรัก ต้นตำรับสืบทอดมาจากบรรพบุรุษจริงๆ  รสชาติหอม อร่อยประทับใจไม่รู้ลืม
ปัจจุบัน  เน้นรูปแบบการนำเสนอ ต้องดังต้องปัง รสชาติเป็นลอง มีเมนูใหม่ๆพิสดารเกิดขึ้นเพียบ เน้นขั้นตอนการทำง่ายๆเร็วๆ ไม่พิถีพิถัน  สูตรการปรุงหาจากอินเตอร์เน็ต ยูทูป    

จากใจเด็กยุค 90s