ตอนเด็ก ๆ เราโตมากับย่าค่ะ อยู่บ้านต่างจังหวัดทางภาคเหนือ 
ก่อนนอนย่ามักจะเล่าเรื่องผี หรือเรื่องลี้ลับให้ฟังอยู่บ่อย ๆ
เล่าจบแกก็หันหลังนอน ปล่อยให้เราหลอนนอนไม่หลับอยู่ครึ่งคืน
เรื่องแรกที่จำได้ฝังใจคือ “สังขารล่อง” ทุก ๆ วันที่ 12-13 เมษา
ย่าจะบอกว่าพรุ่งนี้ตื่นเช้า ๆ นะ ตีสี่ตีห้า มาดูสังขารล่องผ่านหน้าบ้าน
เราก็ตื่นค่ะ ตื่นมานั่งคอยที่หัวกระไดหน้าบ้าน 
จินตนาการว่าจะมีเทวดานางฟ้าขี่ราชรถสีทองระยิบระยังล่องลอยผ่านหน้าบ้าน
แต่จนแล้วจนรอด ก็ไม่เคยได้เห็นสักปี 

 
อีกเรื่องที่จำฝังใจและยังกลัวมาจนถึงทุกวันนี้ คือ “ผีกะ”
มีช่วงนึง ที่ลืม ๆ ไปแล้ว แต่ไม่กี่วันก่อน เราเห็นพี่คนนึงโพสว่าจะมีช่องไหนสักช่องเอาผีกะมาทำละคร
ก็เลยนึกถึงเรื่องเล่าที่ย่าเคยเล่าให้ฟังสมัยเด็ก ๆ ที่ทำเรากลัวสุด ๆ
ตอนสมัยประถม วันหยุดเสาร์อาทิตย์เราไม่ค่อยอยู่บ้านค่ะ
เด็กบ้านนอก พอโรงเรียนหยุดก็จะรวมกลุ่มกันออกไปเที่ยวเล่นตามป่าตามเขา
บางทีก็ไปบ้านเพื่อนคนนั้น คนนี้ เวียนไปเล่นแต่ละบ้านไม่ซ้ำกันเลยค่ะ
ย่าก็ไม่สบายใจที่เราออกไปเล่นนอกบ้านบ่อย ๆ
ตอนเย็นพอเรากลับบ้าน อาบน้ำกินข้าวเสร็จแกบอกว่า “รีบเข้านอน วันนี้ย่ามีอะไรจะเล่าให้ฟัง”
ไอ้เราก็ตื่นเต้น จะได้ฟังตำนานนิทานสนุก ๆ ก่อนนอน
พอได้เวลานอน ย่าก็เข้ามุ้งมานอนข้าง ๆ แล้วแกก็เริ่มเล่า
........20 ปีก่อน มีคณะลิเกกับหนังกลางแปลงมาแสดงที่หมู่บ้าน
ย่ากับเพื่อน ๆ และคุณนาย ภรรยาข้าราชการครูที่ย้ายมาจากที่อื่นออกไปดูลิเกกัน
คุณนายคนนั้นแกเป็นคนสวย ผิวพรรณดี หน้าตาจิ้มลิ้ม
เดินไปทางไหนก็มีแต่หนุ่ม ๆ มอง แต่แกก็ไม่ได้สนใจ อีกอย่างทุกคนในหมู่บ้านก็รู้ว่าแกมีสามีเป็นครู
จนวันที่ออกไปดูลิเก แกเกิดไปต้องตาต้องใจจากหนุ่ม ที่มากับคณะลิเกเข้า
พอลิเกเลิก หนุ่มคนนั้นก็มาก้อร่อก้อติกแก ตอนกลางวันก็ออกมาเฝ้ามาดู
เวลาแกออกไปไหน หนุ่มคณะลิเกต้องมองกันเหลียวหลัง แต่แกก็มิได้นำพาอีกเช่นกัน
ลิเกเล่นอยู่ 7 คืน แกกับย่าเราก็ไปดูกันทุกคืน เพราะนี่คือสิ่งบันเทิงเดียวของคนสมัยนั้น
เมื่อคณะลิเกกลับไป ก็มีคนสังเกตเห็นว่าภรรยาครูผู้นั้นมีอาการผิดแปลกไป
ไม่ออกนอกบ้านเวลากลางวัน เวลาใครไปหาแกก็เปิดประตูแง้ม ๆ โผล่แค่ครึ่งหน้าออกมาคุย
แต่พอตกกลางคืน แกก็ออกมาเดินวน ๆ เวียน ๆ อยู่ข้างบ้าน
ถ้าใครออกมาแล้วเจอแก จะเห็นว่าแกมีดวงตาเป็นสีแดงเด่นชัดออกมาจากใบหน้า
บ้างก็ว่า แกแอบไปลักไก่คนข้างบ้าน ฉีกกินเครื่องในไก่ เหลือแต่ตัวเปล่า ๆ ทิ้งไว้
บ้างก็ว่าเดินผ่านบ้านแกตอนกลางคืน เห็นแกนั่งอยู่บนขื่อในบ้านโยกตัวไปมา
บางคนก็ลือถึงขนาดที่ว่าแกไปได้เสียกับหนุ่มในคณะลิเกแล้วโดนหนุ่มเล่นของใส่
เรื่องนี้เป็นที่เลื่องลือกันในหมู่บ้านอยู่ 4-5 เดือน 
จนสามีแกทนไม่ไหวทำเรื่องย้ายโรงเรียนพาภรรยาออกจากหมู่บ้านไป
หลังจากแกไป ก็ไม่มีใครมาเช่าอยู่บ้านหลังนั้นหลายปี
เจ้าของบ้านเลยปรับปรุงบ้านใหม่ ตอนนี้มีคนมาเช่าอยู่แล้ว
บ้านที่ว่านี้อยู่ถัดจากบ้านเราไป 2 หลัง ถัดจากบ้านนั้นคือบ้านเพื่อนเราที่เราไปเล่นด้วยประจำ
ย่าบอกว่า ผีกะมันไม่ไปไหนหรอก มันอยู่ในบ้านนั่นแหละ 
รอเวลาออกมาจับเด็กดื้อตะลอนเที่ยวไปกินไส้ ถ้าไม่อยากโดนกินไส้ก็อย่าออกไปเที่ยวเล่นเรื่อยเปื่อย
“จำไว้นะ” พอพูดจบแกก็หันหลังไปหลับ ปล่อยให้เรานอนตาค้างอยู่อย่างนั้น
วันถัด ๆ ไป เพื่อนชวนไปบ้าน เราก็ไม่ไป ให้มันมาบ้านเราแทน
เล่นกันเละเทะ เล่นขายของ ขายตลาด ข้าวของฟุ้งกระจายเต็มบ้าน
จนย่าออกมาบ่น ไล่ให้ไปเล่นที่อื่น แต่เรากลัวไง ขี้ขึ้นสมองแล้ว
เราไม่ไป ก็เล่นอยู่บ้านโดนด่าเปิงทุกวัน....
 
คำถามคือเราอยากรู้ค่ะว่าผีกะมีจริงไหม ส่วนตัวคิดว่ามีจริง เหมือนกระสือและผีปอบ
เพื่อน ๆ คนอื่น มีเรื่องผี ลี้ลับ แบบไหนที่ฝังใจกันบ้าง 
หรือใครมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับผีกะด้านอื่น ๆ อีกไหมคะ มาเล่าสู่กันฟังหน่อยค่ะ