สวัสดีครับ ก่อนอื่นต้องบอกเลยเพราะสถาณการณ์ของโรคโควิทบ้าๆนี้ทำไห้ว่าง วันนี้เลยอยากจะมาเล้าหรือจะเรียกว่าระบายก็ด้ายนะ ประสบการณ์การเป็นริดชีหรือริดสีดวง และการผ่าตัดรักษา(ถ้าย้อนเวลากลับไปด้ายขอไม่ผ่าเด็ดขาด)ทำไมถึงพูดอย่างนี้เหรอครับ จะมาเล้าไห้ฟังและแนะนำแบบละเอียดสำหรับคนที้กำลังจะรักษาโดยวิธีการผ่าตัด เพราะก่อนเราผ่าตัดเราหาข้อมูล แบบละเอียดแบบนี้ไม่ด้าย ก็เลยอยากเล้ารายละเอียดผลดีผลเสียไห้ฟัง และจะบอกว่ามันเป็นสิ่งที้เกิดขึ้นกะตัวเรา ไม่ด้ายหมายความว่าจะต้องเกิดขึ้นกับทุกคนทุกเคสนะครับ
ก่อนอื่นเลยทำไมถึงเป็นและเป็นยังไงสำหรับไอ้โรคริดสีดวงเนี้ย ก็ปกติโรคนี้จะเป็นกะคนที้ ท้องผูก นั้งห้องน้ำนานอาไรประมาณนี้ แต่เราส่วนมากท้องไม่ผูกนะ ถ่ายวันหลายลอบด้วย บางทีหลายลอบเกินจนเจ็บตูดเลย(ซึ่งอันนี้อาจจะเกี่ยวด้วยป่าวไม่รู้นะ แต่หลักๆเราชอบนั้งห้องน้ำนาน(เล่นโทรศัพท์)อาไรงี้ แล้วอาการเป็นไง แรกๆก็มีเลือดออกมาเล็กๆน้อยๆ พอนานๆไปเริมมีติ่งยื้นออกมา จริงๆตอนเริ่มเป็นแบบนี้ต้องเริ่มรักษาแล้วนะครับ เริ่มหายามากิน และงดของสะแหลง(แนะนำสมุนไพรเพชรสังคาต)อย่าชะล่าใจเด็ดขาด แต่เราชะล่าใจไง คิดว่าเดียวคงหาย ไม่อันตรายหรอก แต่เราก็หายามากินอยู่นะ แต่ก็ไม่ด้ายกินจริงจังอาไร กินมั้งไม่กินมั้ง มันก็เลยไม่หาย คราวนี้พอชะล่าใจปล่อยไว้นานๆปีสองปีสิครับ เริมเป็นเยอะสิคราวนี้ ติ่งเริมออกมาไหญ่และเลือดออกเยอะมาก เข้าห้องน้ำทีนี้เลือดเต็มโถส้วมเลย มองไม่เห็นอุจจาระเลยแหละบางที ขนาดล้างออกแล้วยังไหลไม่หลุดเลย แล้วตูดก็บวมมากเจ็บสุดๆ คิดเอาง่ายๆกะดาษชำละนี้ไม่กล้าทิ้งไส่ถังขยะเลยแหละ ไม่ไช้มักง่ายนะ แต่ถ้าทิ้งใส่ถังขยะกลัวคนที้มาเข้าต่อเค้าเห็น แล้วคิดว่าไอ้นี้ทำอาไรวะเลือดเต็มไปหมด(อายๆ)คราวนี้เริ่มจิตตกสิ คิดในใจมันจะเป็นอาไรมากป่าววะ มันจะพลอยไห้ลามไปเป็นอย่างอื่นหรือป่าวะ(มะเร็ง)อาไรแบบนี้ ซึ้งมาถามหมอตอนหลัง หมอบอกคนละเรื่องกัน โอกาสน้อยมากๆที้จะเป็น(เเทบเป็นไปไม่ด้าย)คราวนี้ก็เริมหาหมอเริ่มรักษาจริงๆจังแหละ แต่ก็ยังชอบกินของสะเเหลงอยู่นะ ประมาณตามใจปากมาก (อ๋อลืมบอกพออาการจากเป็นแรกๆจนถึงเป็นหนักๆประมาณสี่ปีด้าย)ก็กินยาตามหมอไห้และซื้อมากินเองจริงๆจังๆ ก็ดีขึ้นนะเลือดหยุดไหลตูดบวมลดลง แต่ก็มีบางช่วงที้กลับมากำเลิบหรือเป็นอีก(ซึ่กก็เหมือนเดิน กินยาไม่นานพอและไม่ตรงมั้ง)ก็กลับไปหาหมออีก หมอบอกว่าเราเป็นเยอะ จะไห้หายเลย มันไม่หายหรอก มันก็จะเป็นๆหายอย่างนี้แหละ นอกจากผ่าตัดออก จะผ่าไมละ(ซึ่งก่อนผ่าเราก็ดีขึ้นเยอะแล้วนะ แม้งไม่หน้าผ่าเลย)แต่เราเป็นเยอะถ้าผ่าบางทีอาจะมีผลข้างเคียงนะหมอบอก  ก็ถามหมอแล้วผลข้างเคียงคือยังไง หมอก็บอกอาจจะทำไห้รูทวานตีบหรือเล็กลง เราก็ถามอีกแล้วถ้าผมผ่ามีโอกาสกี่ % ที้ผมจะเป็น หมอบอก40-50%เลยแหละสำหรับคนที้เป็นเยอะแบบเรา แล้วเราก็ถามอีกต้องไช้เวลาพักฟื้นจนทำง่านด้ายต้องไช้เวลาประมาณกี่วัน หมอก็ตอบ2-3อาทิตย์ก็ด้ายแล้ว หมอถามเอาไงจะผ่ามั้ย แล้วหมอก็ไห้ยาไปกินดูอาการและก็กลับไปตัดสินใจและหมอนัดอีกสองอาทิตย์ กลับมาหมอถามเอาไงจะผ่าไม่ผ่า ซึ้งช่วงเวลาที้กลับไปกินยาและตัดสินใจก็ดีขึ้นเยอะแล้วนะ เลือดหยุดไหล แต่ยังมีติ่งและตูดบ่วมๆอยู่ ก็กลัวว่ามันจะกลับมาเป็นเยอะอีก ก็เลยบอกหมอผ่าก็ผ่าครับและก็คิดว่าไอ้ผลข้างเคียงนี้เราคงจะไม่โชคร้ายเกิดกะเราหรอกมั้ง(บอกก่อนว่าไม่ค่อยกลัวเท่าไหล่นะกับการผ่าตัดเพราะเคยผ่าเสริมจมูกมาเเล้วสองครั้งคงจะพอๆกันเพราะหมอบอกไม่ด้ายเป็นการผ่าตัดไหญ่ แต่ที้กลัวคือผลข้างเคียงที้อาจเกิดขึ้นด้ายตามที้หมอบอก) และก็ถึงวันผ่า เจาะเลือดตรวจความพร้อมของร่างกายเสร็จสับ หมอก็ถาม จะไห้วางยาสลบเลยหรือจะบล็อคหลัง เราเลือกบล็อคหลัง คือจะชาไม่รู้สึกอาไรตั้งแต่สโพกลงไป คราวนี้ก็ถึงตอนเข้าห้องผ่าตัดละครับ แล้วก็ขึ้นเตียงพยาบาลก็ทำการฉีดยาเข้าที้หลัง เพื่อบล็อคหลัง(อ๋อลืมบอก ตั้งแต่เเรกๆที้ไปหาหมอเลยและก็ไปหาบ่อย เราก็ต้องเอาตูดไห้หมอดู ซึ่งก็จะมีพยาบาลคอยดูด้วยและบอกไห้เราทำอย่างนู้นอย่างนี้ก่อนที้หมอจะดู ซึ่งพยาบาลพวกนี้ส่วนมากเป็นผู้หญิง คิดดูเอาว่าเราจะอายขนาดไหน โคตรอายเลย)มาต่อที้ห้องผ่าตัด ถึงตอนที้พยาบาล พาขึ้นเตียงและทำการฉีดยาบล็อคหลัง และทำการถ่างขาเหมือนเค้าตรวจพายในผู้หญิง ซึ้งพายในห้องผ่าตัดนั้นมีแต่ผู้หญิงและก็กะเทย5-6-7คนประมาณนี้จำไม่ด้ายเท่าไหล่ตื่นเต้น คิดดูเอาเราจะอายขนาดไหน ยังแอบคิดในใจเลยเมิงจะมาทำไลกันเยอะขนาดนี้เนี้ย และพอถ่างขาแค่นั้นแหละ พวกพยาบาลก็พากันอุทานออกมาว่า โหทำไมเป็นเยอะขนาดนี้ ซึ้งก็มีพยาบาลที้ผมเคยเล้าไห้ฟังตอนมาหาครั้งก่อนๆ พูดอธิบายไห้พยาบาลคนอื่นฟัง ว่าน้องเค้าทำงานเลยไม่มีเวลามาผ่า ก็เลยปล่อยไว้ไห้มันเป็นเยอะ โคตรอายเลย ซักพักยาชาออกฤทธิ์ หมอก็เดินมา เอาเครื่องมือค่อยๆตัดออก ประมาณสี่สิบนาทีนี้แหละ ถามว่าเจ็บมั้ย มันหน้าจะเจ็บมากแหละแต่ยาที้เค้าบล็อคหลังไว้มันแรงมาก มันกดความเจ็บปวดเราไว้หมดเลยพูดง่ายๆ เหมือนเป็นอัมพาดครึ่งตัวส่วนล่างนะ และพอผ่าออกเสร็จ หมอทำแผล แล้วพยาบาลก็เข็นเราไปห้องพักฟื้น เเละพยาบาลเค้าก็เล้าไห้ฟังว่าคนก่อนที้ผ่า ผ่าเล็กกว่าเรา เดือนนึงเค้ายังไม่หายเจ็บเลย นี้ของเราผ่าออกเยอะมากคงไช้เวลานานแหละ คิดในใจอ้าวไหนหมอบอก2-3อาทิตย์หายเจ็บ จิตตกเข้าไปอีก เพราะไม่อยากพักนาน ต้องทำงาน พออยู่ห้องพักฟื้นประมาณเกือบชั่วโมงมั้ง ปกติดี คราวนี้ก็เข็นมาห้องพักละ ซึ้งยาที้บล็อคหลังก็ยังไม่หมดฤทธิ์ เราก็นอนทื้อๆอยู่อย่างนั้นแหละประมาณ2-3ชั่วโมง ยามันเหมือนฉีดเข้าไปแล้ว มันทำไห้เราเป็นอัมพาตไปครึ่งตัวเลย คราวนี้พอยามันเริ่มหมดฤทธ์แค่นั้นแหละ ความเจ็บปวดเริ่มมาละ นรกดีๆนี้เองเหมือนจะปวดทั้งเยี้ยวและปวดทั้ง...แต่มันไม่ออกนะทรมาณมาก และพอยาหมดฤทธิ์คราวนี้ความเจ็บปวดมาเต็มๆ ถ้าจะถามว่าประมาณไหนเหรอ เอาเป็นว่าเกิดมาไม่เคยเจ็บปวดขนาดนี้มาก่อนเลยครับ เจ็บจนทนไม่ด้าย ต้องเรียกพยาบาลมา บอกว่าเจ็บปวดมาก ซักพักพยาบาลเค้าก็เอายามาฉีดไห้ ซึ้งถามว่ามันคือยาอาไร ด้ายยินพยาบาลเค้าพูดหลุดๆออกมาว่ามันมีสวนผสมของมอฟืน พอฉีดเค้าไปเเล้ว จะรู้สึกวูบๆแล้วก็หายปวดและก็หลับ ถามว่ายาแก้ปวดช่วยด้ายมัย มันเจ็บปวดเกินกว่าที้ยาแก้ปวดจะช่วยด้ายเลยละครับ เวลาหมอกะพยาบาล(ผู้หญิง)มาดูแผลก็ต้องเปิดตูดไห้ดูไช้ป่าวครับ แรกๆที้บอกว่าอายมากกางเกงก็ต้องแก้ทีละนิด กลัวจู๋โผล่ ตอนนี้เราไม่แก้ทีละนิดละ แก้แม้งทั้งกางเกงเลยไม่ไหวละ ไม่องไม่อายมันละ จนพยาบาลบอกไม่ต้องถอดขนาดนั้นก็ด้ายมันโป้ไป เป็นอยู่อย่างนี้มาสองวันที้นอนพักฟื้นอยู่โรงพยาบาล น้ำเหลืองก็ไหลออกมาเต็มที้นอนเลย จริงๆเค้าจะไห้นอนอีกวัน แต่เราไม่นอนดีกว่าเพราะอยู่โรงพยาบาลมันดูแลเเผล หรือทำอาไรก็ไม่สะดวกเลย อยู่โรงพยาบาลปวดท้องนะแต่ถ่ายไม่ด้ายเลยเจ็บมาก ไม่รู้จะนั้งยังไง พอกลับมาถึงบ้านก็พยายามถ่าย ก็นั้งไม่ด้าย ต้องยืนเอาเพราะมันเจ็บและทรมาณมากๆ(ยืนถ่ายคิดดูเอา) และก็ถ่ายออกอยากมากๆเพราะว่ารูทวานเรามันเล็กกว่าเดิม เรียกว่าเวลาปวดท้องมาทีไลเนี้ย นรกชัดๆ หมอไห้ยาระบายมายังช่วยไม่ค่อยด้ายเลย แล้วพอถึงบ้านนะก็มาส่องดูแผลและคอยทำความสะอาดซับน้ำเหลือง แผลนี้สยองมาก คือเนื้อตรงลอบตูดเรานี้หายไปหมดแล้วรู้โบ๋ๆเลย สยองมาก ยังคิดอยู่ว่ามันจะกลับมาเหมือนเดิมไห้กูมั้ยวะเนี้ย แล้วมันจะกลั้นด้ายเหมือนเดิมมั้ยจิตตกมากช่วงแรกๆ(ถ่ารูปไว้ด้วยนะ แต่คงไห้ดูไม่ด้ายสยองเกิน555+)แต่หมอบอกร่างกายมันจะค่อยสร้างเนื้อมาทดเเทนเอง อาจต้องไช้เวลาหน่อย และคราวนี้ก็มาถึงการพักฟื้นอยู่บ้าน 1-2อาทิตย์ก็เจ็บและปวดอย่างที้บอก คอยกินยาแก้ปวดเอา ก็คอยทำความสะอาดเเผล จำด้ายมั้ยที้เราถามหมอว่าจะดีขึ้นและไปทำงานด้ายประมาณกี่วัน ซึ้งหมอตอบว่า คง2-3อาทิตย์ โถ่ๆสองอาทิตย์ยังไม่มีวี้แววว่าจะหายเจ็บเลย แล้วจะไปทำงานด้ายยังไง นั้งก็ยังแทบไม่เลย ยังเจ็บปวดอยู่เลย และพอคราวนี้อาทิตย์สาม แผลเริ่มดีขึ้น สิ้งที้หมอด้ายบอกไว้เรื่องผลข้างเคียง คือรูทวานตีบ เริ่มเเสดงอาการละ จริงๆมันเเสดงอาการตั้งแต่แรกๆแล้วละว่ารูทวานมันเริ่มเล็กลงเลื่อยๆ พอแผลเริมหาย มันก็เริ่มเล็กลงๆ จนถ่ายไม่ด้าย ต้องไส่ถุงมือแล้วเอามือล้วงออกตอนนั้งแช่น้ำอุ่น(อ๋อ ลืมบอกอีกอย่างตอนพักฟื้นหลังออกจากโรงบาล มาอยู่บ้านเค้าก็แนะนำไห้นั้งแช่น้ำอุ่นผสมเดตตอเช้าเย็นทุกวัน ประมาณเกือบเดือนมั้ง มันจะทำไห้แผลสะอาดและหายเร็วขึ้น ก็จริงนะ)มาต่อตรงรูทวานตีบต้องคอยใส่ถุงมือแล้วเอามือล้วงออก คิดดูสิ มันจะเจ็บขนาดไหน แผลก็ยังไม่หาย ถ่ายก็ยาก มันก็เจ็บอยู่ละ ต้องเอามือล้วงเข้าไปอีก คิดดูเอาละกัน เดือนเเรกก็เป็นอย่างนี้ตลอด อ๋ออีกอย่าง เเรกๆมันควบคุมการขับถ่ายไม่ด้ายด้วยนะ อั้นไม่อยู่นะตอนปวดมากๆต้องคอยไส่เเพมเพิดไว้ตลอดคราวนี้ก็พอผ่านเดือนเเรกมาก็เริมไปทำงานด้ายละ แต่ก็ต้องใส่เเพมเพิดไว้นะ ไม่งั้นด้ายกลับบ้านก่อนงานเลิกแน่ๆ (ซึ้งก็มีหลายครั้งที้เเพมเพิดช่วยไว้ด้าย แล้วก็ค่อยๆแอบไปเปลื่อนในห้องน้ำกลัวคนอื่นเห็น แล้วพอคราวนี้แผลไกล้หาย ซึ้งมันยังไม่หายนะ จากรู้ทวานที้เคยเอานิ้วเข้าไปล้วงด้าย คราวนี้ล้วงไม่ด้ายละ เพราะมันตีบหนักเข้าไปอีกทรมานอีก มันก็จะมาคาอยู่อย่างนั้นแหละ เพราะมันออกไม่ด้าย เพราะแบบนี้แหละ แผลมันก็เลยไม่หายซักที เพราะเราต้องเบ่งตลอด มันก็เสียดสี บางทีสิ่งที้หมอบอกมันก็สวนทางกันกะความเป็นจริงนะ หมอบอกเวลาอึ ไม่ไห้เบ่ง ไม่ไห้นั้งนาน ก็มันไม่ออกจะไม่ไห้เบ่งด้ายไงก็ต้องนั้งนานกว่ามันจะออก จะบอกว่าออกจากห้องน้ำทีเหงื่อนี้โซ้กไปหมด ยังกะไปรบมา และเราคิดว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปโอกาสที้มันจะกลับมาเป็นอีกก็มาก หลังๆดีที้เพื่อนแนะนำยาสมุนไพรตัวนึง ซึ่งกินเเล้วถ่ายเหลวมาก ถึงกะเป็นน้ำเลยก็ว่าด้าย ยังพอช่วยทุเลามาด้ายระดับนึง ที้บอกไห้กินผักหรืออาหารที้มีกากใยเยอะๆอาจจะช่วยด้ายสำหรับคนท้องผูกแต่ไม่ไช้กลับอาการที้รูทวานตีบที้เป็นอยู่ตอนนี้ ต่อไห้อาไรทีมันมีโคตรกากใยก็ช่วยไม่ด้าย อาจะด้ายนิดนึงอานะ เพราะมันแทบจะไม่มีรูไห้ออกมาเลย ซึ้งหมอบอกว่าถ้าเกิดแผลหายแล้วยังถ่ายไม่ด้ายก็ต้องมาผ่าขยายรูทวานอีก ซึ้งเราก็คงต้องผ่าอีกลอบแน่ๆ ซึ้งขณะที้เขียนบอกเล่าประสบการณ์อยู่นี้ ก็ลอไปพบหมดอยู่ยังไม่หายเลย
จึงจะมาบอกว่าคนที้เป็นโรงนี้อยู่ ถ้าเป็นแรกๆอย่าชะล่าใจรีบรักษาไห้หาย อย่าไห้เป็นเยอะ ส่วนคนที้เป็นเยอะเเล้วบางทีอ่านเจอ เป็นมาเป็น10ปีแล้วก็มี ขนาดเราเป็นแค่3-4ปียังขนาดนี้(ไม่ยากจะคิดเลย)ไห้ลองหาวิธีรักษาโดยยังไม่ต้องผ่าตัดดู ลองหายาสมุนไพร หรือยาอาไรก็ด้าย ที้ไม่ต้องผ่าตัดละกัน เรากลับมาลองนั้งคิดดู ถ้าเราไม่ผ่าแล้วหายามากิน(ซึ้งยาดีๆมีเยอะ แต่ตอนที้จะผ่าไม่รู้)และตั้งใจกินยา งดของสะแหลงจริงๆจังๆ มันอาจไช้เวลาพอๆกันกะการพักฟื้นหลังผ่าตัดก็ด้าย แต่มันไม่เจ็บและทรมานจากแผลผ่าตัด ไหนจะทรมานจากผลข้างเคียงที้มันเกิดขึ้นอีก เลยอยากจะบอกว่าไห้การผ่าตัดเป็นทางออกสุดท้ายจริงๆสำหรับโรคนี้ อย่างที้บอกในข้างต้น มันเป็นสิ่งที้เกิดขึ้นกะตัวเรา ไม่ด้ายหมายความว่าจะเกิดกับทุกเคสที้รักษาแบบเรา หรืออาจเจอหมอเก่งๆอาจไม่เป็นแบบเราก็ด้าย หรือเราอาจเจอหมอไม่เก่ง ไม่ใส่ใจก็ด้าย แล้วสุดท้ายไครมีวิธีรักษาอาการรูทวานตีบหรือเคยรักษามาแล้วช่วยเเนะนำหน่อยครับ