สวัสดีค่ะ พี่ๆในกระทู้ทั้งหลาย มีประสบการณ์ตั้งกระทู้มาบ้างแต่บางกระทู้เป็นหนัง เอย ซีรีย์เอย
ส่วนกระทู้นี้จะเป็น ความสงสัยในชีวิตของฉันเองนะคะ ขอแทนชื่อตัวเองว่า พิม
สวัสดีค่ะ ชื่อ พิม อายุ17 เป็นวัยรุ่นเนี้ยล่ะค่ะ แต่รู้สึกว่าชีวิตมันไม่ปกติเพราะว่าเริ่มต้นมาแบบผิดๆ ว่าด้วยตอนเข้าเรียนม.ต้น ครั้งแรก เราได้เข้าห้องพิเศษกับเพื่อนที่ร.รเก่า1คน ขอแทนว่า บี ละกัน
เราเลยต้องอยู่ด้วยกันแบบ กินข้าวเอยไรเอย เราก็เป็นคนขี้สงสัย ว่าจะหาเพื่อนยังไงดี แล้วเพื่อนมันก็บอกว่า ประมาณว่าเชิ่ดๆ ไปเลย กลัวอะไร ประมาณนี้ และพอเรียนมาได้ครึ่งเทอม ก็มีเพื่อนมาเพิ่ม2คนเป็น 4 และนิสัยเราตอนนี้คือ คีพคลู ทุกคนบอกว่า อ่อ พิมเนี้ยเป็นคนนิ่งๆ นะเนี้ยย เเละเราคิดว่ามันเจ๋งมากก เลยอยู่แบบนั้นไปเรื่อยๆ มีวันนึงทะเลาะกับคนในห้อง เเล้วบี ก็แบบ อารมณ์ ประมาณด่าลับหลังคนที่ทะเลาะแบบเล่นใหญ่ตลอด อย่างนู้น อย่างนี้ เราก็คิดว่าเราไปถามมันเลยม่ะ ว่าจะเอายังไง ซึ่ง บี เนี้ย มันก็บอก ไปดิ ไปเลย เเบบ เดี๋ยวจะตบ ไรงี้ พอไปถึงจริง มันเงียบ แล้วเราเลยเป็นคนพูดเจรจาอะไรต่างๆ แทน ด้วยบุคลิกเรานิ่งๆ และไม่ค่อยมีใครกล้าคุยด้วย เลย จบกัน พอนานวันนานอยู่ม.2วันเราก็ทะเลาะกับบี บ้าง ซึ่งทะเลาะกันเรื่อง ประมาณเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่เเล้วเราได้ ไปพูดจี้ใจดำ บี อย่าง นึง " อย่าดีแต่พูดดิว่ะ " พองี้มันเลยแบบโว้ยว๊ายไปใหญ่สไตล์คนขี้พูด และถึงคราวเราโกรธบ้าง อยู่ดีๆ บี มันก็พูดตะโกนมาว่า พิมมันชอบพี่ม.6 คนนั้นบลาๆ ระหว่างโรงอาหาร ซึ่งเราแบบ ชอบพี่เขาจริงแต่พี่เขามีแฟนแล้วเราก็มองเป็นอาหารตาเอาละกัน เฟส ไม่แอด อะไรทั้งนั้น ตอนที่บอกเพราะเป็นเพื่อนกัน พอเกิดเรื่อง แบบนี้ พี่เขารู้ แฟนเขากลุ่มรุ่นพี่มอง แรง เรากลายเป็นคน แรดเงียบ เพื่อนพูดที่ห้องแบบขำๆ แต่ไม่ตลก เราเลยเลิกยุ่งกับบี ไป ซึ่ง!! มันก็ไปคบกับกลุ่มที่เคยทะเลาะกันตามข้างบน ที่บีเคยด่าสบดไว้เยอะมาก แต่เพื่อนางที่จะได้เข้ากลุ่ม นางบอกว่าฉันเป็นคนอย่างนู้นอย่างนั้น หาเรื่องเม้าแย่ๆของคนอื่นที่จะเข้าไปอยู่กลุ่ม ซึ่งตอนนั้นเราจิตตกมาก แต่ได้เพื่อนสองคนอยู่เป็นเพื่อนเรา เราแบบเห้ยย ฉันไม่ได้ทำอย่างที่มันพูดเลยสักนิดนะ คือง่อยมาก ตอนนั้น เพื่อนกลุ่มนั้นที่เราเจรจาให้เลิกทะเลาะกับกลายมองฉันแย่ๆ คิดว่า แรดเงียบ คบเยอะ เราจิตใจแย่ไปหลายวันมากจนกระทั่งปิดเทอมขึ้นม.3 ช่วยให้พ้น โรงเรียน ทำใจ ขึ้น มาได้หน่อย
.
ชีวิตหลังจากตัดบีออกไป และมีเพื่อนสองคนก็ไม่แคล้ว
แน่นอนว่าเลขคี่เป็นอะไรที่แย่มาก เพราะมักมีงาน คู่ เพื่อนสองคนนี่รู้ดี ว่าฉันเป็นคนตลก ขบฮา มาก แต่ด้วยตอนเริ่มต้น และด้วย บีและกลุ่มนางชอบซุบซิบกัน ค่อนข้างโดนมองว่าเป็น แรดเงียบ ไม่ค่อยมีใครกล้าคุย ยกเว้นเพื่อนสองคน ชื่อ อิม กับ ฟิม
ฟิมค่อนข้างเป็นคนที่ฮาดี ส่วน อิม เป็นคนตรงๆซึ่งตรงจนเกินงาม
เวลามีงานคู่ฟิมชอบคู่กับเราแต่เรารู้ดีว่าหากเป็นเเบบนี้บ่อยๆ อิมก็จะเสียใจ ซึ่งมันเคยเกิดแหละ เราไม่อยากให้ใครต้องจากไปอีก เราเลยอะไรก็ได้ เดี่ยวก็ได้ คู่ใครเหลือก็มา
ปัญหานั้นเลยหมดไป พอโตขึ้นชอบใครก็เก็บไว้ในใจ ไม่พูดบอก เราเลย เปิดใจคุยกับเพื่อนทั้งสองว่า ไม่อยากมีแฟนหรอก เพราะอยูาบ้านมีไรทำเยอะเเยะ ตอบแชตคือถี่เกิ้น( ด้วยความเป็นรักวัยรุ่น) เราคิดว่ามันน่ารำคาณเราจึงแค่ชอบมองคนหล่ ๆ พอไม่คอบครอง อิมเลยพูดขึ้นมาว่า เหมือนกูเลย ไม่อยากมี จะไม่มีแฟนกว่าจะจบ ซึ่งเราเป็นคน ฟังเพื่อนและรักษาสัญญา อาจจะฟังว่าตัวเองดูดีแค่เราว่าเราเป็นอย่างนั้นจริงๆ พอม.3เทอม2 เราเป็นคนที่รู้ช้าที่สุดในห้องจนกระทั่งแฟนอิม มาหาที่ห้องและแซว กัน เราแบบช๊อคมาก นางอาจจะลืม แต่เราจำ คือกลับกลายเป็นความรู้สึกแย่อีกครั้ง รู้สึกโดนหักหลัง บอกเลยว่า ชีวิตม.ต้น เราน่าเบื่อมาก เกิดมาไม่เคยมีแฟน จนตอนนี้ คนคุยก็ไม่มี ถึงแม้มีคนมาคุยแต่เราจะเลี่ยงตอบ เราไม่เคยเสียใจเลยที่จะเลือกทำตามสัญญาที่ให้กันไว้ เราจะชอบตอนกลับบ้านมากกว่าอยู่ร.ร ทุกครั้ง มันเปล่าเปลี่ยวมาก ถึงจะมีเพื่อน แค่มันเหงามาก ชีวิตม.ต้นนี่คือ ถึงแม้จะไม่โดนรังแก แต่เราเสียใจกับอะไรอย่างนี้จน อารมณ์แย่ พอ จบม.3 เราเลยคิดว่าขึ้นม.ปลาย เราจะเปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่ ร่าเริง สดใส พอเราเห็นเพื่อนอิม มา อยู่ห้องเดียวกับเราปับ อารมณ์ต่างๆมันกลับมา เราคิดจะยิ้มให้วันใหม่ ของ ม.ปลาย แต่มันยิ้มไม่ออก ร่าเริงไม่ขึ้น เราจึงกลายเป็นคนนิ่ง ที่ไม่ค่อยมีใคร กล้าคุยเหมือนเคย พอมาม.4เทอม2 นางก็จะย้ายไป แต่เราคิดว่ามันสายไปมากๆ หรือมันเป็นความผิดเราที่ทำไม่ได้เราแค่จะยิ้มให้กับม.ปลาย พอเพื่อนอิมมาเรากลายเป็นคนเดิม เราจึงมีนางเป็นเพื่อนคนเดียว พอนางจากไปเรารู้สึก ห่าาาาไรเนี้ยสวรรค์กลั่นแกล้งหรอ นางไปแล้ว เท่ากับว่าฉันเหลือตัวคนเดียวในห้อง รู้สึกบ้ามากก เราจึงคิดว่า เรายังมีอีกทางเบือก คือแม่ มีปัญหากับพ่อ กำลังจะลิกกัน ขึ้นอยู่กับ เรา หากเราไปกับแม่ เราจะได้ย้ายไปอยู่ม.5ใหม่ เปลี่ยนนิสัยบุคลิกใหม่ เป็นคนอย่างที่เป็น หรือเปิดเทอมม.5 ในการเริ่มต้นคนเดียว ซึ่งเราอยู่สายวิทย์คณิต ยิ่งเคลียดไปใหญ่ มันเป็นห้องที่ต้องพึ่งพากัน ถึงจะรอดหากไม่เก่งจริง คิดยังไงกับสิ่งที่เราพูดออกมาหรือสงสัยตรงไหนถามได้ค่ะ รู้สึกดีนะคะที่ได้เล่า : )
ชีวิตวัยรุ่นโควิด
ส่วนกระทู้นี้จะเป็น ความสงสัยในชีวิตของฉันเองนะคะ ขอแทนชื่อตัวเองว่า พิม
สวัสดีค่ะ ชื่อ พิม อายุ17 เป็นวัยรุ่นเนี้ยล่ะค่ะ แต่รู้สึกว่าชีวิตมันไม่ปกติเพราะว่าเริ่มต้นมาแบบผิดๆ ว่าด้วยตอนเข้าเรียนม.ต้น ครั้งแรก เราได้เข้าห้องพิเศษกับเพื่อนที่ร.รเก่า1คน ขอแทนว่า บี ละกัน
เราเลยต้องอยู่ด้วยกันแบบ กินข้าวเอยไรเอย เราก็เป็นคนขี้สงสัย ว่าจะหาเพื่อนยังไงดี แล้วเพื่อนมันก็บอกว่า ประมาณว่าเชิ่ดๆ ไปเลย กลัวอะไร ประมาณนี้ และพอเรียนมาได้ครึ่งเทอม ก็มีเพื่อนมาเพิ่ม2คนเป็น 4 และนิสัยเราตอนนี้คือ คีพคลู ทุกคนบอกว่า อ่อ พิมเนี้ยเป็นคนนิ่งๆ นะเนี้ยย เเละเราคิดว่ามันเจ๋งมากก เลยอยู่แบบนั้นไปเรื่อยๆ มีวันนึงทะเลาะกับคนในห้อง เเล้วบี ก็แบบ อารมณ์ ประมาณด่าลับหลังคนที่ทะเลาะแบบเล่นใหญ่ตลอด อย่างนู้น อย่างนี้ เราก็คิดว่าเราไปถามมันเลยม่ะ ว่าจะเอายังไง ซึ่ง บี เนี้ย มันก็บอก ไปดิ ไปเลย เเบบ เดี๋ยวจะตบ ไรงี้ พอไปถึงจริง มันเงียบ แล้วเราเลยเป็นคนพูดเจรจาอะไรต่างๆ แทน ด้วยบุคลิกเรานิ่งๆ และไม่ค่อยมีใครกล้าคุยด้วย เลย จบกัน พอนานวันนานอยู่ม.2วันเราก็ทะเลาะกับบี บ้าง ซึ่งทะเลาะกันเรื่อง ประมาณเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่เเล้วเราได้ ไปพูดจี้ใจดำ บี อย่าง นึง " อย่าดีแต่พูดดิว่ะ " พองี้มันเลยแบบโว้ยว๊ายไปใหญ่สไตล์คนขี้พูด และถึงคราวเราโกรธบ้าง อยู่ดีๆ บี มันก็พูดตะโกนมาว่า พิมมันชอบพี่ม.6 คนนั้นบลาๆ ระหว่างโรงอาหาร ซึ่งเราแบบ ชอบพี่เขาจริงแต่พี่เขามีแฟนแล้วเราก็มองเป็นอาหารตาเอาละกัน เฟส ไม่แอด อะไรทั้งนั้น ตอนที่บอกเพราะเป็นเพื่อนกัน พอเกิดเรื่อง แบบนี้ พี่เขารู้ แฟนเขากลุ่มรุ่นพี่มอง แรง เรากลายเป็นคน แรดเงียบ เพื่อนพูดที่ห้องแบบขำๆ แต่ไม่ตลก เราเลยเลิกยุ่งกับบี ไป ซึ่ง!! มันก็ไปคบกับกลุ่มที่เคยทะเลาะกันตามข้างบน ที่บีเคยด่าสบดไว้เยอะมาก แต่เพื่อนางที่จะได้เข้ากลุ่ม นางบอกว่าฉันเป็นคนอย่างนู้นอย่างนั้น หาเรื่องเม้าแย่ๆของคนอื่นที่จะเข้าไปอยู่กลุ่ม ซึ่งตอนนั้นเราจิตตกมาก แต่ได้เพื่อนสองคนอยู่เป็นเพื่อนเรา เราแบบเห้ยย ฉันไม่ได้ทำอย่างที่มันพูดเลยสักนิดนะ คือง่อยมาก ตอนนั้น เพื่อนกลุ่มนั้นที่เราเจรจาให้เลิกทะเลาะกับกลายมองฉันแย่ๆ คิดว่า แรดเงียบ คบเยอะ เราจิตใจแย่ไปหลายวันมากจนกระทั่งปิดเทอมขึ้นม.3 ช่วยให้พ้น โรงเรียน ทำใจ ขึ้น มาได้หน่อย
.
ชีวิตหลังจากตัดบีออกไป และมีเพื่อนสองคนก็ไม่แคล้ว
แน่นอนว่าเลขคี่เป็นอะไรที่แย่มาก เพราะมักมีงาน คู่ เพื่อนสองคนนี่รู้ดี ว่าฉันเป็นคนตลก ขบฮา มาก แต่ด้วยตอนเริ่มต้น และด้วย บีและกลุ่มนางชอบซุบซิบกัน ค่อนข้างโดนมองว่าเป็น แรดเงียบ ไม่ค่อยมีใครกล้าคุย ยกเว้นเพื่อนสองคน ชื่อ อิม กับ ฟิม
ฟิมค่อนข้างเป็นคนที่ฮาดี ส่วน อิม เป็นคนตรงๆซึ่งตรงจนเกินงาม
เวลามีงานคู่ฟิมชอบคู่กับเราแต่เรารู้ดีว่าหากเป็นเเบบนี้บ่อยๆ อิมก็จะเสียใจ ซึ่งมันเคยเกิดแหละ เราไม่อยากให้ใครต้องจากไปอีก เราเลยอะไรก็ได้ เดี่ยวก็ได้ คู่ใครเหลือก็มา
ปัญหานั้นเลยหมดไป พอโตขึ้นชอบใครก็เก็บไว้ในใจ ไม่พูดบอก เราเลย เปิดใจคุยกับเพื่อนทั้งสองว่า ไม่อยากมีแฟนหรอก เพราะอยูาบ้านมีไรทำเยอะเเยะ ตอบแชตคือถี่เกิ้น( ด้วยความเป็นรักวัยรุ่น) เราคิดว่ามันน่ารำคาณเราจึงแค่ชอบมองคนหล่ ๆ พอไม่คอบครอง อิมเลยพูดขึ้นมาว่า เหมือนกูเลย ไม่อยากมี จะไม่มีแฟนกว่าจะจบ ซึ่งเราเป็นคน ฟังเพื่อนและรักษาสัญญา อาจจะฟังว่าตัวเองดูดีแค่เราว่าเราเป็นอย่างนั้นจริงๆ พอม.3เทอม2 เราเป็นคนที่รู้ช้าที่สุดในห้องจนกระทั่งแฟนอิม มาหาที่ห้องและแซว กัน เราแบบช๊อคมาก นางอาจจะลืม แต่เราจำ คือกลับกลายเป็นความรู้สึกแย่อีกครั้ง รู้สึกโดนหักหลัง บอกเลยว่า ชีวิตม.ต้น เราน่าเบื่อมาก เกิดมาไม่เคยมีแฟน จนตอนนี้ คนคุยก็ไม่มี ถึงแม้มีคนมาคุยแต่เราจะเลี่ยงตอบ เราไม่เคยเสียใจเลยที่จะเลือกทำตามสัญญาที่ให้กันไว้ เราจะชอบตอนกลับบ้านมากกว่าอยู่ร.ร ทุกครั้ง มันเปล่าเปลี่ยวมาก ถึงจะมีเพื่อน แค่มันเหงามาก ชีวิตม.ต้นนี่คือ ถึงแม้จะไม่โดนรังแก แต่เราเสียใจกับอะไรอย่างนี้จน อารมณ์แย่ พอ จบม.3 เราเลยคิดว่าขึ้นม.ปลาย เราจะเปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่ ร่าเริง สดใส พอเราเห็นเพื่อนอิม มา อยู่ห้องเดียวกับเราปับ อารมณ์ต่างๆมันกลับมา เราคิดจะยิ้มให้วันใหม่ ของ ม.ปลาย แต่มันยิ้มไม่ออก ร่าเริงไม่ขึ้น เราจึงกลายเป็นคนนิ่ง ที่ไม่ค่อยมีใคร กล้าคุยเหมือนเคย พอมาม.4เทอม2 นางก็จะย้ายไป แต่เราคิดว่ามันสายไปมากๆ หรือมันเป็นความผิดเราที่ทำไม่ได้เราแค่จะยิ้มให้กับม.ปลาย พอเพื่อนอิมมาเรากลายเป็นคนเดิม เราจึงมีนางเป็นเพื่อนคนเดียว พอนางจากไปเรารู้สึก ห่าาาาไรเนี้ยสวรรค์กลั่นแกล้งหรอ นางไปแล้ว เท่ากับว่าฉันเหลือตัวคนเดียวในห้อง รู้สึกบ้ามากก เราจึงคิดว่า เรายังมีอีกทางเบือก คือแม่ มีปัญหากับพ่อ กำลังจะลิกกัน ขึ้นอยู่กับ เรา หากเราไปกับแม่ เราจะได้ย้ายไปอยู่ม.5ใหม่ เปลี่ยนนิสัยบุคลิกใหม่ เป็นคนอย่างที่เป็น หรือเปิดเทอมม.5 ในการเริ่มต้นคนเดียว ซึ่งเราอยู่สายวิทย์คณิต ยิ่งเคลียดไปใหญ่ มันเป็นห้องที่ต้องพึ่งพากัน ถึงจะรอดหากไม่เก่งจริง คิดยังไงกับสิ่งที่เราพูดออกมาหรือสงสัยตรงไหนถามได้ค่ะ รู้สึกดีนะคะที่ได้เล่า : )