ตั้งแต่เด็ก จนประถม ทำผิดก้อเยอะนะ เพราะเราซนแหละ โดนตีบ่อยมาก กับก้านมะยม ไม้แขวนเสื้อ ตีทีเกือบตาย เป็นรอยแดงๆ หลังจากยั้ยก้อกลัวการถูกตีตลอด พอรู้ว่าจะถูกตี ก้อวิ่งหนีออกจากบ้าน บ้านเป็นชนบท หลังบ้านจะเป็นป่า ก็วิ่งเข้าป่าไป หลบไปอยู่ในป่าประมาน คนึ่ง ชม ไม่มีใครมาตาม จนตัวเองรู้สึกแย่มาก เลยกลับบ้านไป ก้อกลัวถูกตีอีก ผลก้อคือ ถูกตีเหมือนเดิม เป็นแบบนี้ซ้ำๆ ซากๆ มาตลอด หลังจากนั้น พอ มัธยม ก้อครอบครัวมีปัญหากัน แยกกันอยู่ แม่ไปอยู่กับเพื่อนของพ่อ (ซึ่งเพื่อนของพ่อมากินเหล้าที่บ้านบ่อย)​ ก้อมีปันหาเรื่องนี้ ก้อเลยอยู่กับพ่อ ก้อเลยไม่ได้เรียนต่อ ต้องไปทำงานเรื่อยๆเปื่อย แบกของ ส่งของ ยกของหนัก พอมาได้หลายๆปี ก้อได้เจอแม่ ก้อลองย้ายมาอยู่กับแม่ ก้อแทบจะไม่คุยกันเลย เพราะเราไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งเเต่เด็กเลยไม่สนิท ก็ยังโดนด่า เรื่องไร้สาระ ผมก็เถียงไป แทบจะพูดดีด้วยไม่ได้เลย แม่ไม่เคยพูดดีด้วยเลย ขึ้น กู ตลอด เอาตัวเองเป็นใหญ่ เถียงไง ก้อไม่พอใจ ทวงบุญคุณบ้าง เอาไปเปรียบเทียบคนอื่นบ้าง ทั้งที่ตัวเองไม่มีอะไรดีเลย ล่าสุดหนักมาก ก้อมีปากเสียงกัน ผมอยู่เฉยๆ ก้อโดนด่า (เป็นอย่างนี้ประจำ)​ ตอนนี้มีโควิด ผมก้อแค่ไปนอนคอนโดแฟน แต่​่ก็ระวังตัวนะ ใส่แมสทุกครั้ง เค้าก้อขึ้นมาด่า
แม่ = ไปไหนหลายวัน ทำไมไม่ไปให้พ้นๆกลับมาทำไม ออกไปข้างนอก โควิดเยอะ  กลับมาถ้าคนในบ้านเป็นไรไปรับผิดชอบไหวไหม (ตอนนั้นโมโหมากกับคำพูดมาตลอด)​
ผม = ไปข้างนอกก็รู้ ใส่แมสทุกครั้ง จะอะไรนักหนาวะ ชีวิตไม่มีค่าสำหรับกูหรอก
แม่ = เงียบไปซักพัก ก้อพูดเบาๆว่า (สมเพช)
ผมก้อโมโห คว้าปลั้คไฟ โยนใส่ ยังไม่โดน เค้าก้อเฉย ไม่ได้รุ้สึกอะไร ตอนนั้นยายมาห้ามไว้พอดี ก้อบอกให้ใจเย้นๆ ฟังแล้วก้อไม่ต้องเอามาคิด
แล้วผมควรทำยังไงกับแม่ที่เป็นแบบนี้ ไม่เคยเข้าใจอะไรนอกจากตัวเอง สิ่งที่ทำไป เกินไปรึป่าว การใช้อารม การทำร้ายร่างกาย ผมโดนตั้งแต่เด็กๆ จะว่าเป็นปม ก็ได้ ควรจะอยู่กับแม่ที่เป็นแบบนี้ยังไง
ขอบคุนสำหรับความคิดเห็นครับ