เรื่องมีอยู่ว่า แม่ผมเอ่ยปากกึ่งๆ ไล่ (ในความรู้สึกผมก็ไม่ได้ไล่ เค้าเพียงบ่นและออกแนวประชด) เนื่องจากเมียผมทิ้งลูกให้แม่ผมดูแล โดยเมียผมเค้าทำงานแบบไม่ได้หยุดเสาร์ อาทิตย์ และกลับดึกตลอด คือหลังลูกหลับ และก็ออกไปแต่เช้า ออฟฟิศเค้าก็เลิกงานปกติแหละครับ แต่ผมก็ไม่รู้ว่าเค้าทำอะไรต่อ นานเข้าๆ เป็นปี พอแม่ผมบ่นบ่อยๆ ก็เลยมีปัญหากับแม่ผม แม่ผมเลยพูดแนวๆ ว่า ถ้ายังทำแบบนี้ก็เก็บผ้าออกไปอยู่ข้างนอกเถอะ ซึ่งเค้าก็ไปจริงๆ ครับ 
ไปอยู่บ้านเดียวกับเพื่อนร่วมงานผู้ชายมาตลอด ผมเองก็ง้อ พ่อแม่ผมก็เคยเรียกมาคุย ว่าให้กลับมาอยู่บ้านให้เห็นแก่ลูก แต่เค้าก็ยืนยันว่าไม่กลับ แต่เค้าก็แวะมาหาลูกเฉลี่ยอาทิตย์ละหน บางทีก็หายไปเป็นเดือน ทั้ังที่บ้านที่เค้าไปอยู่กับบ้านผมห่างกันแค่ ไม่ถึงกิโล แต่กับผม เค้าบอกว่า ให้เราเป็นแค่พ่อกับแม่ของลูกก็พอ ผมเคยจะไปกอดเค้า เค้าบอกผมว่าเค้าไม่ได้รักผมเหมือนเดิมแล้ว และถ้าผมจะมีใครใหม่ก็ให้บอก นั่นน่าจะเป็นคำที่ผมเจ็บที่สุด
ผมก็ง้อเค้านะครับ ง้ออยู่ประมาณ 2 ปี ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น แม่ผมก็ยิ่งไม่พอใจ ท่านก็เร่งๆ ให้ผมไปหย่าซะ แถมเคยหาลูกสาวเพื่อนเค้ามาให้ผมด้วย เพราะคนแถวบ้าน คนในตลาดก็เห็นเมียผมกับเพื่อนร่วมงานคนนั้นบ่อยๆ แต่ผมก็ไม่หย่า คิดว่า เดี๋ยวเค้าคงกลับมาเป็นครอบครัวกัน จนเข้าปีที่ 3 ผมก็เริ่มตัดใจ ซื้อมอไซค์มาขับเล่นตอนกลางคืนไปเรื่อยเปื่อย เริ่มคุยกับคนอื่นดูบ้าง แก้เหงา (แค่คุยจริงๆ นะครับ)  ตอนนั้น ผมก็ไม่คิดจะมีใครจริงจังและก็ไม่คิดจะหย่านะ แต่ก็ทำใจแล้วว่า ผมกับเมียคงไม่มีทางเหมือนเดิมแน่ๆ
จนทั้งลูก ทั้งผมชินกับการไม่มีเค้าแล้ว ลูกก็ไม่รอแม่จนหลับแบบเมื่อก่อนแล้ว ผมก็เริ่มใช้ชีวิตคนเดียวพอได้แล้ว ผ่านมาปีที่ 4 ที่เค้าออกจากบ้านไป ผมได้คุยกับน้องคนนึงแล้วสบายใจมาก รวมทั้งน้องเค้าก็ช่วยให้คำปรึกษา และช่วยเรื่องพัฒนาการลูกผม น้องเค้าเป็นครูอาสาสอนเด็กสลัม คนไร้บ้านครับ  และลูกผมก็เข้ากับเค้าได้ดีมาก (ลูกผมพัฒนาการช้ากว่าเด็กปกติครับ) ผมก็เลยไปบอกเมีย ว่าคุยกับน้องเค้าอยู่ เพราะคิดว่าเค้าจะไม่กลับมาแล้ว เพราะจากคำพูดที่เค้าเคยบอกผมและจากการกระทำในหลายปีที่ผ่านมา
สรุป เมียผมโพสเฟสบุ๊คด่าน้องเค้า แชทไปหาน้องเค้า แชทกับสมาคมเมียหลวง ด่าน้องเค้ายับเลยครับ หาว่าน้องเค้าเป็นชู้กับผม ไปป่าวประกาศให้คนที่ทำงานน้องเค้ารู้ว่า เค้าเป็นชู้ เค้าแย่งผัวคนอื่น น้องเค้ายังไม่รู้ตัวเลยครับ เพราะผมไม่ได้จีบน้องเค้าแบบนั้นเลย มันเป็นแค่ความสบายใจที่ได้คุย และผมก็อยากให้เกียรติน้องเค้าด้วยการบอกเมียว่าคุยกับคนนี้อยู่ ไม่ได้อยากแอบๆ หลบๆ หรืออะไร และผมก็กลายเป็นคนผิดที่หักหลังเค้า มีชู้ นอกใจ ในสายตาของคนที่ผมและเค้ารู้จัก และน้องเค้าก็กลายเป็นผู้หญิงแ_ด เฉยเลย  แล้วอยู่ๆ เมียผมก็อยากจะกลับมาอยู่บ้านแล้ว แต่ตอนนี้เป็นผมเองที่ความรู้สึกไม่เหมือนเดิมแล้ว ไม่ใช่เพราะน้องเค้านะครับ แต่เพราะตลอด 4 ปีที่ผ่านมา ที่เค้าทิ้งผม ทิ้งลูกไปนั่นแหละ 
ตอนนี้ ผมมีคำถามกับตัวเองว่า
- ตลอด 4 ปีที่เมียผมออกจากบ้านไปอยู่ร่วมบ้านกับเพื่อนร่วมงานผู้ชายคนนั้น เค้าบอกผมว่า แค่เพื่อนร่วมงานมันจริงมั้ย
เพราะผู้ชายก็โพสรูปที่เค้าสองคนไปไหนมาไหนด้วยกันทั้งสองคน ทั้งเป็นกลุ่มบ่อยๆ
- แล้วทำไมที่ผ่านมาเค้าถึงไม่ได้อยากกลับมา ผมง้อ พ่อแม่ผมเรียกคุยหลายรอบ เค้าก็ยืนยันว่าไม่กลับ
- ตลอด 4 ปีที่ผ่านมาทำไมเค้าไม่คิดถึงลูกเลย แต่ตอนนี้ เอาเหตุผลเรื่องลูกมาอ้าง ว่าจะช่วยกันดูแลลูก จนผมรู้สึกผิดที่ไปคุยกับน้องเค้า
- ตอนที่เมียผมบอกผมว่า ไม่ได้รักผมเหมือนเดิมแล้ว ตอนนั้นผมไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว แต่มันกลับรู้สึกผิด และสับสนมาก
รู้สึกผิดกับน้องเค้าที่ทำให้เค้าเสียหาย ทั้งๆ ที่เค้าไม่ได้ทำอะไรผิดเลย แถมช่วยผม ช่วยลูกผมอีกต่างหาก
รู้สึกผิดกับเมียผม จากที่ผมไปบอกเค้าว่าผมคุยกับคนอื่นอยู่แล้ว เค้าบอกผมว่า เค้าไม่เคยนอกใจผม ทำไมผมทำร้ายเค้า ทำไมผมทำลายครอบครัวจนพัง
ตอนนี้ผมสับสนไปหมดเลยครับ ไม่รู้จะทำยังไงดี พอมีคำแนะนำหรือแนวทางให้ผมมั้ยครับ
ผมคิดอะไรไม่ออก ตั้งเป็นกระทู้แรก ถ้าแท๊กผิดห้องขออภัยด้วยครับ