ทุกคน คือนี้มันเป็นเรื่องราวของเราที่พึ่งเจอมา เกี่ยวกับครอบครัวนี้แหละ คือวันนี้เป็นวันที่แย่มากๆวันหนึ่งของเรา เราเรียนออนไลน์อยู่ มันออกจะแย่ทุกคาบเลยแต่คาบเช้าหนักสุด เราก็เล่าให้ครอบครัวฟัง เขาก็ดูรับฟังน่ะ ก็เหมือนจะเข้าใจกัน พอคาบบ่าย คุณครูที่สอนในคาบ ให้นักเรียนเรียนเอง เราก็ไม่ได้ตั้งใจฟังเท่าไรเพราะว่า กะจะกลับไปเรียนเองอีกรอบ เพราะครูอธิบายสั้นๆไม่ได้ใจความ เรียนไปก็ยัง งงๆอยู่ดี (ตั้งใจฟังแค่ต้นๆกลางๆคาบ แล้วเรียนไม่ได้อะไรเลย) แถมตอนเราตอบคำถามครูก็ไม่ได้ยิน ใจเราก็เฟลด้วย รวมๆก็รู้สึกแย่ เราเล่นทรศ.ไปพลางๆ แม่ก็ดันมาเห็น มาบอกว่าเราไม่ตั้งใจเรียน เล่นแต่ทรศ.ซึ่งในตอนนั้นมันว่าง ครูเขาให้ทำงานแล้วเราทำเสร็จแล้วด้วย แม่บอกว่าเดินดูกี่ทีๆก็จับแต่ทรศ. ซึ่งเราก็เขียนโน๊ตในทรศ.เพราะมันมีปากากาจดสะดวกกว่าปริ้น ออกมา แล้วคือแบบวันนี้มันแย่ใช่ไหม โดนด่าจากครูไปแล้วโดนแม่ว่าอีก เราค่อนข้างเซนซิทีฟ เลยแบบน้ำตาคลอ (แม่ก็รู้ว่าเราเซนซิทีฟแต่แม่มองว่าเราอ่อนแอมากกว่า) แล้วแม่ก็มาบอกอีกว่า ร้องไห้อีกล่ะ ถ้าคำพูดแค่นี้รับไม่ได้ต่อไปจะทำอะไรกิน ซึ่งแม่คิดว่าเราร้องไห้เพราะคำพูดครู แต่เราบอกแม่ว่ามันเป็นเพราะแม่ไม่เข้าใจ แม่ทำท่าขู่จะตี แล้วมาบอกอีกว่าไม่ต้องเรียนเลยดีไหม เล่นแค่ทรศ.ไปเลย แล้วก็เดินหนีไป
จริงแล้วๆเราอ่ะ ไม่เคยร้องไห้เพราะคนอื่นน่ะ แต่ที่เวลาอยู่กับแม่แล้วชอบร้องไห้เพราะเรามองว่าแม่เป็นที่พึ่งที่หนึ่งและที่เดียวของเราอ่ะ มีอะไรไม่สบายใจก็อยากได้ที่ปรึกษาที่ระบาย เลยมีแค่แม่ที่อยู่ข้างเรา และเพราะเป็นคนใกล้ตัว คำพูดทุกอย่างมันถึงทำให้เราเซนซิทีฟมากกว่าคนอื่น เราไม่เข้าใจว่าการที่เราเจอวันที่แย่มากๆ วันหนึ่งแล้วมันจะต้องซ้ำเติมกันขนาดนี้เลยหรอ ความลับต่างๆเราก็ไม่กล้าที่จะบอกแม่อีกเลย เราก็แค่เก็บมันไว้คนเดียว จนรู้สึกว่าคัวเองเป็นเด็กเก็บกดอ่ะ ทุกอย่างมันหลอมให้เรากลายเป็นคนไม่มั่นใจ และแม่ก็ดุเราทุกอย่างที่เราเป็น ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าตัวเองก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ลูกกลัวหรือเก็บอะไรไว้ หรือว่าทั้งหมดที่เราพูดมา มันจะเป็นเพียงความเห็นแก่ตัวของเด็กคนหนึ่งที่ยังไม่รู้จักโลกดีพอ?
มันไม่ใช่แค่วันสองวัน แต่มันเจอมาตลอดชีวิตอ่ะ เราเคยพยายามจะคุยเรื่องพวกนี้กับแม่ แต่แม่ก็บอกปัดไปแล้ว ไม่ใส่ใจเรื่องนี้

ครอบครัวจะเป็นเซฟโซนให้เราได้จริงๆหรือเปล่า..