ความที่เติบโตมาในยุค 90 เสพสื่อช่วงแรกคือ โทรทัศน์,วิทยุ และโรงภาพยนตร์
ทุกอย่างไม่ได้ทันใจนึกอยากดูตอนไหนก็ได้ดูเหมือนยุคนี้ 
* ละครต้องรอดูสด พลาดมาไม่รู้จะดูที่ไหนละ
* รายการวาไรตี้หลัง 4 ทุ่มที่มีกระแสทอล์คออฟเดอะทาวน์ตลอด
* เพลงใหม่ ๆ รอเปิดตัวผ่านรายการเพลง ค่อย ๆ ปล่อยโปรโมททีละเพลง
* และมาถึงยุคโรงหนังในห้างก็เป็นอีกความสุขที่มีหนังใหม่ทุกวันพฤหัส

มาถึงทุกวันนี้การเข้ามาของเทคโนโลยี ความรวดเร็วของการเข้าถึงข้อมูล
* ละครดูผ่านสตรีมมิ่งได้หลากหลาย ทั้งสดและย้อนหลัง
จนวันนี้หลายผู้จัด/ผู้ผลิต ผลิตแล้วอัพตรงบนสตรีมมิ่งแพลตฟอร์มอย่างเดียว
ไม่รอคิวฉายบนทีวีอีกแล้ว เพราะดูแล้วผู้ชมจะอยู่บนโลกออนไลน์เสียมากกว่า
วงการทีวีเห็นแววมาพักใหญ่

จนวันนี้เมื่อโรคระบาดมาเยือน โรงหนังแทบจะปิดกิจการ
แต่ทุกคนจ้องปรับตัว ล่าสุดผู้ผลิตชั้นนำของโทย อย่าง GDH จับมือ NETFLIX
ทำหนังเพื่อฉายบน Netflix ก็ดีนะครับจะทำแล้วมารอกำหนดฉายไม่รู้จะได้เข้าฉายเมื่อไหร่
และที่สำคัญคนจะกล้าเข้าโรงกันต่อหรือไม่

บรรยากาศรวม ๆ ตอนนี้ ทำให้หวนคิดถึงเมื่อ 20 ปีที่แล้ว
ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะเผ็นคนที่อยู่ในยุคเปลี่ยนผ่านเทคโนโลยีที่รวดเร็วแบบนี้
หลายธุรกิจถ้าไม่ปรับตัวคงล้มหายตายจากไป