‘เจน’ เคยมีแฟนมาหลายคน แต่คนที่เจนไม่สามารถลืมได้ชื่อว่า ‘ไผ่’
เจนกับไผ่เคยคบกันนานถึงสามปี ถือเป็นสถิติยาวนานที่สุดในการมีแฟนของเจน แต่ถึงจะยาวนานสักเท่าไหร่ สุดท้ายก็มีเหตุบางอย่างให้เจนต้องเลิกกับไผ่
ปัจจุบันเจนมีอายุ 25 กำลังคบกับรุ่นน้องที่เรียนอยู่ปีสามนามว่า ‘เตอร์’ ภายนอกของเตอร์ดูเป็นแบดบอย ไว้ผมสั้นเกรียนคล้ายหัวหน้าแก๊งยากูซ่า แต่เวลาที่เขาอยู่กับเธอ เตอร์จะกลายเป็นชายหนุ่มขี้อ้อนในทันที
บนโซฟาตัวนั้น เตอร์กำลังนอนอยู่บนตักของเธอ “พี่เจนรู้ไหม อีกสี่วันจะเป็นวันอะไร”
เจนก้มมองแฟนหนุ่ม “วันอะไรอะ วันอาทิตย์เหรอ”
“ไม่ช่าย พี่เจนอย่าแกล้งไม่รู้สิ”
“เอ้า ก็เค้าไม่รู้จริง ๆ สรุปวันอะไรล่ะ”
“ก็วันครบรอบสามเดือนของเราไง”
“จริงเหรอ นี่ครบสามเดือนของเราแล้วเหรอเนี่ย”
“อะไรอะ พี่เจนจำไม่ได้จริง ๆ เหรอ” เตอร์ลุกขึ้นนั่ง ทำหน้างอน
“ก็เค้าไม่รู้นี่ว่าเตอร์นับยังไง นับตั้งแต่วันที่ย้ายมาอยู่ที่นี่ หรือวันแรกที่เราคุยกันล่ะ”
“โธ่...พี่” เตอร์เผยรอยยิ้ม ซุกหน้าลงบนไหล่ของแฟนสาว มือลูบไล้ตามแผ่นหลัง
“นี่ เตอร์ขอถามอะไรหน่อยสิ อยากรู้ตั้งแต่วันแรกละ”
“หืม? อะไรเหรอ”
มือของเตอร์ลูบไปยังบริเวณรอยแผลเป็น ที่ปรากฏอยู่กลางแผ่นหลังของเจน “แผลตรงนี้ พี่เจนได้มาจากไหนเหรอ”
“อ๋อ” เจนหันมายิ้ม “น่าจะเพราะลื่นล้มล่ะมั้ง”
“หืม ไปลื่นท่าไหนล่ะเนี่ย”
“ไม่รู้สิ มันนานแล้ว เค้าจำไม่ได้หรอก”
เตอร์โน้มตัวลง กลับมานอนหนุนบนตัก เจนใช้มือลูบเส้นผมแฟนหนุ่มเบา ๆ รู้ดีว่าเขาชอบให้ทำแบบนี้ แต่ในระหว่างนั้น! สายตาของเจนก็เหลือบไปสะดุดกับบางสิ่ง
ตอนที่มองออกไปนอกหน้าต่าง เจนสังเกตเห็นใครบางคนกำลังยืนอยู่หน้าประตูรั้ว นั่นทำให้ดวงตาของเจนเบิกโพลง เธอจำใบหน้านั้นได้
เขาคือไผ่...แฟนเก่าของเธอ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้อัพเดทก่อนใครที่กลุ่ม : https://www.facebook.com/groups/salalangwat
แฟนเก่าของเจนเป็นคนโรคจิต
เจนกับไผ่เคยคบกันนานถึงสามปี ถือเป็นสถิติยาวนานที่สุดในการมีแฟนของเจน แต่ถึงจะยาวนานสักเท่าไหร่ สุดท้ายก็มีเหตุบางอย่างให้เจนต้องเลิกกับไผ่
ปัจจุบันเจนมีอายุ 25 กำลังคบกับรุ่นน้องที่เรียนอยู่ปีสามนามว่า ‘เตอร์’ ภายนอกของเตอร์ดูเป็นแบดบอย ไว้ผมสั้นเกรียนคล้ายหัวหน้าแก๊งยากูซ่า แต่เวลาที่เขาอยู่กับเธอ เตอร์จะกลายเป็นชายหนุ่มขี้อ้อนในทันที
บนโซฟาตัวนั้น เตอร์กำลังนอนอยู่บนตักของเธอ “พี่เจนรู้ไหม อีกสี่วันจะเป็นวันอะไร”
เจนก้มมองแฟนหนุ่ม “วันอะไรอะ วันอาทิตย์เหรอ”
“ไม่ช่าย พี่เจนอย่าแกล้งไม่รู้สิ”
“เอ้า ก็เค้าไม่รู้จริง ๆ สรุปวันอะไรล่ะ”
“ก็วันครบรอบสามเดือนของเราไง”
“จริงเหรอ นี่ครบสามเดือนของเราแล้วเหรอเนี่ย”
“อะไรอะ พี่เจนจำไม่ได้จริง ๆ เหรอ” เตอร์ลุกขึ้นนั่ง ทำหน้างอน
“ก็เค้าไม่รู้นี่ว่าเตอร์นับยังไง นับตั้งแต่วันที่ย้ายมาอยู่ที่นี่ หรือวันแรกที่เราคุยกันล่ะ”
“โธ่...พี่” เตอร์เผยรอยยิ้ม ซุกหน้าลงบนไหล่ของแฟนสาว มือลูบไล้ตามแผ่นหลัง
“นี่ เตอร์ขอถามอะไรหน่อยสิ อยากรู้ตั้งแต่วันแรกละ”
“หืม? อะไรเหรอ”
มือของเตอร์ลูบไปยังบริเวณรอยแผลเป็น ที่ปรากฏอยู่กลางแผ่นหลังของเจน “แผลตรงนี้ พี่เจนได้มาจากไหนเหรอ”
“อ๋อ” เจนหันมายิ้ม “น่าจะเพราะลื่นล้มล่ะมั้ง”
“หืม ไปลื่นท่าไหนล่ะเนี่ย”
“ไม่รู้สิ มันนานแล้ว เค้าจำไม่ได้หรอก”
เตอร์โน้มตัวลง กลับมานอนหนุนบนตัก เจนใช้มือลูบเส้นผมแฟนหนุ่มเบา ๆ รู้ดีว่าเขาชอบให้ทำแบบนี้ แต่ในระหว่างนั้น! สายตาของเจนก็เหลือบไปสะดุดกับบางสิ่ง
ตอนที่มองออกไปนอกหน้าต่าง เจนสังเกตเห็นใครบางคนกำลังยืนอยู่หน้าประตูรั้ว นั่นทำให้ดวงตาของเจนเบิกโพลง เธอจำใบหน้านั้นได้
เขาคือไผ่...แฟนเก่าของเธอ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้