ผมเป็นคน ธรรมดาคนนึงเป็นคนเงียบๆ คนอื่นไม่เคยรู้ความคิดที่ผมคิด และไม่เคยเดาถูกผมได้แต่กลั้น หัวเราะออกมาในใจตัวเอง และน่าสมเพช พวกนั้น

เสมอมา... แต่แล้วผมก็เริมมีความสงสัย ถึงตัวตนของตัวเอง...

ความสุขของผมคืออะไร ที่ไม่ใช่แค่แปปเดียวก็เบื่อ แต่เป็นแบบนาน ๆ ... 

ครูเคยบอกนักเรียนทุกคน แต่เหมือนสื่อถึงผมนิด ๆ ที่ผมโดนมากที่สุด ว่า...

ถ้าใครไม่มีสิ่งที่ อยากจะเป็น อยากจะทำ และแนะ พยายามหาความสุขให้ได้...

ผมเข้าใจคำตอบนั้นดีที่สุด เพราะครูเคยให้ทำรายงาน เรื่องบอกประเภทตัวเอง ว่าชอบอะไร มีความสุขอะไร... เอาจริงๆ ผมไม่มีความรู้สึกแบบนั้น...

คนอื่นอาจจะคิดว่าผมมี อะไรมากกว่านั้น แต่ในใจผม ไม่มีอะไรที่จะเขียน จนต้องนิยายคิดเอาเอง มาเป็นคำตอบ...' และผม พยายามทำตัวให้มี อะไรที่...

มันน่าจะดึงดูดให้ผม ชอบผมลอง ทำเป็นนักเลง (โซเซียล) นัก (โซเซียล) โรคจิต (โซเซียล) ชอบเลือด (โซเซียล) เล่นเกม แสแสร้งว่าเป็นคนร่าเริง

(โซเซียล) ๆลๆ แต่ก็หาความรู้สึกอะไรจากพวกนี้ไม่ได้ ที่มันเป็นยะระยาว... แม้แต่ คนโรคจิตที่ชอบดมกางเกง หรือ ข่มขืน คน...

ยังต้องสมเพช เมื่อเจอผม ที่ไม่มีอะไรคิดจะทำ แบบนั้น ไม่มีความอยาก เป็นแบบนั้น หรือ อยากทำแบบนั้น สรุปผมหยุดอยู่นิ่ง... ไม่ได้ทำประโยชน์อะไร ต่อ

สภาพจิตใจของตัวเองเลย... ความสุขของผมคืออะไรกันนะ...! แล้วทุกวันนี้ ผมจะพยายามเป็น บทบาทอื่นๆ และฝืนทำไปเพื่ออะไร ถ้ามันไม่มีประโยชน์ใน

การ หาตัวตนของผม ได้แต่คิดและสงสัย...และความคิดที่ผมได้คือ อยากไปเป็นทหาร อยากให้มีสงคราม และขอตายซะจะดีกว่า... แต่เมื่อผมได้มาเป็น

ทหาร... ผมก็รู้สึก ว่านี่แหละ คือสิ่งที่ผมถนัด ไม่มีคนมากำหนดกรอบ ให้ผมแคบ ให้เป็นได้แค่ คนรับจ้าง ธรรมดา มนุษย์เงินเดือน ทำงานไปวันๆ... จนวัน

สุดท้ายผมก็ตาย... ไม่มีใครมาเยี่ยม... ไม่มีใครสนใจ นี่แหละชีวิตที่ผมต้องการ... อาาาแค่คิด.. รู้สึกฟินแปลกๆ ชีวิตนี้ คงไม่มีทางเป็นแบบนั้น... ทำได้แค่

นั่ง...ว่าว ไปวันๆสินะ หึหึ...