รัก ❤
ฤดูหนาวที่ผมไม่สบาย วันๆช่างดูน่าเบื่อหน่าย เธอมัวแต่สาละวนอยู่กับความสวยความงามของเธอ และก็โวยวายไล่ผมไปหาหมอทุกครั้งที่อาการไม่ค่อยดี แทนที่จะเดินเข้ามาถามว่าเจ็บตรงไหน เจ็บมากมั้ย ทั้งๆที่ก่อนแต่งงานเธอยอมขึ้นรถข้ามคืนมาไกลแสนไกล เพื่อบอกผมว่า " Happy Birthday "


ผมเดินเข้าไปหาลูกตอนเช้า ห้องลูกรกยังกับรังหนู ถ้วยใส่ข้าวบูดๆวางไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ผมก้มลงเก็บเศษกระดาษ ดินสอสี และลงมือเขียนๆๆ ขยำๆๆทิ้ง ผมกำลังหาคำลาเธอ ที่ผ่านมามันนานมากพอ สำหรับการอยู่ด้วยกันไปวันๆ และเเห้งแล้งสิ่งดีๆที่จะมอบให้กันอีกต่อไป


ลูกสาวตัวน้อยตื่นขึ้นมา ขยี้หูขยี้ตาแล้วเดินสลึมสลือมานั่งตัก เอามือเล็กๆวางบนเข่าผม ก่อนจะหงายมาพิงอกหลับต่อ......


นาทีนั้นผมหลุดออกมาจากกองไฟที่เผาใจ ความน่าสมเพชหรือสงสารตัวเองมันไม่ใช่สิ่งสำคัญใดๆเลย ลูกทำให้ผมรู้สึกเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลก อีกไม่กี่วันเธอจะ3ขวบแล้ว เราสัญญาว่าจะทำเค๊กสีรุ้งกัน


ฤดูหนาวปีนี้....ผมเป็นชายชราหัวขาวโพลน เรายังอยู่ด้วยกัน ผลัดกันนอนเฝ้าเวลาอีกคนไม่สบาย ผมเธอยังดำสลวยและเธอยังคงสวยเสมอ


เราข้ามผ่านช่วงเวลาไร้เดียงสาเหล่านั้นมาได้แล้ว และเรากำลังจะจูงมือกันข้ามผ่านช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต ที่ต้องแยกจากกันจริงๆ...อย่างงดงาม