เราอยู่หอเดียวกันกับเขา....เราแอบชอบเขา เราก็แอบเอาขนมไปห้อยที่แฮนมอเตอร์ไซค์ของเขาทุกเช้าเลย...และเราจะเขียนในโน๊ตทุกครั้งว่าทานให้อร่อยนะคะ ซึ่งเวลาเราเจอเขาเดินผ่านเราจะแอบมองและส่งยิ้มให้เขาภายใต้แมสที่เราใส่และก็เขิล....และมาวันนึงเราก็เดินสวนกันอีก..และอยู่ดีๆเขาก็ตะโกนบอกว่า”ขอบคุณมากนะสำหรับขนม”เราอยู่ห้อง....นะ ซึ่งก็ทำให้เรามีความหวัง และก็ยิ้มได้กว้างกว่าทุกวันว่าเขาก็อยากจะคุยกับเหมือนกัน หลังจากนั้น เราก็เอาขนมไปห้อยที่หน้าห้องทุกวันและก็เขียนใส่โน๊ตบอกด้วยว่าอยู่ห้องอะไร....และแล้วก็มีเชอร์ไพร์ใหญ่คือเขาเอาขนมซ๊อคโก้แลตมาห้อยให้เราหน้าห้อง พร้อมดอกกุหลาบในวันวาเรนไทน์และก็ชวนไปทานข้าวกัน...หลังจากนั้นเป็นต้นมา เราก็คุยกันมากขึ้นแต่เรายังไม่ได้ตกลงว่าจะคุยกันในแบบไหนนะ....เรามีความสุขในแบบได้เพียงไม่นาน... เราก็บังเอิญไปเจอเขากับแฟนของเขาเดินด้วยกันที่ตลาดเราเห็นเขาจากในระยะไกล เมื่อเดินผ่านเขาสายตาเราได้แต่มองเขาอย่างไม่กระพริบสายตา...แต่เขาไม่สบตากับเราแม้แต่น้อยได้แต่หลบสายตาไป....หลังจากวันนั้น เราก็เห็นเขามาอยู่ด้วยที่หอ.... เราควรจะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงดี