เราจะบอกว่าปัจจุบันเราก็เลิกกับแฟนคนนี้​แล้ว​
เขาบอกเราว่าเหตุผลที่เขาอยากเลิกกับเรา
เขาบอกเราว่า"เทอห้ามในสิ่งที่เราชอบ" แต่เราไม่เข้าใจว่าการที่เราไปบอกไปห้ามว่าไม่ให้คุยกับคนอื่น
คนอื่นในที่นี้คือคนอื่นที่ไม่ใช่เพื่อนคนรู้จักพ่อแม่
ตอนแรกเราไม่ได้คิดจะไปห้ามอะไรเขาเลยน่ะ
แต่เราจับได้ว่าเขาแอบคุยกับคนนึ่งจากที่เราอ่านแบบนี้มันเป็นการคุยแบบคนรักกันมากกว่า
ตั้งแต่นั้นมาเราก็บอกเขาว่าทำอีกได้ไหมเราไม่โอเค
แต่เขาก็ยังทำอีกจากนั่นเราก็ย้ำเขาทุกครั้งที่เขาแอบคุยกับคนอื่น​ ในความคิดของเราอ่ะมันไม่มีใครโอเคหรอกว่าแฟนเราคุยกับคนอื่นอ่ะเพราะเราอยู่ในสถานะแฟนไง  แต่ถ้าในหลักการอ่ะใช่เราอาจจะไม่มีสิทธิที่จะห้ามเขา   แต่ถ้าใช่ความรู้สึกอ่ะมันเจ็บน่ะที่คนที่เรารักแบ่งปันความรักให้คนอื่น​ แต่ก่อนจะเลิกกันด้วยที่ว่าเรารักเขาไงเรายื้อไม่ให้เขาไป​ เขาพูดกับเราว่าถ้ากลับมาคบกันเขาขอคุยกับคนอื่นน่ะ
เทอจะรับได้ไหมล่ะ​  แต่ไม่พูดอะไรน่ะเราร้องไห้แล้วถอดกำไลคู่ที่เราไปสลักชื่อด้วยกัน​ เอาคืนให้เขาไป
แล้วเราก็บอกกับเขาว่า​ "เราเลิกกันเถอะ" ก่อนที่เราจะเดินจากไปเขาพูดกับเราว่า"พี่ว่าที่ผ่านมาที่น้องโดนทิ้งอ่ะไม่ใช่ว่าเขาทิ้งน้องหรอกพี่ว่าน้องนั้นแหละทำให้เขาทิ้งน้องเอง"  หลังจากที่เขาพูดเสร็จเราไม่ได้โกรธเขาเลยน่ะเรากลับโทษตัวเองว่ามันก็จริงที่เราไม่สามารถรักษาใครไว้ได้เลย
จากนั้นเราก็พูดกลับไปใส่เขาว่า"ใช่​ น้องอาจไม่ดีไม่เพอร์เฟกไม่ได้หน้าตาดี​ มีดีอย่างคนอื่น​ แต่มีสิ่งหนึ่งที่น้องให้พี่มาตลอดคือความรักที่จริงใจ​ ที่คนอื่นไม่สามารถมีให้พี่ได้"   จากนั้นเราก็กลับไปที่รถแล้วขับจากไปทั้งน้ำตา​  (เราอาจจะผิดหรือเขาเราไม่รู้เราเลยอยากให้ทุกคนช่วยเม้นหน่อยว่าสิ่งที่เราทำอ่ะมันผิดมากผิดน้อยแค่ไหน​ ช่วยเม้นให้เราที่น่ะ​ จนถึงตอนนี้มันทำให้เราไม่อยากให้ความรักกับใครแล้วอ่ะกลัวเจ็บ)​