เรื่องคร่าวๆคือ ปกติเราเป็นคนดาวน์ๆ เศร้าๆ มองโลกแง่ลบเป็นทุนเดิม (เพราะเราเจอแต่ความผิดหวังซ้ำๆ ) แล้วเราก็เป็นภาวะแพนิค เทคยาอยู่ช่วงต้นปี 63
จน เริ่มดี หาคนคุยและกล้าระบายกับคนอื่นๆ
จนประมาณสิ้นปีที่แล้ว เราได้คุยกับคนนึง ระยะแรกๆเขามาเป็นพลังบวกมากๆ แม้เราจะแสดงออกพลังลบแค่ไหน เขาเอ่ยประโยค "ต่อไปนี้จะมีเค้า"
ทำให้เราอุ่นใจ เหมือนโลกสดใสอยู่พักนึง คือเราอยู่คนเดียว มาทำงานกรุงเทพ เป็นคนต่างจังหวัดเลยยิ่งเดียวดาย(ถ้าเป็นข้ออ้างขออภัยนะคะ)
จนได้รู้จักลึก ได้เจอกัน เขาก็นิ่งๆเปลี่ยนไป เขาบอกว่างานเยอะทั่วไปปกติ มันเปลี่ยนชัดจากช่วงแรกชัดเจน
เราก็ยังเหมือนเดิม คอยส่งพลังลบ ระบายกับเขา จนเขาเมินเราไปเลย มันกลายเป็นซึมขึ้นหลายเท่า ตอนนั้นช่วงปลายเดือนมกราคม
เลิกงานเรามักจะกลับห้องมาร้องไห้แบบ หยิกแล้วกรีดตัวเองแบบ ไม่อยากโดนเขาเกลียด อยากพยายามเลิกกวนเขา จะได้ไม่โดนเกลียด ทำยังไงดี คิดแบบนี้
แต่ก็ทักซ้ำไปหาเขาเรื่อยๆนะ655555

พิมพ์ยาวเป็นเรียงความ ยกเลิกข้อความบ้าง เช็คโซเชียลทุกช่องทางว่าจะโดนบล็อกหรือยัง

จนเขา Unfollow ig เรา (ทางไอจี ไม่มีการเพ้อถึงเขานะ มีแค่ลงสตอรีแชร์เพลง แมว แค่นี้)
เราไม่มีความอดทนเลยค่ะ จึงตัดสินใจ พยายามทักไปคุยดีๆ ทุกอย่างที่เราเรียงความไปเราใช้เหตุผลหมด ทุกอย่างมันประมาณถ้าเธอ ไม่ต้องการเราแล้ว มาบอกตรงๆ แล้วค่อยหายไป เราจะยอมรับ เราก็กลับมาตอบว่า พอแล้ว เราเยอะเกิน จากนั้น ก็หายกันไปเลย
จนถึงวันนี้ แม้ว่าเราจะผ่านมันมา 4 เดือน ย้ายหอจากตรงนั้น ใช้ชีวิตใหม่
แต่พอหลับตา มันมักจะเกลียดตัวเอง อยากลืมอะไรแย่ๆ
เราเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเอง ก็ยิ่งเกลียดตัวเองไปใหญ่

พิมพ์ยาวจนลืมหัวข้อกระทู้ที่ตัวเองเขียนเลย555
น้ำตาไหลบ้างระหว่างพิมพ์

เราจะผ่านตรงนี้ไปยังไงดีคะ