ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะคือเพื่อนของเรามีเเต่คิดอยากตายเเละด่าเเต่ตัวเองตลอดเวลาเเต่ก่อนa(นามสมมุตินะคะ)เป็นคนที่ร่าเริงอารมณ์ขันมากๆเลยค่ะสร้างเสียงหัวเราะให้กับคนรอบข้างตลอด เป็นคนตลกคุยกันทีขำท้องเเข็งเลยค่ะ จากนั้นaก็เริ่มเเปลกไปจากเป็นคนพูดเยอะเเละอารมณ์ขันตลอดค่อยๆซึมเเละพูดน้อยลงค่ะบางวันก็นั่งเงียบตลอดพูดคนเดียวบ่อยเลยค่ะจนบางครั้งเราได้ยินเอพูดว่า"ทุกอย่างมันพังเเล้วทำไมโง่อย่างนี้"เราได้ยินก็ไม่ได้ถามอะไรก็นั่งเงียบๆอยู่ข้างๆเรากับไเป็นเพืาอนสนิทกันค่ะไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดบางครั้งเราชวนไปกินของที่เอชอบไม่ไปกินค่ะเอบอกว่ากินไม่ได้เดี๋ยวอ้วนตอนนี้"เค้าโคตรน่าเกียจเลยอ้วนก็อ้วนดำก็ดำไม่สวยเหมือนคนอื่นเลยเค้าโคตรน่าเกียจ"พอเราได้พอเราได้ยินเอพูดเราก็บอกเอไปว่า"คนเรามันไม่ได้วัดกันที่ความสวยเเละหุ่นนะคนเรามีดีในเเบบของเรา"เอก็บอกเอก็บอกว่า"ขอบใจ ช่างมันเถอะ" เเล้วเอก็ยอมไปกินขนมด้วยกัน บางวันเอทำรายงานอยู่เเล้วทำออกมาไม่พอใจตัวเองก็ชอบจะทุบโต๊ะเเล้วตบหน้าตัวเองหลายทีเลยค่ะจนบางครั้งเราตกใจเเล้วไปกุมมือเอไว้เเล้วถามเอว่าเป็นอะไร เอบอกเราว่า"ทำอะไรก็ไม่เคยดีสักอย่างดูสิทำนาเเค่นี้ยังทำไม่ได้เลยทุเรศว่ะเค้ามันน่ารังเกียจไร้ประอะไร" เราก็ทำไเราก็ทำได้เเต่พูดปลอบใจเเละให้กำลังใจเอไปค่ะ เอเป็นเเบบนี้ทุกครั้งเวลาที่ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจตลอดเลยค่ะจะชอบด่าเเละตบหน้าตัวเองทุกครั้ง จนเราต้องเข้าไปกอดเอถึงจะเลิกทำ บางวันเบางวันเอจะชอบทักมาหาเราเเละบอกเราว่า"ทุกอย่างมันพังเเล้วทำอะไรไม่เคยดีสักอย่าง ไม่มีใครไม่มีใครรักเค้าเเล้วเค้าไม่มีใครเเล้ว" เราก็ทำได้เเค่ปลอบใจเเละบอกไปว่า"เอยังมีเราอยู่นะเเละเราก็รักเอมากด้วยนะอย่าด่าตัวเองเลยมันไม่ดีนะ"เอเป็นเเบบนี้ทุกวันเลยค่ะจนเรารู้สึกสงสารเอว่าเอไปกับอะไรมาถึงด่าเเต่ตัวเองเเละทำร้ายตัวเองตลอด มีครั้งนึงมีครั้งนึงเอเคยบอกเราว่าเออยากเรียนต่อม.4ที่โรงเรียนประจำจังหวัดค่ะเเต่พอเอบอกว่าจะเรียนไปทำไมเรียนเเล้วก็ไม่ได้อะไรเรียนจบเเค่ม.3ก็พอเเล้วไปเป็นเสมียนหรือไม่ก็พนักงานคัดเเยกไก่cpค่ะ เอมีความฝันอยากเป็นศิลปินเคป็อปเเต่พ่อกับน้าของเอก็ชอบด่าว่าไร้สาระไปเป็นทำไมเคปงเคป็อปเค้าหรอกไปขาย บางครั้งน้บางครั้งน้ากับพ่อเอก็ด่าเอว่าจนบางครั้งด่าเเรงมากด่าว่า"ทำไมโง่อย่างนี้ไอเย็**เเม่"อันนี้อันนี้เราได้ยินกับหูเลยค่ะตอนไปเล่นที่บ้านเอ ตอนนั้นเรตอนนั้นเราได้ยินเเล้วช็อคมากว่าด่ากันขนาดนี้เลยหรอจนตอนนั้นเร่เริ่มเข้าใจเอขึ้นมากเรื่อยๆว่าทำไมเอชอบด่าตัวเอง เเล้วเอก็เดินหนีน้ากับพ่อไปในห้องเราทำได้เเค่เดินตามไปเเละกอดเอไว้ตอนนั้นเราสงสารเอมากที่ทำไมต้องเจออะไรเเบบนี้เอร้องไห้หนักมากจนสลบเลยค่ะ เราชอบเเวะไปหาเอ่บ้านเพราะเราเป็นห่วงเอมากหลังจากวันนั้นทกครั้งที่เราไปบ้านเอ เอจะโดนใเอจะโดนใช้งานบ้านตลอดไม่เคยได้พักเลยค่ะเราก็ได้เเต่ช่วยเอทำงานบ้านไป เเตเอก็ชอบห้ามเราตลอดว่า"อย่ามาช่วยเลยเดี๋ยวเองสกปรกเเบบเค้านะ เองไม่เหมาะกับงานเเบบนี้" เเต่เราเเต่เราไม่ฟังเอค่ะเราก็ยังดื้อที่จะช่วยเอทำงานบ้าน พอทำงานบ้พอทำงานบ้านเสร้จเแมานอนลงที่นอนหน้าตาเอคือเศร้ามากหน้าตาที่ยิ้มเเย้มของเอหายไปเเล้วค่ะตอนนี้เราเเทบไม่ค่อยเห็นเอยิ้มเลยค่ะวุกครั้งที่เอเศร้าเราก็ชอบไปกอดเอเเละให้กำลังใจเอทุกครั้งเรากอดเอทีไรเอชอบร้องไห้จนหลับตลอดเลยค่ะ จนเราจะกลับบ้านเอก็บอกเราว่าขอบคุณนะที่อยู่ด้วยตลอดเวลาที่เอไม่เหลือใคร เเล้วเเล้วเอก็บอกเราว่าเอรักเรานะ ตอนนั้นเตอนนั้นเราเลยเเซวเอว่าอะไรเนี่บอกรักเค้าหรออุ้ยเขินจังเลย เอก็หัวเราะเเล้วบอกเราว่า"อะไรเนี่ยก็เรื่องจริงนี่" ตอนนั้นเราดีใจมากที่ทำให้เอยิ้มเเละหัวเราะได้ำอเรากลับมาถึงบ้านเอก็ทักบอกเราว่าอย่าทิ้งเอไปไหนนะเราคือความสุขของเอทีาเหลืออยู่เราก็ตอบเอว่าไม่ทิ้งหรอก ในทุกๆวันก่อนนอนเราจะชอบส่งข้อความบอกเอฝันดีเเละบอกรักเอทุกวันเพื่อให้เอรู้ว่าเอยังมีคนที่รักเออยู่นะ เเต่ถึงเอจะบอกว่าเราคือความสุขของเอเเค่ทุกวันึงเเอก็ยังร้องไห้ทุกครั้งทุกวันเเละชอบด่าตัวเองว่าตัวเองน่ารังเกียจไม่มีประโยชน์ทุกครั้ี่งที่ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจตัวเอง เเละเอก็ตบหน้าตัวเองด้วยค่ะ เราหนักเราหนักใจมากเลยว่าจะทำยังไงดีให้เอกลับมาเป็นเหมือนเดิมคนที่หัวเราะเเละอารมณ์ขันตลอดเวลาคนที่ยิ้มเเล้วน่ารัก เราอยากเราอยากให้เอมีความสุขเเละยิ้มได้เต็มที่เหมือนเเต่ก่อนเรากลัวเอเป็นโรคซึมเศร้ามากเลยค่ะเราไม่อยากให้เอเป็นเเบเราเพราะตอนนี้เราก็เป็นโรคซึมเศร้าถ้าเอเป็นอีกคนคงเเย่มากเลยค่ะ เราสงสารเราสงสารเอมากเราต้องทำยังไงดีคะเอถึงจะกลับมาสดใสร่าเริงเหมือนเดิมเราเครียดมากเลยค่ะ พี่ๆช่วยหน่อยนะคะ😭 ตอนนี้เราอยู่ม.2จะม.3เเล้วค่ะช่วยหน่อยนะคะ