คือตัวของเราเองอายุ12-13ปี เราเป็นเด็กผู้หญิง คือเรื่องมันมีประมาณว่าอาเป็นน้องแท้ๆของพ่อเรา เขาเป็นคนอารมณ์ร้อน พูดอะไรนิดอะไรหน่อยก็ไม่ได้ เหวี่ยงใส่ตลอด คือมีอยู่วันหนึ่ง อามาที่บ้านของย่าเราซึ่งเราก็อาศัยอยู่บ้านหลังเดียวกันกับย่า อาเขามากับลูก2คนซึ่งมีลูกคนหนึ่งที่ตาบอดอายุราวๆ7-8ขวบและภรรยา ที่อาเรามาบ้านย่าก็เพราะมารับลูกคนเล็กอีกคนที่มาอยู่บ้านย่าเนื่องจากปิดเทอม ตัวของเราเองก็อยู่ในห้องของเรา แล้วลูกเขาที่ตาบอดนั่นแหละคงจะเผลอนอนทับลูกแมวเราซึ่งลูกแมวก็ตัวเล็กอยู่ อาเขาเดินเข้ามาเห็นพอดีจึงเตะลูกแมวเรา ลูกคนเล็กของอาก็รีบอุ้มลูกแมววิ่งมาบอกเรา ตัวเราเองก็ร้องไห้เพราะกลัวลูกแมวเจ็บ แล้วลูกคนเล็กเขาก็พูดกับอาประมาณว่า "พ่อเป็นบ้าอะไรทำไมไปเตะลูกแมว"แล้วอาก็พูดต่อแต่เราจำไม่ได้ แล้วทีนี้เราก็เดินไปปิดประตูที่กั้นระหว่างห้องที่ลูกเขาอยู่กับห้องเรา แต่ไม่ได้ล็อก แล้วอยู่ดีๆเขาก็เดินมาพูดกับเราว่าปิดประทำไม ถามซ้ำๆแต่เราไม่ตอบ แล้วย่าที่อยู่นอกบ้านก็เดินเข้ามาถามว่าทะเลาะอะไรกันเสียงดัง เขาก็ไม่ตอบเอาแต่จ้องเรา ย่าเลยเดินมาถามเรา แล้วตอนนั้นเราก็ร้องไห้อยู่เลยตอนตอบย่าไปมันควบคุมเสียงตัวเองไม่ได้ตอนตอบไปมันก็เลยเหมือนพูดตวาด เราก็ตอบย่าไปว่า"อาเตะลูกแมวแมวเพราะน้องที่ตาบอดอะทับแมว" แล้วเราก็พูดอีกว่า ย่าไปดูลูกตัวเองบ้างสิเวลาโมโหแล้วชอบพาลคนอื่นเขา แล้วอาก็ตอบกลับมาว่า มีอะไรก็มาพูดกับกูไม่ต้องไปบอกย่า แล้วย่าก็เหมือนรำคาญมั้งเลยพูดพึมพำว่างั้นพวกก็ทะเลาะให้ตายกันไปเลย แล้วย่าก็เดินออกไป แล้วอาก็เดินมาที่เราแล้วพูดว่าก็เลวเหมือนแม่นั่นแหละ ก็ตัวแค่นี้ไม่ต้องทำเก่งเอาตัวเองให้รอดก่อนค่อยมาพูดไม่ต้อง คนอย่างมันโดนตามใจจนเคยตัว*อาก็พูดประมาณนี้ แต่เป็นคำพูดที่รุนแรงมากกว่าด้วยซ้ำไป แล้วคือสิ่งที่เขาพูดว่าเราโดนตามใจมันก็แทบไม่จริงเลย เพราะตั้งแต่จำความได้เราทำอะไรผิดก็โดนตีมาโดยตลอดแล้วบางครั้งก็โดนตีด้วยด้ามไม้กวาดและโดนพูดจาใส่ด้วยคำหยาบๆมาตลอด ตั้งแต่เราจำความได้เราเองก็ไม่ได้รับความอบอุ่นจากใครเลยนอกจากแม่ ทุกปีเวลาถึงวันเกิดเรา เราเองก็อยากซื้อเค้กไปเลี้ยงเพื่อนในห้องเรา แต่ย่าก็พูดกับเราประมาณว่าคนอย่างมีเพื่อนด้วยหรอ จะซื้อไปทำไมเปลืองเงิน ตัวเราเองก็ไม่รู้จะทำไงเหมือนกัน บางทีเราเองก็เครียดจนอยากฆ่าตัวตายแต่เราก็ยังเป็นห่วงพ่อแม่กับพี่ ตัวเราเองบางครั้งก็อยากได้ความรักจากคนในครอบครัวบ้าง บางทีย่าเราก็เทียบเรากับหลานๆคนอื่นซึ่งก็พูดประมาณว่าเกรดไม่ดีบ้าง เรียนไม่เก่งบ้าง แต่คือเราเองก็ทำสุดความสามารถของเราแล้ว เราเองก็อยู่ห้องพิเศษมา3ปี ตลอดมาเราก็ภูมิใจมาโดยตลอด แล้วคำคือพูดคนในครอบครัวคอยบั่นทอนความตั้งใจของเราเยอะมาก บางทีเราก็ไม่ค่อยไหวแล้วเหมือนกัน ช่วงนี้เราเองก็ร้องให้บ่อยมากๆ แล้วตอนนี้ก็คือเหนื่อยมากๆเลยไหนทั้งการเรียนเรื่องครอบครัว *เราเองก็ต้องขออภัยในคำหยาบทั้งหลายที่เราพิมพ์ด้วยนะคะ*ขอบคุณสำหรับการรับฟังค่ะ😇🙂🤗