เรื่องก็คือว่า เราเป็นคนที่ร่าเริงนะเป็นคนมีอารมณ์ขัน ตลกไรงี้คือเพื่อนๆทุกคนก็อยู่ด้วยเเล้วมีความสุขนะ บางทีก็อาจจะมีเเบบเป็นคนที่เสียงดัง โวยวายอะไรไปบ้างเวลาเล่นกับเพื่อนไรงี้อะเนอะ เเล้วก็เนอะตามภาษาวัยรุ่นเราก็ต้องมีคนที่เเอบชอบอะ เเล้วก็โดนปฎิเสธบ่อยๆครั้ง เริ่มด้วยจากเคยเเอบชอบเพื่อนก็ชอบมานานมากหลายปีเลยปัจจุบันก็ยังชอบอยู่นะนี่ก็6 7ปีละเเหละเขารู้นะว่าเราชอบอะเเต่เขาก็ไม่ได้ชอบเราเเล้วเหมือนกับว่าจะเป็นเพื่อนจะดีกว่า เขาก็ไม่ได้ตีตัวออกห่างอะไรเราก็ยังถือว่าเป็นเพื่อนกันดี เเต่ระหว่างนั้นเราก็เเบบหาความสุขให้ตัวเองบ้างก็มีชอบคนอื่นบ้าง เเต่ก็โดนปฎิเสธหลายๆครั้ง เเล้วครั้งสุดท้ายก็ตามนั้นโดนปฎิเสธอีก เเล้วปัจจุบันนี้ก็เนอะก็มหาลัยเเล้วก็รู้สึกหน่ายๆบางทีที่ตัวเองไม่เคยมีเเฟนหรือคนคุยอะไรเลย บางทีมันก็เหงาอะเนอะ เราก็มีอยู่กับเพื่อนบ้างไรบ้างเเต่ก็นั่นเเหละมหาลัยเเล้วเพื่อนก็เเยกย้ายกันไปนานๆเจอทีอะไรๆก็เปลี่ยนไปบ้างเราก็เข้าใจ เเล้วก็มหาลัยมาเจอคนอื่นๆอีกก็โดนปฎิเสธอีก บางทีเขาก็ไม่ถูกใจ บางที่เขาก็มองว่าเราอาจจะไม่สวย(ซึ่งเราอาจจะคิดไปเอง) มันก็หลายครั้งอะเนอะจนเราเเบบคิดอะว่าเราไม่ดีหรอ? เราเป็นเเบบนี้มัรผิดตรงไหน? เาาผิดอะไร? คือก็ผิดหวังหลายครั้งอยู่เเหละ จนนี่เเหละที่เรารู้สึกไม่มั่นใจในตัวเอง จากเมื่อก่อนเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองมาก เชื่อมั่นในตัวเองจนมีอย่างนี้นานๆครั้งไปมันก็มีความคิดงี้มาเรื่อยๆ บางทีก็เหงาๆบ้าง เเต่ก็เนอะความรู้สึกที่เราไปชอบใครมันห้ามไม่ได้ เเล้วเเรกๆที่กำลังไปได้ดีมันก็เป็นความสุขช่วงๆหนึ่งด้วยเเหละ (รู้สึกว่าตัวเองเจ็บไม่จำ555)

เราอยากรู้ว่าเราควรจะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไง เเล้วก็ทำยังไงให้ฮีลตัวเองขึ้นมาได้บ้าง ใครเป็นเหมือนกันบ้างอยากให้เเชร์ๆกัน