เราชอบรุ่นพี่คนนึงขอเเทนตัวJ เราเเอบชอบเค้ามากๆ มีอยู่ช่วงนึงที่เรารู้สึกว่าเค้ามองเรา เวลาที่เราหันไปหรือเเอบมองเค้าคือเราเเละพี่Jจะสบตากันบ่อยมากๆ เราไปเข้าค่ายพี่เค้าก็ไปเราก็รู้วึกว่าเค้ามองเรา ตอนเเรกเราก็เเค่ปลื้มๆพอนานๆเข้าความรู้สึกมันมากขึ้นเรื่อยๆ เราห้ามใจตัวเองตลอดเพราะพี่Jเค้ามีเเฟนเเล้ว เต่เราทำไม่ได้ เราห้ามใจตัวเองไม่ได้ วันนึงเราก็เเอดเฟสพี่เค้าไปพี่เค้าก็รับเเอดเรา ช่วงนั้นเราชอบเเชร์ๆๆ เเล้วพี่เค้ามาไลค์ให้เราเยอะมากๆ มันเหมือนกับเค้าให้ความหวังเรา ความรู้สึกที่เรามีให้เค้ามันก็มากขึ้นเรื่อยๆ เเต่เค้ามีเเฟนเเล้วเราจะทำไงได้ เราไม่อยากผิดศีลนะ เเล้วเพื่อนกลุ่มพี่J มีคนนึงที่ชอบเรา มันมีเหตุผลบ้าๆที่ทำให้เราต้องทักไปหาเค้า เราก็คุยๆๆๆจนเค้าขอคบ เราไม่ได้อยากคบเท่าไหร่หรอก เเต่เราก็ไม่อยากปฏิเสธเลยต้องตอบตกลง พอคบกันได้เดือนกว่าๆเราก็เบื่อเค้า เราเปลี่ยนไปเราไม่เหมือนเดิม เราก็เลยบอกเลิก ที่เราทำไปเพราะเราอยากลืมพี่Jให้ได้ เเต่กลับทำไม่ได้เลย เราก็เเอบมองพี่เค้าตลอด พอพี่Jรู้ว่าเราคุยๆกับพี่เค้า(คนที่เราคบขอเเทนด้วยA) เวลาเราเเชร์อะไรไปเค้าก็ไม่เคยมาไลค์อีกเลย เราพยายามทุกอย่าง เราอยากลืมเค้าให้ได้ เราไม่อยากเป็นเเบบนี้เลย เรามีไอจีหลายอัน เราไม่กล้าเอาไอจีหลักไปฟอลเค้า เราก็เลยเอาอันที่ไม่เเสดงตัวตนว่าเป็นเราไปฟอลเค้า เค้าก็ให้เราฟอลนะ ไม่ถึง2วัน เค้าก็ลบเรา ไม่ไห้เราฟอบไอจีเค้าเลย เรากลัวเค้ารู้นะว่าเป็นเราอะ เเต่เราเสียความรู้สึกมากกว่าอะ เราไม่เคยร้องไห้ให้เรื่องเเบบนี้มาก่อน เเต่ก็ต้องมาร้องเพราะเรื่องเเค่นี้ คือเเค่ได้ฟอลไอจีเราก็รู้สึกดีเเล้ว ได้เห็นเค้า ถึงเค้าจะลงอะไรเกี่ยวกับเเฟนก็เถอะ ขอเเค่ได้เห็นก็พอเเล้วอะ เราอยากคุยกับเค้า1วัน 1ชม 1นาที 1วิก็ได้ เเค่อยากได้ยินเสียงเวลาเค้าคุยกับเราบ้างอะ เเต่เดี๋ยวเราก็ตัดใจได้เเล้วเเหละ เค้าจบไปเเล้ว เราก็ได้เเต่หวังว่าเราจะตัดใจได้ในเวลาเร็วๆนี้ เราเหนื่อยมากๆ เรียนก็หนักเเล้ว เเต่เราก็คิดนะถ้าเรากับพี่Jได้คบกัน มันอาจจะดีก็ได้ เราอยากจะเข้ากันได้ดีเลยเเหละ เเต่มันติดตรงที่เค้าค่อนข้างที่จะรวย เเต่เราไม่ได้รวยขนาดนั้น พี่Jกับเเฟนของเค้าเหมาะกันที่สุดเเล้วเเหละ เค้ารวยทั้งคู่ ไม่ต้องอายอะไรด้วย ไปไหนก็ไปด้วยกันได้ เเต่เราไปไม่ได้ พ่อกับเเม่ไม่ค่อยปล่อยให้ไปไหนเลย เห้อ เราไม่รู้จะคุยกับใครเลย เราอยากปรึกษาเพื่อนนะ เเต่เราไว้ใจใครไม่ได้เลยอะ ไม่รู้จะไว้ใจใคร เรากลัวมากๆ กลัวตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้ามากๆ เห้อ เราจะร่าเริงเวลาอยู่กับเพื่อนมากๆอะ เเต่พอกลับบ้านเราจะเป็นคนเงียบๆ ถามอะไรก็ไม่ค่อยตอบ กับบางคนที่บ้าน เค้าชอบพูดอะไรไม่คิดถึงความรู้สึกคนอื่นเลย เค้าไม่ใช่คนฟังเค้าไม่เคยเข้าใจหรอก ว่าคนฟังมันรู้สึกยังไง เราไม่รู้ว่าจะถามอะไร เราอยากได้คำปรึกษา คำพูดที่จัช่วยดึงสติเราหน่อย เราไม่ชอบให้ตัวเองเป็นคนเเบบนี้ เเต่สังคมที่เราอยู่บีบให้เราเป็นคนเเบบนี้ ประโยคนี้มันจริงนะ “ไม่เป็นเรา ไม่มีวันเข้าใจหรอก” เราว่าบางคนที่บอกว่า เข้าใจนะ อะไรเเบบนี้จริงๆบางทีก็พูดไปอย่างงั้นอะ พูดปัดๆไป เรารู้นะว่ามันมีคนที่หนักกว่าเราเยอะเเยะมากมาย เเต่ปัญหาชีวิตเราไม่ได้มีเเค่นี้หรอก หนักกว่านี้ก็มี เเต่เราไม่อยากเล่าเเค่นั้น555 ช่วยให้คำปรึกษาเราหน่อยนะ