เราไม่ชอบเสียงดังๆ เกลียดเสียงคนพูด ทีวี มือถือ เสียงครอบครัว หรืออะไรก็แล้วแต่ที่มันรบกวนเรา ณ ตอนนั้นเราจะคิดตลอดเลยว่า หุบปากกันสักทีได้มั้ย เลิกพูดดิ ปิดเสียง ไม่ต้องดูจะได้มั้ย รำคาญๆ ความคิดว่าคิดแบบนั้นมาตลอด แล้วก็จะเริ่มหงุดหงิด เริ่มพาลคนในครอบครัว หน้าตึง ไม่พูดด้วย พอโดนด่าก็ขังตัวเองในห้องแล้วก็นั่งร้องไห้เพราะรู้สึกผิดที่ทำแบบนั้น ทั้งชักสีหน้า ไม่คุยด้วย คือครอบครัวเราเป็นครอบครัวร่าเริง เฮฮา เสียงจะค่อนข้างดังกันอยู่แล้วเวลาจะทำอะไร เราเลยรู้สึกแย่ ยังไงดีอะ ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงดังๆ ใส่หูฟังก็ไม่ช่วย จะมีอาการจิกตัวเอง กัดฟัน กำหมัด จิกนิ้วเท้า อารมณ์โมโหจะมาจนอยากร้องไห้ แล้วก็ตัดสินใจเดินเข้าห้องเพื่อหนีความรำคาญนี้ เราพอคิดได้ก็เสียใจที่เป็นแบบนี้ เกลียดตัวเองที่เข้ากับครอบครัวยาก มานั่งร้องไห้ว่าพ่อแม่จะเหนื่อยใจกับเรามั้ย พ่อกับแม่อยากได้ลูกสาวมากก เราก็เป็นคนเล็กที่เป็นลูกสาวคยเดียวของบ้าน ที่เหลือจะเป็นพี่ชายสองคน เขาเคยสบถกับเรานะว่าอยากได้ลูกสาวที่น่ารักเหมือนบ้านอื่นเขา ไม่ใช่แบบนี้ ซึ่งเราขอโทษอยู่ในใจตลอดที่เป็นแบบนั้นไม่ได้ ทำให้ภูมิใจไม่ได้ อยากจะแก้อาการและนิสัยแบบนี้ แต่ทำไม่ได้ 

ขอโทษนะคะถ้างงๆ ตอนที่พิมพ์เราแบบ หัวสมองมันกำลังระบายออกมาเลยไม่ค่อยเรียบเรียงคำได้ดี ยังไงก็แนะนำมากันได้นะคะ