มีใครเป็นเหมือนผมบ้างครับ เวลาที่เรารู้สึกรักใครแบบจริงๆจังๆกับเขาแล้วจะเป็นเราที่จะผิดหวังตลอด เพราะผมเป็นแบบนั้นตลอดเลยครับ กลับกันถ้าผมไม่ได้สนใจหรือจะสานความสัมพันธ์ต่อมันกลับไปต่อได้โดยที่เขาตามเราตลอด
  คือผมเป็นเกย์ครับ แล้วผมก็มีความรักมานักต่อนัก แต่เอาจริงๆผมก็มีแฟนที่เป็นผญ.แค่คนเดียว หลังจากนั้นก็มีแค่คุยกันแต่ไม่ได้คบ ด้วยบางคนก็เข้ามาแล้วผ่านไป จนผมก็เจอคนที่ผมรู้สึกรักรู้สึกชอบเราก็ได้คุยกันได้บอกความในใจกัน คือเขาชอบผู้หญิงครับ ผมไม่รู้ว่าผมโง่มั้ยที่เชื่อเขา ที่เขาบอกว่าเขาอยู่กับผมเขามีความรู้สึกดีๆให้แล้วก็ชอบผม เขาก็เทคแคร์ โทรคุย เราเคยนอนด้วยกันแล้วครับ แต่ก็ไม่มีอะไรมากครับ มากสุดคงเป็นจูบกัน พอผ่านอะไรมามากผมก็เริ่มปลงใจ ผมก็เริ่มให้ใจไปมากขึ้น เขาก็บอกกับผมว่าผม ไม่ใช่แค่เพื่อนแล้ว ผมเป็นคนพิเศษของเขา คือผมก็ยิ่งให้ใจไปมากกว่าเดิม จนได้เลิกคุยกัน เพราะเพื่อน ไปพูดกับคนที่ผมคุยว่า “ทำอะไรก็ชัดเจนหน่อยนะ คุยกันเขาก็หวังหมดนั้นแหละ”
หลังจากนั้นเขาก็ มาคุยกับผม บอกว่า
เขา: เราเลิกคุยกันเถอะ ไม่อยากให้เสียใจอีกแล้วที่กูไม่ชัดเจน ที่ให้ความหวังลมๆแล้งๆแบบนี่
ผม:ทำไมอะ ใครไปพูดอะไร
เขา:ไม่มีหรอก กูแค่ไม่อยากทำร้องไห้ แล้วก็ให้ความหวังแบบนี้
ผม:อืมแล้วแต่เถอะ กูบังคับให้อยู่ต่อไม่ได้นิ กูก็ลืมเนอะ ว่าชอบผญ.
———————
หลังจากนั้นก็เลิกคุยกัน ผมเจ็บมากเจ็บจนไม่อยากมีใครอีกแล้ว มันเป็นบทเรียนมากครับ ความเป็นเพื่อนมันก็น้อยลง น้อยลงจนแทบไม่ติดต่อกันอีกเลย
..นี่แหละครับผมเลยไม่อยากรู้สึกหรือเล่นกับคำว่าเพื่อน ถ้ามันล้ำเส้นออกไปแล้ว จะกลับมาเป็นเพื่อนไม่ได้อีกแล้ว