ตามหัวข้อเลยค่ะ........

เรื่องของเรื่องคือ เราชอบเพื่อนคนหนึ่งมานานมากไม่กล้าบอกเขาว่าเราชอบเพราะกลัวเสียเพื่อนอีกอย่างเราก็ไม่ใช่คนสวยอะไรมากมาย

ที่นี้กินแห้วเลยจ้าเพราะเขาดันไปคบกับเพื่อนอีกคนที่สวยกว่าเราซึ่งตัวเขาเองรักเพื่อนผู้หญิงคนนั้นมาก (อิจสุด) พอเลิกกันโรงเรียนก็ไม่มาคงทำใจอยู่อ่ะที่โดนบอกเลิกทั้งๆที่รัก

พอขึ้น ม.4 เทอม2 ใกล้จะปิดเทอมส่ง message ไปบอกเขาว่าเราชอบคือตอนนั้นใจเต้นแรงมากกกทั้งลุ้นรอคำตอบสุดท้ายเขาตอบมาว่า

"กูมีแฟนแล้ว"

"เป็นเพื่อนกันดีสุด"

โอ้วววว หน้าแตกเลยอุส่าห์แบกความมั่นหน้าไปเต็มร้อย หัวใจแตกเป็นเสี่ยงๆ หมดกันหวัง
วันนั้นเศร้ามากทั้งวัน คิดแต่ว่า ไม่น่าบอกเลย

หลังจากวันนั้นที่บอกชอบเขาไป คำว่าเพื่อนมันก็มีเส้นบางๆมากั้นเอาไว้ มองหน้ากันแทบไม่ติดเขามักจะหลบหน้าเราตลอดไม่คุยกับเราเฉยเมยใส่เหมือนเราไม่มีตัวตนสำหรับเขาไม่รู้ว่าเกลียดเราไปแล้วรึป่าว เราก็พยายามคิดไปเองตลอดว่าเขาคงมองเราอยู่นั่นล่ะ แต่ที่จริงแล้วไม่ใช่เลยยยย มันจบคำว่าเพื่อนไปแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องหลอกตัวเองให้มีหวังสุดท้ายก็เจ็บเอง ยิ่งพยายามเขายิ่งเหินห่าง จนถึงตอนนี้......ก็ยังรู้สึกกับเขาเหมือนเดิม
.
.
.
เพื่อนๆมีความรู้สึกแบบนี้กันมั๊ยคะแล้วสุดท้ายเป็นยังไง