เรารู้สึกว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า เริ่มจากที่หลายเดือนเรามีปัญหาเรื่องการนอนอาจเป็นเพราะเครียดเรื่องเรียนที่ไม่รู้ว่าอยากเป็นอะไร เป็นเพราะครอบครัวที่พ่อแม่ทะเลาะกันบ่อย พี่ก็ทะเลาะกับพ่อบ่อยพ่อเป็นคนที่ไม่เคยโทษตัวเองเลยและเคยทำร้ายแม่กับพี่ด้วยแต่ยังไม่เคยทำร้ายเรา ทำให้ครอบครัวไม่ค่อยน่าอยู่แต่แม่กับพี่ก็พยายามทำให้ชีวิตมีความสุขพวกเราก็ทนกันได้รู้สึก พูดเหมือนพ่อดูแย่มากพ่อรักฉันมากรักฉันมากจนฉันอึดอัดกดดันลงไปคุยกับพ่อก็เข้าแต่เรื่องเรียนถามนู้นนี้ก็ไปแต่เรื่องเรียนฉันทรมานฉันไม่เคยชอบที่พ่อถามเกรดเพื่อนถาม อวดเกรดฉันมันทำให้ฉันกดดันว่าต้องทำให้ดีฉันเหนื่อยช่วงม.3ขึ้นม.4ฉันเคยนอนไม่หลับจนมีผื่นขึ้นที่หลังมือ ฉันเลยกินยานอนหลับช่วยมันไม่ดีฉันรู้แต่มันรวดเร็วที่สุดแล้ว พอขึ้นม.4ฉันก็ย้ายออกมาอยู่คนเดียวเป็นบ้านอีกหลัง ฉันก็เริ่มดีขึ้นถึงแม้มันจะเหงาแต่พอผ่านไปเรื่อยๆฉันก็ชิน ตอนนี้ครอบครัวเรากลับมาอยู่เหมือนเดิมแล้วด้วยเหตุผลบางอย่างฉันกลับมานอนไม่หลับอีกแล้วแต่ยาก็ช่วยฉันไม่ได้อาจเป็นเพราะฉันดื้อยา แต่ตอนนี้ฉันกลับนอนไม่หลับรู้สึกเหมือนตัวเองตกอยู่ในความมืดไม่ได้ฝันมันทรมานมากฉันอยากหลับฝันสักทีฉันเริ่มเผลอจิกมือตัวเองเวลาเศร้าแต่การที่เราเจ็บที่มือมันก็รู้สึกดีนะรู้สึกว่าเรายังอยู่แต่บางทีฉันก็คิดว่าไม่อยู่จะดีกว่ามั้ย ฉันเริ่มปิดตัวเองจากครอบครัวเรื่มอยู่คนเดียวในบ้านหลังนี้ จนบางทีก็ไม่อยากอยู่คนเดียวอีกแล้วฉันยอมรับว่าเคยคิดฆ่าตัวตายฉันควรทำยังไงดี เรื่องยาแม่ฉันเป็นคนให้มาแต่พอฉันบอกว่ามันไม่หลับแม่ก็บอกว่าก็อย่าไปคิดไรมากสิฉันยิ่งรู้สึกว่าไม่มีใครสนใจฉันตอนนี้ผื่นเริ่มกลับมาขึ้นมือแล้ว ฉันเบื่อกับโลกนี้แล้ว เหมือนเป็นกระทู้ระบายเลยขอบคุณสำหรับคนที่อ่านจนจบนะ