เรื่องสั้น :Meeting The series บทที่ 3 “วันสงกรานต์”
โดย : ชลัน

                เทศกาลสงกรานต์มาถึงแล้ว ทุกคนต่างดีใจมาก ๆ เมื่อทราบข่าวว่าจะมีการจัดงานปาร์ตี้ขึ้นเหมือนเดิม แม้จะรู้ล่วงหน้าตั้งแต่คราวก่อนแล้วพี่มิตรได้บอกไว้ก่อนแยกย้าย แม้จะมีกระแสข่าวโรคโควิดมาอีกระลอกก็ตาม พี่มิตร ชัยบงการ ก็ยังยืนยันว่าจะจัดงานมีตติ้งเช่นเดิม ถึงอย่างไรก็จะมีการตรวจวัดอุณหภูมิก่อนเข้างานอย่างเข้มงวด

               ก่อนจะถึงวันที่ทุกคนเดินทางกลับภูมิลำเนา บ้านใครบ้านมันนั้น พวกเธอก็มาร่วมสนุกสนานกันอีกครั้ง สถานที่จัดงานก็เป็นที่เดิม ห้องเดิม เพราะทุกคนคุ้นเคยรู้จักกันดีแล้ว อีกอย่างห้องประชุมกว้างใหญ่โอ่อ่า สะดวกสบายในการทำกิจกรรม เหมาะแก่การแดนซ์ของขาแดนซ์ทั้งหลาย จึงเลือกใช้เป็นสถานที่เดิมทุกครั้งไป

                สำหรับเทศกาลสงกรานต์แบบนี้ จะขาดกิจกรรมสำคัญไปมิได้ นั่นก็คือ การรดน้ำดำหัวผู้ใหญ่..

              ภายในโรงแรมระดับสามดาว พวกเธอเข้ามาเช็คอินตั้งแต่เมื่อคืน เพราะกะว่าจะออกไปร่วมปาร์ตี้กันตั้งแต่เช้า ไปช่วยพี่ ๆ จัดสถานที่ ความจริงรอบที่แล้วไปถึงก็ไม่ได้ช่วยอะไรใครเลย เล่นอย่างเดียวกับพวกพี่สรพงษ์ พี่ติ๊ก พี่ศรราม พี่ณเดช

                 “จื้น มืงว่าคนมาเยอะมั้ยวะรอบนี้ ติดโควิดอีก มืงว่าคนจะเยอะ จะสนุกมั้ย ไม่ใช่กลับบ้านกันหมดแล้วเหรอ” แหลมทองนั่งแต่งตัวที่โต๊ะเครื่องแป้ง พูดกับเธอผ่านกระจก กำลังใช้เครื่องหนีบผมหนีบผมตัวเองอยู่

               “ไม่รู้ดิ คนเดิม ๆ น่าจะมานะมืง เห็นตอบตกลงกันเยอะอยู่นะ” จื้นตอบพร้อมทำท่าครุ่นคิดไปด้วย นั่งอยู่บนเตียงนอนรอแหลมทองแต่งตัว ส่วนตนเองนั้นเรียบร้อยหมดแล้ว “แต่ใครจะมาไม่มาก็ตาม จื้นมาว้อย พี่สรพงษ์มาก็พอ ฮา “

               “น้อ” แหลมทองหันมายิ้มให้ด้วยสายตามีเลศนัย ก่อนจะหันกลับมาตั้งใจหนีบผมให้เสร็จโดยเร็ว จะได้พากันออกไปงานปาร์ตี้สักที พวกเธอสัญญากันไว้ปาร์ตี้คืนนี้จะไม่เมา

               เก้าโมงเช้าพวกเธอนั่งแท็กซี่มายังอาคารภิรัช ซึ่งเป็นตึกเดิม และห้องประชุมเดิมด้วย อาคารที่ว่านี้กับโรงแรมอยู่ไม่ไกลกันนัก พูดถึงเดินมาก็ได้ ทว่าพวกเธอดัดจริตไม่ยอมเดิน ต้องนั่งแท็กซี่ถึงจะดูไฮโซ ที่ไม่ยอมขับรถส่วนตัวมาเพราะตอนกลับต้องเมากลับโรงแรมทุกที เพื่อความปลอดภัยนั่งแท็กซี่มาดีกว่า และสุดท้ายก็มีพี่ ๆ มาส่งเสมอ

                  “จื้นพี่สรพงษ์มาแล้วแน่นะ” แหลมทองถามย้ำ พวกเธอยืนคุยกันหน้าอาคารก่อนจะเดินเข้าไป

              “เออ ! มาแล้วอยู่ข้างใน กูไลน์ถามแล้ว” พวกเธอสองสาวเพื่อนซี้คุยกัน ก่อนจะพากันเดินเข้าไปในอาคารอย่างคุ้นเคย นี่ไม่ใช่รอบแรกที่มา จึงรู้จักที่แห่งนี้เป็นอย่างดี ไม่เก้ ๆ กัง ๆ เช่นรอบแรกที่มา พากันเดินดุ่ม ๆ เข้าไปแลกบัตรและเดินขึ้นลิฟต์ไปยังชั้น 15 ของอาคารทันที

               รอบนี้พวกเธอสวมกางเกงยีนส์ขายาวทรงขากระบอกใหญ่ สวมเสื้อครอปแขนยาวเหมือนกัน เปิดหน้าอกโชว์ร่องนิดหน่อย จื้นใส่สีส้มชาเย็น แหลมทองใส่สีชมพูอ่อน พวกเธอต้องแต่งตัวเหมือนกัน สไตล์เดียวกัน เพราะเป็นเพื่อนซี้กันเป็นแฝดคนละฝากันนั่นเอง มันเป็นฉายาที่คนอื่น ๆ จำพวกเธอได้หมดแล้ว

                เหมือนอย่างเคย พอมาถึงหน้าประตูห้องประชุม หัวใจมันก็ตุ้ม ๆ ต่อม ๆ ทีแรกกล้า พอมาถึงหน้าประตูห้องกลับใจแป้วซะงั้น

               “แหลมแป๊บนึง กูขอทำใจก่อน ตื่นเต้นว่ะ มืงว่าข้างในมีใครบ้างวะ”

                 จื้นดึงแขนแหลมไว้ยังไม่ให้เปิดประตูเข้าไป ขอยืนทำใจสักชั่วโมงก่อน ตอนนี้แค่เก้าโมงเช้าเอง รอบนี้ต้องการที่จะมาเร็ว เนื่องจากอยากเล่นด้วยกันกับพวกพี่ ๆ ก็นานมากแล้วกว่าจะได้มาเจอกันแบบนี้ ถ้าพี่มิตร ชัยบงการ ไม่จัดกิจกรรมนี้ขึ้นก็ไม่รู้จะได้เจอกันหรือเปล่า แต่พอมาถึงมันก็ตื่นเต้นดี อายชะมัด!! รู้แบบนี้รอมาตอนเย็นเลยก็ดี มาตอนหกโมงเย็นก็เปิดงานปาร์ตี้ละ

                “ก็จะมีใครละ พวกพี่แพนเค้ก พี่สมบัติ พี่มีน นั่นแหละ พี่มิตรน่ะแน่นอนอยู่แล้วพ่องานนี้น้อ แล้วฝ่ายดนตรีก็จะมีใครพี่ศรราม พี่สรพงษ์ พี่ ๆเค้าต้องมาเตรียมงานอยู่แล้วไง “แหลมทองตอบ พูดปลอบใจ ปลุกพลังความร่านและความด้านให้แก่เธอ “ส่วนคนอื่น ๆ ก็พวกที่อยู่ไกลเหมือนเรา “

               “กลับก่อนปะ หกโมงเย็นค่อยมาใหม่” จื้นเริ่มไม่กล้า รู้สึกอาย ๆ เขิน ๆ แปลก ๆ ทำไมตอนอยู่ที่ห้องกับตอนนี้ความรู้สึกไม่เหมือนกันเลยนะ ขาดความมั่นใจมาก

                   “เค้าจำเราไม่ได้หรอกอี่จื้น ! มาถึงจะเข้าห้องอยู่แล้ว จะกลับทำไม ปะเข้าไป !” แหลมทองหงุดหงิดนิดหน่อย ที่เพื่อนกลัวอะไรไม่เข้าท่า ทีเมาแล้วกระโดดเต้นกลางอากาศไม่เห็นอายแบบนี้เลย

                “เออ เข้าไปก็ได้วะ” จื้นตอบแบบประชดไปที จำยอมก็ได้

               “เออ มา !”

               ทั้งสองคนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่แหลมทองจะผลักประตูเข้าไป พอเปิดประตูออกเท่านั้น ผิดคาด !!! ทุกคนมาเยอะมาก !

               “เชี่ย! มาเร็วจังวะ” แหลมทองอุทานเบา ๆ พร้อมทำตาโตเพราะผิดคาด นึกว่ายังไม่ค่อยมีใครมา ที่ไหนได้เต็มห้องประชุมเลย รอบนี้ทุกคนมาแต่หัววันมาก แหลมทองยืนมองผู้คนภายในห้อง สายตาจับจ้องมองมาข้างหน้า จื้นยืนประกบหลัง

                พวกเธอคาดการณ์ไว้ว่าช่วงนี้จะยังไม่มีใครมา ทุกคนจะทยอยมาตอนหกโมงเย็นเพราะเป็นช่วงเปิดงาน ทว่ารอบนี้ไม่ใช่ ประเมินคร่าว ๆ น่าจะมากันครบแล้วในตอนนี้ ซึ่งมันพึ่งเก้าโมงเช้าเอง

                “นั่นดิมืง ! น่าจะมาแต่เมื่อวานนะกุว่า ฮา “ จื้นแอบเล่นมุก แต่ก็ยังตกใจอยู่ ความเขินที่มีอยู่แล้วยิ่งทวีคูณเข้าไปอีก มาทุกรอบก็ไม่เคยชินทุกรอบไป

               “ไม่เป็นไรจื้น เดี๋ยวเรายกเบียร์หมดคนละขวด ความอายก็หายไปเองแหละ ไม่ต้องห่วงนะ” ทั้งสองคนเพื่อนซี้ยืนคุยกัน ปลอบใจซึ่งกันและกัน บางคนหันมามอง บางคนก็ไม่สนใจ

                 โต๊ะลงทะเบียนอยู่มุมเดิม ทุกอย่างเหมือนเดิม มีเพิ่มเติมคือโต๊ะไว้ให้อาวุโสนั่งรดน้ำดำหัวในวันนี้ มีเวทีเครื่องดนตรีพร้อม น้ำอัดลมแอลกอฮอล์ โต๊ะจีน บรรยากาศเดิม ๆ เหมือนครั้งก่อน ๆ ที่ผ่านมา

               “อ้าว ! นักร้องงานเลี้ยงมาแล้ว เชิญครับเชิญทางนี้ !” พี่ณเดช คุกกี้มั้ยคะ ประกาศใส่ไมค์โคโฟนต้อนรับพวกเธอสองคน ทำให้ทุกคนหันมามองเป็นสายตาเดียวกันหมด จากที่เมื่อครู่ไม่มีใครสนใจ บัดนี้หันมาจับจ้องพวกเธอกันหมด ก่อนที่จะค่อย ๆ ละสายตาไป กลายเป็นไม่สนใจเหมือนเดิม เพราะต่างคนต่างสนุก มีกลุ่มของใครของมัน

                ที่พี่ณเดชทักทายแบบนี้เนื่องจากรอบที่แล้ว เธอขึ้นไปร้องเพลงกับพี่สรพงษ์ กับพี่ศรรามนั่นเอง พอเธอมาถึงจึงอยากแซว เธอคิดแบบนั้น หึหึ

                พี่สรพงษ์ยกมือเรียกเป็นสัญลักษณ์ให้มานั่งตรงนี้  จื้นกับแหลมยิ้มให้และยกมือตอบก่อนจะพากันเดินไปลงทะเบียน

                 “ห่ามืง พูดซะกุอายเลย” จื้นกระซิบแหลมทอง ก่อนจะเดินเข้ามาภายในห้อง เดินไปยังโต๊ะลงทะเบียน มีผู้ดูแลอยู่เป็นคนเดิมนั่นก็คือ พี่แพนเค้ก เข็มหมุด พี่มีน พฤษภา พี่สมบัติ แม่มณี และพี่นุ่นวรคน คนนี้มาเร็วเหมือนกัน รอบที่แล้วมาเกือบสองทุ่ม

              “สวัสดีจ้ะสองสาวสาวสวย” พี่แพนเคกทักทาย

              “พูดดีมากค่ะ มารอบไหนก็พูดดีตลอดเลย น่ารักมาก “ แหลมทองเล่นมุก เพราะมีคำว่าสองสาวสวยนั่นเอง

               ทุกคนยิ้มหัวเราะให้ ถึงแม้จะอาย ๆ หน่อยก็ตาม “ นึกว่าจะมากันค่ำ ๆ “ พี่แพนเค้กทักทาย พวกเธอยกมือไหว้สวัสดีทุกคนที่อยู่ตรงนี้ แล้วก็ก้มลงเขียนชื่อตัวเอง

               “วันนี้ทุกคนมาเร็วมาก ดีเหมือนกันก่อนกลับบ้านต่างจังหวัดได้มาใช้เวลาด้วยกันนาน ๆ ครับ” พี่สมบัติพูด จื้นกับแหลมทองไม่พูดอะไรด้วย เอาแต่รีบเขียนชื่อตัวเองจะได้รีบไป

                  “ลงทะเบียนแล้วรับเครื่องดื่มเลยจ้ะ “ พี่มีนบอก และทราบโดยอัตโนมัติว่าพวกเธอสองคนจะไปนั่งตรงไหน เสียงเพลงที่เปิดจากเครื่องเสียงเบา ๆ ให้ความเพลิดเพลิน และเสียงคุยกันของทุกคนมันช่างมีความสุขในหัวใจเหลือเกิน ความเขินหายไปแล้วบางส่วน

               “จื้นเอาเป็นทาวเวอร์ได้มั้ย” ถามไปอย่างนั้น ทราบว่าได้อยู่แล้ว

                “ตามสบาย !” พี่แพนเค้กตอบ

              “พอเหรอ ทาวเวอร์เดียวน่ะ “ พี่นุ่น วรคนแซวพวกเธอ

               “พอสิ ! วันนี้กะไม่เมานะคะ เบา ๆ พอ” แหลมทองตอบพี่นุ่น

                “แหร !!!” นุ่น วรคนตอบด้วยความตลก ทุกคนหัวเราะฮากันทั้งโต๊ะ

                จื้นเองก็ขำ “พี่นุ่น เจ้าแหรได้น่าหมั่นไส้มาก !!! พวกหนูขอตัวนะคะ” เมื่อลงทะเบียนเสร็จเรียบร้อย จื้นเดินมาหยิบเอาทาวเวอร์เบียร์ที่โต๊ะเครื่องดื่ม ซึ่งถูกจัดเตรียมความพร้อมไว้หมดแล้ว จื้นถือเดินไปหาพี่สรพงษ์ เป็นที่รู้กันว่าพวกเธอจองโต๊ะท้าย ๆ ห้อง

                 “โอเคเดี๋ยวรอพี่ชมพู่ อาไม่มา มาก่อนเดี๋ยวพี่ตามไปนั่งด้วย “ นุ่นวรคนตอบ แล้วพวกเธอสองคนก็ขอตัวเดินจากไป

                บนเวทีนักดนตรีเป็นกลุ่มเดิม กำลังเทสเครื่องเสียงกัน พี่ณเดช คุกกี้มั้ยคะ พี่ติ๊ก เจตนาพร พี่หมาก ปริญญาตรี พี่ศรราม อสูรพิทักษ์ กำลังเทสเครื่องเสียงกันอยู่

               เช่นเคย ภาพครอบครัวสุขสันต์ที่คุ้นตา พี่เบิร์ด ธงชาติมาพร้อมครอบครัวที่น่ารักอีกแล้ว รอบไหน ๆ ก็พาครอบครัวมาด้วย มาปาร์ตี้แบบนี้ใครเขามีครอบครัวกัน มีแต่คนโสดชั่วคราวกันทั้งนั้น แต่ใช้ไม่ได้กับพี่เบิร์ด ฮา มองไปแล้วอดขำพี่เบิร์ดไม่ได้เลย

                  พี่เบิร์ดกับครอบครัวกำลังนั่งทานของว่างกันอยู่ จื้นกับแหลมทองเข้ามาทักทายพอหอมปากหอมขอ ก็ขอตัวไปหาพี่สรพงษ์ ส่วนผู้อาวุโสกลุ่มเดิมก็มาครบทุกคน มีมาใหม่หลายคนด้วย เพราะไม่คุ้นหน้ากันเลย ทว่าใครจะมาใหม่มาเก่า หรือไม่มาก็ไม่เกี่ยวกับพวกเธอ แค่มีพี่สรพงษ์ก็พอ ถ้าไม่มีพี่สรพงษ์กลุ่มของพวกเธอคงกร่อย เพราะไฮไลต์อยู่ที่พี่เขานี่แหละ พูดตลกคุยสนุก

               จื้นกับแหลมทองนำทาวเวอร์เบียร์ไปวางไว้ที่โต๊ะ รู้สึกผิดแผนมาก นึกว่าทุกคนจะยังไม่มาเร็วขนาดนี้ ทีแรกกะว่าจะมาร้องเพลงสักหน่อย ร้องไม่ออกแล้วตอนนี้อาย นั่งคุยกันที่โต๊ะสองคน ส่วนพี่สรพงษ์อยู่บนเวทีกับพวกพี่ศรรามนู่น

                  “นักร้องฝ่ายหญิงสักเพลงหน่อยครับ เพื่อเป็นเกียรติแก่งานในคืนนี้” พี่ศรรามพูด พร้อมมองมาที่พวกเธอสองคน

               “เย้ย ! ม่าย !” จื้นตกใจ โบกมือปฏิเสธไป

               “เถอะน่าน้องจื้นน้องแหลม ฆ่าเวลาครับ มาร้องสักเพลงสองเพลงเล่น ๆ กัน คืนนี้มีวงดนตรีเหมือนเดิม พี่มิตรจ้างมาเหมือนเดิม ได้แดนซ์กระจายแน่นอนไม่ต้องห่วง พี่สรพงษ์รบกวนเทเหล้าให้น้อง ๆ สักแก้วสองหน่อยครับ ฮา เผื่อจะหายอาย” พี่ศรรามแซวพวกเธอ ทุกคนในห้องประชุมหัวเราะกันใหญ่ ทำเอาเธอเขินมาก เขินหนักกว่าเดิมอีก “มาร้องเพลงให้ฟังหน่อย เล่นสนุก ๆ ครับ” พี่ศรรามยังไม่หยุดจีบให้เธอมาร้องเพลงให้ได้

                “ขอเวลาจื้นทำใจก๊อน ! “ เธอตะโกนพูดติดตลก วันนี้ทั้งของกินเครื่องดื่มมีบริการไม่ขาดสาย พี่มิตรจัดให้เต็มที่เพราะเงินเยอะ สั่งของกินได้เรื่อย ๆ ไม่นานพี่สรพงษ์ก็ลงจากเวทีมานั่งเป็นเพื่อนพวกเธอ จื้นกับแหลมทองยังไม่กล้ายกเบียร์ตอนนี้กลัวเมาก่อนงานเริ่ม ก็ทานข้าวยกน้ำอัดลมไปก่อน

                เมื่อพวกเธอเริ่มคุ้นเคยกับสถานที่กันแล้ว ก็เริ่มใจกล้ามากขึ้น เริ่มกล้าพูดกล้าคุย เริ่มไม่แคร์สายตาบางคนที่มองมา เริ่มเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น เพราะว่าจิบเบียร์ไปหลายแก้วอยู่เหมือนกัน