สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องนึงจะมาเล่าให้ฟัง และอยากขอคำปรึกษา เราคบกับแฟนมา1ปีค่ะ  แต่ไม่ได้อยู่กินด้วยกันนะคะ เราอยู่หอของเรา แฟนก็อยู่หอแฟน ทั้งเราและแฟนอยู่กรุงเทพทั้งคู่ แฟนเราเรียนแบบทวิภาคี ส่วนเราเรียนมหาวิทยาลัยโดยตรง เรื่องคือตลอดสามเดือนที่ผ่านมา เรามานอนหอแฟนค่ะ เพราะโควิด เลยเรียนออนไลน์ เราเป็นประเภทนึงที่คิดมากเก่ง ไม่ว่าเรื่องเรียน ครอบครัว ความรัก เพื่อนหรืออะไรก็ตาม สุดท้ายเราก็มีภาวะซึมเศร้าค่ะ เราร้องไห้เวลาอยู่คนเดียว แฟนเราเลยมารับไปอยู่ด้วย ตอนนี้แฟนเรากำลังจะเรียนจบปวสแล้วค่ะ และเมื่ออาทิตย์ก่อน เราไปบ้านแฟนมาที่ภาคเหนือ ไม่มีปัญหาอะไรเลยค่ะ ครอบครัวเขาโอเคและเอ็นดูเราเหมือนลูกหลานจริงๆ แต่จุดเริ่มต้นมันอยู่ที่ตรงนี้ คือครอบครัวเขาอยากให้แฟนเรามาเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่เชียงใหม่ค่ะ เราก็เห็นด้วย อยากให้เขาเรียนต่อ เราโอเคและไม่ได้คัดค้านอะไร ออกจะยินดีด้วยซ้ำ แต่มันก็รู้สึกวูบโหวงในใจเหมือนกัน พอตอนกลางคืน เรานอนกอดเขาเหมือนปกติ แล้วก็หลุดคำพูดนึงไป 'ไม่รู้จะได้นอนกอดเธอแบบนี้อีกนานแค่ไหน' มันเหมือนคำพูดปลดล็อกสวิตซ์ อยู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมา และมันหยุดไม่ได้ค่ะ ยิ่งเราคิดถึงวันที่เราต้องยืนส่งเขาขึ้นรถกลีบบ้าน ต้องมองเขาจนสุดสายตา เราจะทนไหวมั้ย เวลาที่เราจะได้อยู่กับเขา เหลือไม่ถึงเดือนแล้ว มันนับถอยหลังลงทุกวัน พอมองหน้าเขามันก็เหมือนอยากร้องไห้ตลอดเวลา จนต้องแอบไปร้องไห้คนเดียวเงียบๆ แม้แต่ตอนนี้ที่เราพิมพ์กระทู้นี้ เรายังต้องหลบมาพิมพ์ในห้องน้ำ เรารู้ว่ามันดูเวอร์เกินไปที่เราเป็นหนักขนาดนี้ แต่เราอยากขอคำปรึกษา เราอยากรู้ว่าทำยังไงเราถึงจะก้าวผ่านความรู้สึกนี้ไปได้คะ เราไม่อยากเป็นแบบนี้แล้วจริงๆ