ยายเลี้งเราตั้งแต่ตัวแดงๆและยายคือคนที่เลี้ยงเรามาตั้งแต่เกิดจนโต เราอยู่กัน3คนตายายจริงๆและยังมีลุงๆป้าๆคอยสนับสนุน เราเป็นเด็กที่น่าสงสาร แต่ยายเรามาเสียเมื่อธันวาคม 63  ปกติเครียดหรือเป็นอะไรจะบอกยายแต่ตอนนี้ไม่มียาย แม้กระทั่งคนในบ้านเราแทบไม่เข้าหา พูดด้วยแค่บางครั้งชวนกินข้าวด้วยยังไม่ไปกินด้วยใครจะว่าเสียมารยาทก็ชั่ง แต่มาเจอพ่อตอนนี้มันไม่ได้รู้สึกอะไรถึงจะมีเงินมีของมาให้มันก็รู้สึกแค่ว่า อืม เจอกันแล้ว แค่นี้ไม่ได้ดีใจอะไร แต่ประเด็นคือผู้ใหญ่จะจัดการ ปกติแคร์ผู้ใหญ่มากจะให้เกียรติเดียวว่าเสียมารยาทอีก แต่ก็อยากให้ถามความรู้สึกบ้างบางคนก็แทบจะไม่รู้สึกอะไรเลย เหมือนแต่กดดันกันป่าวๆ เป็นเธอๆรู้สึกยังไงถ้าเจอกับตัวเองแบบนี้