เรียกว่าระบายมั้ยคะ555
คือเราก็สังเกตตัวเองนะ 

  ช่วงวัยมัธยมเราก็รู้ตัวแหละว่าถูกแอนตี้ ถูกแขวะก็บ่อย แต่เราไม่ค่อยได้ตอบโต้เพราะเราคิดว่าเป็นการกระทำที่ไม่รู้จักโตอ่ะ เกลียดกันก็ต่างคนต่างอยู่ดิวะ เราก็เคยตอบโต้ไปอยู่นะ แต่ก็เจอแก็งหมาหมู่ รู้สึกขี้เกียจเถียงเพราะเถียงไปก็ไม่ได้มูลอะไรมีแต่อยากเอาชนะ(ก็เลยเป็นเหตุผลที่เราไม่ค่อยนึกถึงชีวิตช่วงมัธยมล่ะมั้ง มัธยมมันไม่เหมือนมหาลัย มหาลัยเจอสังคมแย่ๆอยากจะซิ่วก็ได้ แต่มัธยมถ้าย้ายกลางคันเพื่อนเขาก็ทำความรู้จักกันหมดแล้ว ปรับตัวยากอีก)

  เราเป็นคนที่ไม่ค่อยอยากจะตอบโต้หรือเถียงอะไรไครมากนัก เพราะเรารู้ตัวดีว่าถ้าเราได้พูดแรงๆก็คือแรงจนคนเกลียดเลย(ประสบการณ์ตรง55) ถ้าได้ถกเถียงก็ขอเป็นคนที่ถกกันด้วยเหตุผลหน่อย ถ้าเจอคนประเภทเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางก็คือเลี่ยงที่จะเถียงไปเลย(อารมณ์แบบเรื่องของเมิงเถอะ)

  เราพยายามคิดทุกครั้งก่อนที่จะพูดอะไรออกมา คือกังวลแหละว่าถ้าเผลอพูดอะไรที่ดูเฟียสกีไปหน่อยอาจจะทำให้คนอ่านรู้สึกแย่ และเพราะไอ้การมัวแต่คิดคำพูดนี่แหละทำให้เราเถียงไม่ทันคน มีบางครั้งที่เราอ่านแชทกลุ่มเรากำลังคิดอยู่ว่าจะออกความเห็นว่าอะไร เพื่อนคนอื่นเขาพิมไปจนหลายประโยคถามกันตอบกันไปแล้ว จนกลายเป็นว่าเราแทบไม่ได้ตอบโต้อะไรแชทกลุ่ม จนเขาแขวะว่าอย่ามัวแต่อ่าน ให้พิมตอบบ้าง หลายครั้งก็อยากจะแก้ตัวแต่ก็คิดว่าช่างมันเถอะ

 เราคิดนะว่าการเป็นคนที่ไม่ค่อยตอบโต้ของเราเนี่ยส่งผลให้คนอื่นคิดว่าเราอ่อนแอจนไม่ต้องแคร์ก็ได้งี้อ่อ

แล้วเราจะทำยังไงให้ตัวเองปีกกล้าขาแข็งขึ้นมาสะที เรากลัวจะส่งผลในอนาคตถ้าเราได้มีโอกาสเป็นหัวหน้าทีมในการทำงาน เรากลัวจะคุมลูกน้องไม่อยู่ กลัวลูกน้องจะไม่เกรงใจเรา

*ขอบคุณล่วงหน้าที่มาตอบนะคะ