เกริ่นก่อนว่าพ่อกับแม่เราแยกกันอยู่ตั้งแต่เราอยู่อนุบาล จบกันไม่ดีนัก
แม่เป็นพนักงานบริษัทธรรมดาๆ เงินเดือนไม่ได้เยอะ เป็นคนหาเงินเลี้ยงดูส่งเสียเราตลอดตั้งแต่ประถมจนมหาลัยซึ่งพ่อไม่เคยมาช่วยส่งเสียใดๆเลย ตอนเราประถมยังมาขอเงินแม่เดือนละ 2-3 พันไปใช้ด้วยซ้ำ ทั้งที่แยกทางกันแล้วและรู้อยู่แก่ใจว่าแม่ยังต้องจ่ายค่าเทอมเรา 

เราฟังเรื่องของพ่อจากแม่(รวมถึงญาติฝั่งพ่อ)มาบ้าง เรารู้ว่าพ่อมีงานประจำอยู่แล้วแต่อยากไปทำอย่างอื่นซึ่งไม่มีความมั่นคงใดๆเพราะเขาเบื่อ ทีแรกชวนแม่ไปด้วยแต่แม่ไม่ยอมเพราะไม่อยากลาออกจากงานที่มั่นคงอยู่แล้ว สุดท้ายก็เจ๊ง เงินก็ชอบเอาไปเข้าบ่อน (อันนี้ของจริงไม่ได้ฟังจากใครเลยค่ะ ตอนเราเด็กๆแล้วไปเยี่ยมเขาที่ต่างจังหวัดยังพาเราไปบ่อนไก่-แทงสนุ๊กด้วยเลย....) สุดท้ายก็ไม่เคยมีเงินเหลือมาเจือจุนครอบครัว ญาติฝั่งพ่อก็เอือมระอาไม่รู้จะพูดยังไงเลยได้แค่ช่วยให้ค่าขนมเราบ้างเวลาเรากับแม่ไปเยี่ยม

แม่ไม่โอเคกับพฤติกรรมแบบนี้ของเขาเลยขีดเส้นแยกกันอยู่ชัดเจน บวกกับเจอว่าพ่อมีเมียน้อย (แต่เราเห็นพ่ออยู่คนเดียวตลอดจนตอนนี้ย้ายไปอยู่อีกจังหวัดนึงแล้ว คิดว่าคงไม่ได้ติดต่อกันอีก) แม่เคยเล่าว่าตอนแต่งงาน ฝั่งแม่ก็เป็นคนกู้เงินมาปลูกบ้านให้ในขณะที่พ่อไม่เคยไม่เคยช่วยเหลือทั้งที่ตระกูลเขาก็มีเงินมากมาย ซึ่งมันเป็นเรื่องในอดีตตั้งแต่เรายังไม่เกิดเราก็ไม่อยากนำมาคิดให้เป็นอคติทั้งที่ยังไม่ได้รู้จากปากพ่อ แต่จากสิ่งที่เราได้เจอเองก็พอจะทำให้รู้ว่าเขาไม่มีความรับผิดชอบและล้มเหลวในการเป็นหัวหน้าครอบครัวจริงๆ

พอตอนม.ต้นจู่ๆ เขาก็กลับมาอยู่บ้านเดียวกับเราและแม่อีกครั้ง พ่อเข้าทำงานอยู่บริษัทนึง ซึ่งเรายังเด็กมากเลยไม่รู้เรื่องว่าทำไมเขาถึงกลับมา แต่เราจำได้ว่าเราร้องไห้แล้วบอกแม่ว่าเราไม่สบายใจกับการมีพ่ออยู่ในบ้านเลย

เขาไม่ได้ทำตัวไม่ดีหรือหัวรุนแรงนะคะ แต่มัน uncomfortable มากๆเพราะเราอยู่กับแม่ 2 คนมาตลอด เป็นผู้หญิงทั้งคู่จะทำอะไรก็สบายใจกว่าตอนมีผู้ชายอยู่ในบ้านอยู่แล้ว อีกอย่างเราก็มีความสุขกันดีแต่พอเขาเข้ามาอะไรๆ ก็เปลี่ยนไป เขาอยากทำอะไรก็ทำทั้งๆที่บ้านนี้เป็นของตากับแม่ ไม่สนใจสิ่งที่เรากับแม่ทำกันมาก่อนเลย อย่างเช่น (มีมากกว่านี้อีก) บ้านเราปกติจะเปิดแอร์แค่ตอนนอนเพราะเงินเดือนแม่ไม่พอจ่ายค่าไฟแพงๆ แต่พ่อเปิดแอร์นอนคนเดียวตั้งแต่ 3 โมงทุกวันเพราะเรากลับมาเจอเขานอนสบายใจหลังเลิกเรียนตลอด ค่าไฟแม่ก็ยังเป็นคนจ่าย ตอนนั้นเราอาจจะเด็กมากเลยอ่อนไหวง่ายไปหน่อย แต่ลองมองย้อนกลับไปตอนนี้เราก็ไม่โอเคอยู่ดีค่ะ

หลังจากนั้นเหมือนว่าพ่อก็ออกจากงาน มาเจอเราครั้งหนึ่งแล้วบอกว่าเขาคงไม่กลับมาบ้านนี้แล้ว และจนถึงตอนนี้ก็ไม่เคยกลับมาจริงๆค่ะ ซึ่งใจจริงเราสบายใจมาก พูดตรงๆ ว่าเวลาที่ผ่านมาหลายปีทำให้เรารู้ว่าเราไม่ต้องมีพ่อในชีวิตเราก็ได้และถ้าจะหายไปจากชีวิตของกันและกันเลย เราก็ไม่คงโกรธแค้นที่เขาทิ้งเราไปแต่อย่างใดเพราะเราอยู่กับแม่ 2 คนก็มีความสุขที่สุดแล้ว พอไม่ได้เจอกันเขาก็โทรหา ติดต่อเราบ้าง ประมาณ 2-3 เดือนครั้ง ซึ่งแรกๆ เราก็ไม่ค่อยอยากรับเพราะรู้ว่าแม่ไม่สบายใจ แต่พอไม่รับสายติดๆกันเข้าเขาก็จะโทรหาแม่แทน เราเลยรับและพูดคุยกันบ้างค่ะ หลังๆก็ไม่ได้รู้สึกไม่สบายใจที่จะคุยเท่าเมื่อก่อนแล้วเพราะนานๆ ทีเขาจะโทรมา

ตอนนี้เราอยู่มหาลัยแล้วเขาเริ่มโทรหาเราบ่อยขึ้น อยากได้ไลน์เรา เฟสเรา เราก็เลี่ยงๆไม่ให้ไปเพราะอย่างที่บอกว่าเราให้ได้มากสุดแค่พูดคุยกันบ้างนานๆครั้ง พอวันนี้เขาโทรมา คุยนู่นนี่นั่นนานมากทั้งที่เราบอกไปประมาณ 3-4 ครั้งว่ากำลังเรียนอยู่เขาก็ไม่ยอมวางสาย พอบอกว่าเดี๋ยวจะหาวันว่างมาหาเราก็เครียดเลยค่ะ ไม่อยากเจอเขา แถมไม่ถามเราสักคำว่าโอเคมั้ย รู้สึกว่าพ่อก็ยังคงเป็นคนที่ทำอะไรตามใจเหมือนเดิม

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

คำถามก็คือเราควรบอกเขาไปมั้ยคะว่าไม่ต้องมา เราไม่อยากเจอ และแม่ก็คงไม่โอเคด้วย หรือควรจะไปเจอเขาก่อนแล้วค่อยบอกเขาต่อหน้าดีคะ

ทุกข์ใจค่ะ เราไม่ได้อยากตัดพ่อตัดลูกแบบตายจากกันไปเลย ติดต่อกันทางโทรศัพท์แบบนี้ต่อไปก็ได้ เพราะเขาก็ไม่เคยพูดไม่ดีหรือทำตัวไม่ดีกับเรา (แต่ไปทำกับแม่...) แต่เราอยากขีดเส้นให้ชัดเจนว่าเราไม่ได้อยากมีเขาเข้ามาในชีวิตแล้ว สำหรับเราไม่ได้รู้สึกผูกพันอะไรกับพ่อเลย ป้าที่เป็นญาติฝั่งพ่อยังช่วยดูแลเรากับแม่มานานกว่าพ่อด้วยซ้ำค่ะ TT เราควรบอกพ่อยังไงดีคะ จะว่าเราอกตัญญูก็ได้ค่ะแต่เราไม่โอเคจริงๆ กลัวว่ามีรอบนึงก็ต้องมีรอบต่อไป เราไม่ได้อยากเจอเขาแล้วจริงๆ ค่ะ