ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ

ขอบอกไว้ก่อนเลยนะคะ เราไม่ต้องการคำว่า อย่างน้อยก็มีบ้านให้อยู่ มีบ้านให้กลับค่ะ
เพราะว่าเราไม่สบายใจกับการอยู่ที่บ้านตั้งแต่เริ่มมีปัญหามา 11 ปี เราต้องการแค่กลับบ้านวันเสาอาทิตย์ค่ะ

สาเหตุที่ไม่อยากอยู่ : มีคุณแม่ที่เวลาปกติก็เป็นคนใจดีค่ะ น่ารัก แต่เวลากินเหล้าก็ด่าลูกด่าทุกคน จากความเครียด
มีอะไรก็ลงที่ลูกไว้ก่อน ชุมชนบ้านที่เราอยู่ออกแนวเกือบจะสลัมก็มีเรื่องมัวสุมประปราย แวดล้อมไม่ดีค่ะ
แม่เราเองก็มีเรื่องกับข้างบ้านซ้ายขวา เหนื่อยใจค่ะ 

เหตุผลอีกอย่าง : เราเป็นเด็กซิ่วค่ะ ตอนปี1 เราเรียนต่างจังหวัดมาก่อน เรามีความสุขกับอยู่หอและมีเพื่อนค่ะ มันสบายใจ
พอเราซิ่วมาเรียนในกรุงเทพ ปี1ใหม่ เราไม่ไดัอยู่หอเลยค่ะ การเดินทางไปเรียนใช้เวลา2-3ชม กลับ2-4ชม แล้วแต่วัน
ฝั่งธนไปรังสิตอะค่ะ เราเรียนไปกลับเรารู้สึกว่าตัวเองไม่มีสังคมเลย เพื่อนเก่าก็อยู่มอเก่า เพื่อนใหม่ก็แถวมอ 
เรารู้สึกเป็นเด็กมหาลัยที่ยังอยากมีสังคมเหมือนเด็กวัยรุ่นค่ะ

ปัญหา : พ่อกับแม่แยกทางกัน พ่อเป็นคนส่งเสียเราค่ะ ค่าเทอมยันค่าใช้จ่ายเลี้ยงดูทุกอย่าง บ้านที่อยู่ตอนนี้ก็เช่า พ่อก็จ่ายให้
พ่อบอกกับเราว่า ปี2อาจจะให้อยู่หอ เพราะปี1คงไม่เรียนไรหนัก แต่อาจจะลดค่าบ้านที่แม่อยู่ครึ่งนึง เพราะเราไม่อยู่ 
แต่แม่เราเขาอยากจะย้ายตามเราไปค่ะ เขาบอกว่าอยากอยู่กับเรา แต่เราไม่เคยบอกเหตุผลจริงๆว่ะ เขาเองก็เป็นความไม่สบายใจอะค่ะ
((ตอนเด็กๆเราทะเลาะกับแม่บ่อย (ไม่ได้อยู่กับพ่อตั้งแต่ประถม) เราเลยชอบกักตัวอยู่แต่ในห้อง  )) เราเลยโลกส่วนตัวสูงในระดับนึงค่ะ

เราไม่รู้จะแก้ปัญหายังไงดีค่ะ  รบกวนอย่าจิกกัดกันเลยนะคะ ถึงทุกคนจะไม่มีคำตอบให้ แต่เราก็สบายใจค่ะที่ได้มาพูดนะคะ ;--;