เกริ่นก่อนนะคะ คือช่วงแรกๆที่เป็นแฟนกัน สามีเซอร์ไพรส์บ่อยมากค่ะ หลังมาอยู่กินกันฉันสามีภรรยา เงินเดือนได้มาเขาก็ให้เราเป็นคนเก็บและดูแลค่าใช้จ่ายในบ้าน โดยเขาไม่ให้เราทำงาน ถ้าจะทำก็หาอะไรเสริมทำที่บ้านแทนเล็กๆน้อยๆ ซึ่งมันก็พออยู่พอกินพอส่งให้พ่อแม่อยู่ค่ะ ไม่ได้ลำบากอะไรมาก

พอช่วงหลังๆ วาเลนไทน์เอย วันครบรอบเอย วันเกิดเอย สามีไม่มีเซอร์ไพรส์เลยค่ะ วันวาเลนไทน์ไม่มีแม้ดอกไม้ เป็นฝ่ายเราซื้อมาใส่แจกันไว้ให้ที่บ้าน วันครบรอบนางลืมค่ะ เราเป็นคนทักและก็ไปกินข้าวกันธรรมดา วันเกิดก็มีเอ่ยปากชวนไปกินข้าวกับพ่อแม่ฉลองธรรมดา เราเลยถามอย่างตรงๆเลยว่าทำไมช่วงนี้ไม่ค่อยมีเซอร์ไพรส์เลยน้า (ตอนถาม ถามด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีนะคะ ดูขบขัน) เขาตอบกลับมาว่า "ทุกอย่างก็ให้ที่รักหมดแล้ว จะเอาที่ไหนมาเซอร์ไพรส์ให้อีก" ด้วยสีหน้าจริงจังค่ะ เราเลยแกล้งพูดไปว่า ก็แค่แซวเล่นๆน่า 

คือเราอยากทราบว่า เราเก็บเอาตรงนี้มาคิดน้อยใจ มันดูง้องแง้งเกินไปไหมคะ เราไม่กล้าเอ่ยพูดเรื่องเซอร์ไพรส์อะไรกับเขาอีกเลย เพราะดูเหมือนเขาไม่ค่อยพอใจ เรารู้ดีว่าทุกอย่างเขาก็ให้เราดูแลหมด มันก็เหมือนเราโชคดีที่มีสามีแบบนี้แล้ว แต่พอนึกถึงเวลาสมัยเป็นแฟนกัน เขาค่อนข้างจะเซอร์ไพรส์เก่ง และเดี๋ยวนี้งานเขาจะยุ่งมาก โฟกัสกับงานมาก ไม่ค่อยมีเวลาได้ไปไหนมาไหนด้วยกันเลยค่ะ บางทีเราเอ่ยปากชวนไปทานดินเนอร์นอกบ้านบ้าง คือไม่มีเลยค่ะ หรือถ้าไป ก็จะไปแบบรีบไปรีบกลับ เราพยายามเข้าใจเขาแล้ว แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้เลย คือมันค่อนข้างเห็นความแตกต่างระหว่างเมื่อก่อนมากเกินไป หรือจะมีวิธีพูดที่จะทำให้เขาเข้าใจที่เราจะสื่ออย่างไรคะ ว่าเราต้องการเซอร์ไพรส์บ้าง ไม่ต้องมากมาย แค่แวะซื้อดอกไม้ดอกนึงมาให้ มันก็ยังดี