เรื่องนี้อ่ะมันเป็นอยู่นานหลายปีแล้วค่ะ เรามีพี่น้องทั้งหมด 5 คน ตามจริงก่อนหน้าที่จะมีน้อง มีแค่เรากับพี่สาวอย่างเดียว ซึ่งพ่อแม่จะตามใจเรามากเพราะเราเป็นลูกคนเล็ก(ช่วงตอนที่ยังไม่มีน้อง) มันเป็นคำว่าครอบครัวที่ยังเหลืออยู่ให้เราได้จดจำ จนกระทั่งเราอยู่ ป.6 แม่มีน้อง ซึ่งเป็นลูกคนที่ 3 ของบ้าน เราไม่รู้หรอกนะว่สทฤษฎีที่ว่าถ้ามีลูก 3 คน คนกลางจะเป็นคนที่ไม่ถูกรัก หรือเป็นคนที่โดนเมิน แต่เราเจอมันมากับตัวแล้ว ตอนนั้นเราเด็กมาก น้อยใจสุดๆเพราะตอนเด็กจะทำอะไรหรือคิดอะไรเราพูดออกมาหมด แล้วตอนนั้นเราเลยเผลอตะคอกด่าน้องออกไปว่า "จะเกิดมาทำ อะไร ไอ่เด็กนรกส่งมาเกิด" แล้วแม่ก็ตีเรากับไม้แขวนเสื้อ ตอนนั้นคือเจ็บมาก ร้องให้แทบขาดใจ ดีที่พ่อมาทัน กระชากไม้แขวนเสื้อออกจากมื้อแม่ แล้วโยนเข้าป่าข้างบ้าน ตั้งแต่นั้นมาเราพยายามไม่คุยกับน้องไม่ยุ่งกับมันเลย แต่มันพยายามมายุ่งกับเรา พอเรารำคาญเราก็จะถอนหายใจแรงๆแล้วเดินหนี มันก็ตามอยู่นั่นแหละ เวลาเราซื้อของหรือมีของอะไร เราแบ่งให้ตลอด เพราะเห็นว่าเป็นน้อง แต่พอคราวมันบ้าง มันไม่ให้พอเราหยิบขนมมันกินบ้าง มันกรี๊ด มันร้อง เรียกแม่ว่าเรากินขนม แม่ก็ว่าเราด่าเราว่าเราอ่ะโตแล้ว รอน้องกินให้เสร็จก่อนแล้วเราค่อยกินต่อ ซึ่งเรื่องนี้ไม่ได้เป็นแค่ครั้งเดียวแต่มันเป็นหลายครั้งเกือบจะทุกวันเลยก็ได้ จนเราม.5มีน้องเพิ่มมาอีก2คน คนที่4 เราไม่อะไรมาก เพราะชินชาแล้ว ส่วนน้องคนสุดท้องเราอยากเลี้ยงเค้าให้เป็นเด็กดี พูดเพราะ ไม่ดื้อ เพราะบ้านเราอ่ะเป็นคนใต้ จะพูดหยาบมาก(ยิ่งลูกคนที่3ของบ้านอ่ะยิ่งแล้วใหญ่) ที่เรามาเขียนระบายแบบนี้ไม่ใช่อะไรหรอก เราคิดว่าเรื่องมันเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ แม่ด่าเรา พ่อปกติไม่เคยว่าไม่เคยด่าเรา ก็กลายมาว่าเราด่าเราซะงั้น บอกว่าเราเป็นพี่ควรเสียสละให้น้อง(อันนี้เราเข้าใจพยายามให้มาโดยตลอด) ที่พ่อเป็นแบบนี้เพราะแม่ชอบพูดกรอกหูพ่อว่าเราอ่ะ ชอบเที่ยว เรื้องมันจะไม่เกิดขึ้นถ้าครูไม่สั่งงานกลุ่มเยอะมากในช่วงม.5 ซึ่งเราก็ต้องไปทำงานบ้านเพื้อนเกือบทุกเสาร์-อาทิตย์ ถามว่าทำไมไม่ทำวันจันทร์-วันศุกร์ตอนเย็น งั้นทุกคนคิดนะ เรียนวันนึง 8 คาบ รวมพักเที่ยงเป็น9 คาบละ50นาที กลับถึงบ้าน เกือบ5โมงเย็นทุกวัน ยิ่งเมื่อไม่นานมานี้เราต้องแข่งทักษะต้องซ้อมทุกเย็นกลับบ้าน6โมงเย็นทุกวัน จนถึงวันใกล้แข่งเราบอกว่าจะแข่งวันนั้น วันนี้ เล่าไปว่าเค้าแข่งกันแบบนั้นๆ แม่ก็บอกว่าจะไม่ให้แข่งแล้ว เพราะกลับบ้านก็ดึก เที่ยวก็เก่ง พอเราอธิบายเหตุผลทุกครั้งเราจะโดนด่าว่าเถียงตลอด จนทุกวันนี้พอแม่ด่าเราก็ตะถอนหายใจแล้วเดินหนีเลย เพราะต่อให้พูดไปแม่ก็ไม่ฟัง แต่ครั้งนี้เราได้ไปแข่งอยู่ดี จนวันนึงมันค่ำแล้วแหละเราจำไม่ได้แล้วว่าเราทำไรผิด แม่ก็ด่าว่าต่างๆนาๆ ถ้าคนนอกมาเห็นคงคิดว่ามันเป็นคำที่หยาบมาก แล้วตอนนั้นอ่ะเราแบบไม่ไหวแล้วอ่ะ เก็บเรื่องทุกๆอย่างมาคิดคนเดียวหลายปี เราเลยตะโกนใส่หน้าแม่เลยนะ "ให้ไปตายเลยไหม ถ้าตายไปคนบ้านนี้ก็ไม่มีใครเสียใจหรอก"ทุกครั้งที่แม่กับพ่อด่าว่าเราก็จะหนีไปร้องที่ไหนสักที่คนเดียว เราเคยคิดหลายครั้งนะว่าถ้าเราตายไปคนในบ้านอาจจะมีความสุขกว่านี้ พอคิดว่าจะตายยังไง จะกรีดแขนหรอ ก็ไม่เพราะเรากลัวว่าถ้าไม่ตายแขนจะเป็นแผล ผูกคอตายหรอ อันนี้ก็ตายยากไปกว่าจะตายก็ทรมาณ เราคิดมากจนทนไม่ไหวตื่นเช้ามาก็ว่าจะไปโรงเรียนเร็วๆไม่อยากไปสาย แม่ก้ชวนทะเลาะอีกว่าเราอ่ะ เที่ยวอย่ากลับบ้านดึกให้มาก เราก็ว่สจะไม่อะไรแล้ว แต่แม่แกพูดมาประโยคนึงว่ส ถ้ายังเป็นแบบนี้อีกก็ไม่ต้องไปเรียนแล้ว พอแม่พูดเสร็จเราเดินไปถอดชุดนักเรียนที่ใส่อยู่ แล้วเข้าไปนอนร้องในห้อง สักพักก็ไปเรียนแต่ก็เข้าสาย เราไปโรงเรียนก็ไม่คุยกับใคร ไม่หือไม่อือ จนคาบที่2 เพื่อนก็คุยกับหลายเรื่องแหละ แต่อยู่เราก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาช้าๆ เพื่อนตกใจมากตอนนั้น เพราะตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาเราไม่เคยร้องสักครั้ง ไม่ว่าจะครูเกษียญ หรือย่าตาย น้ำตาเราไม่เคยไหลเลย เราก็เล่าให้เพื่อนฟังว่าเรื่องมันเป็นยังไงบ้าง เพื้อนก็พูดปลอบนู่นนี่นั้น เราก็พยายามทำใจให้ชินแล้วปล่อยวางเรื่องทุกอย่าง 
จนวันนี้น้องอ่ะมันด่าเราแบบหยาบมาก เรียกชื่อเราไม่เคยมีคำว่าพี่นำหน้า เรียกขึ้น ขึ้นอีตลอด มันก็ว่าเรานู่นนี่นั้น เราก็เลยเอาเท้าอ่ะ เตะหัวมันเบาๆ แล้วมันก็ร้อง ร้องดังมาก ร้องแล้วเรียกแม่ แม่ก็เข้ามาด่าเราว่าเรา แล้วน้องคน2 (ลูกคนที่4ของบ้าน) เข้ามาก็ต่อยตาเราอ่ะ ซึ่งมันแบบเจ็บมาก เราเลยผลักออกแล้วตีที่ก้น แม่ก็มาด่ารอบที่2 ซึ่งครั้งนี้เราจะไม่อะไรเลยถ้าแม่ไม่พูดว่า "ถ้ายังทำอีก กุจะแขวนคอเอง" เพราะเราเคยพูดไว้ว่าถ้าเราตายอ่ะ จะตายผูกคอตายให้มันรู้แล้วรู้รอดไปแล้ว มันก็ทำให้เราถึงกับร้องน้ำตาแตกเลยอ่ะ จนคิดจริงๆแล้วว่า "ถ้าเราตายไปคงดีกว่านี้"
*เราไม่เคยมีแฟนนะ ที่เสาร์อาทิตย์แม่ว่าไปเที่ยวคือทำงานกลุ่มตลอด บางครั้งกินหมูกระทะก็บอกตรงๆว่าไปกินหมูกระทะ เราพยายามทำใจให้ชินแล้วแต่มันก็ได้ไม่มาก