ถึง อ. จี ที่เคารพรัก
ขอบคุณคำแนะนำและให้ข้อคิดนะคะ ลิได้แก้ไข และมีความเห็นต่อข้อติติงดังนี้ค่ะ


ที่ถูกติงเรื่องโทรศัพท์โผล่เข้ามาอยู่กับช่อชบาได้อย่างไร ลิได้ใส่บริบทนี้ตามที่ อ. จี แนะนำแล้วนะคะ

สองหญิงจากไปแล้ว ช่อชบารีบงัดเอาเครื่องมือสื่อสารของตัวเองใต้ผ้าห่มขึ้นมาดู โชคดีที่มีมันโผล่มาด้วย ไม่รู้มันมาได้ยังไง จำได้ว่าใส่มันไว้ในกระเป๋ากระโปรงที่สวมอยู่ กดเปิดเครื่องโดยด่วน

คือถ้าเราจะหาเหตุผลความสมจริงของนิยายแฟนตาซี โดยหาเหตุผลทางวิทยาศาสตร์ จะไม่มีนิยายอย่างทวิภพ บุพเพสันนิวาส เกิดขึ้นได้เลย เพราะเราจะมัวแต่คิดหาเหตุผลว่าทำไมกระจกจึงเป็นทางผ่านให้คนทะลุมิติข้ามไปอดีตได้

ทำไมรอมแพงเขียนให้ผู้หญิงคนหนึ่งเข้าไปอยู่ในร่างผู้หญิงอีกคนได้ มัวแต่สงสัย หมดสนุกกันพอดี




1.  ตัวละครในเรื่องไม่มีตัวตนอยู่จริงค่ะ ไม่ต้องไปหาในประวัติศาสตร์ มีจริงไม่ได้เพราะจะทำให้ตำนานถูกบิดเบือน ตัวละครทุกตัวต้องถูกสร้างขึ้นมา เว้นแต่ที่มีอยู่ในตำนานจริงเท่านั้น และตัวละครที่สร้างขึ้น ต้องไม่ไปยุ่งกับเส้นเรื่องหลัก นอกนั้นคนเขียนจะเขียนให้ย้อนไปย้อนมาสักร้อยรอบก็ได้ เพราะไม่ใช่มีอยู่จริง และเอามาแต่งนิยายได้เฉพาะที่ไม่ใช่วรรณคดี ยกตัวอย่างเรื่องพระอภัยมณี เอามาแต่งซ้ำไม่ได้ เพราะเป็นเรื่องแต่งอยู่แล้ว เสียมารยาท

อ้อ อลเวงรักสองภพเขียนจากตำนานค่ะ ตำนานที่คนแพร่เขาเชื่อว่ามีอยู่จริง แล้วถูกเอาไปทำเป็นวรรณคดีทีหลัง ดังนั้นลิจึงเป็นนักเขียนที่มีมารยาทค่ะ

2. การย้อนอดีตของช่อชบาก็เหมือนกับบุพเพสันนิวาสนั่นแหละค่ะ ตื่นมาก็ไปอยู่ในร่างคนอื่น ส่วนโทรศัพท์มือถือที่โผล่มา ช่อชบาเขาไม่รู้เรื่องค่ะ มันเป็นนิยายแฟนตาซี มันจะมุดจะลอย จะดำดินมายังไงก็เรื่องของนิยาย


3. น้อยศิลป์ไชยนึกสงสัยนางเกี๋ยง ไล่มาตั้งแต่คิดว่าถูกผีเข้า เอาน้ำมนต์มาไล่ผี เพื่อตัดเรื่องคนโบราณคิดว่าผีเข้าไปแล้วเปลาะหนึ่งไง แต่ที่พวกเขายอมเชื่อว่านางเกี๋ยงมาจากอนาคต ก็เพราะนางเกี๋ยงพูดจาภาษาแปลก เอากล่องวิเศษมาให้ดูด้วย ลองคิดว่าตัวเองเป็นคนสมัยโบราณ มาเห็นรถ เห็นไฟฟ้า เห็นหน้าตัวเองอยู่ในกล่องวิเศษ(โทรศัพท์) ได้ยินเพลงดังในวีดีโอ ก็ต้องเชื่อแล้วล่ะ ว่าไม่ใช่คนในยุคเขา พวกเขาก็ฉลาดกันอยู่นะ ส่วนช่อชบาที่ตัดสินใจบอกความจริงกับคนที่ตัวเองเห็นว่ามีความคิดความอ่านนำสมัย เพราะเห็นว่าพอพูดกันได้ เพราะตัวเองไม่รู้สี่รู้แปดอะไรในวังเลย ขืนเอ้อๆอ้าๆ เดี๋ยวก็ถูกจับได้ เลยต้องยอมเสี่ยงเล่า ถ้าพวกเขาเชื่อตัวเองก็จะรอดไง ไม่เชื่อก็โดนตัดหัว เขียนไว้หมดแล้วนะจ๊ะๆๆๆๆ ลองอ่านดู

ถ้าเรามัวแต่คิดว่ากรุงเทพกับเชียงใหม่อยู่ไกลกัน ไม่มีทางขับรถไปถึงภายใน 1 ชม. เราจะไม่มีนิยายแฮรี่พอร์เตอร์ขี่ไม้กวาดเหาะไปไหนต่อไหนได้แค่ลัดมือเดียว ไม่มีเด็กผู้หญิงเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วทะลุไปอีกภพหนึ่งแบบนาเนีย ไม่มีซุปเปอร์แมน ไม่มีไอ้แมงมุมไต่ตึกเป็นร้อยชั้น ไม่มีซุปเปอร์ฮีโร่อะไรทั้งนั้น เพราะมันไม่ใช่ความจริง เฮ้อ!!!!

นิยายแฟนตาซีต่างจากอัตชีวประวัติบุคคล ความสมจริงของนิยายต้องสมจริงในฉากสมมุติ ไม่ใช่สมจริงตามตรรกะ ให้ตายเถอะ นี่มันโลกของนิยายนะ