สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กอายุ14คนนึง ที่มีปัญหากับครอบครัวบ่อยมากๆ คือพ่อเราไม่ได้อะไรกับเรานะแต่แม่เราอะชอบหาเรื่องด่าเราทุกวันเลย
เราเป็นคนที่ร่างกายอ่อนแอ แต่คนในบ้านไม่สนใจเราเลย แม่เราบ้างานมากๆ แล้วก็ชอบโยนเราไปให้ย่าเลี้ยงด้วยค่ะ ย่าเราแก่มากแล้ว แล้วเราก็ไม่อยากเป็นภาระใครด้วย แม่เราบอกว่าตอนที่พาไปหาหมอ มันเปลืองเงินที่บ้านค่ะเพราะเราไปหาหมอบ่อย (ก็เราป่วยอะนะ) แล้วก็ชอบหาว่าเราเป็นภาระของครอบครัว ทิ้งเราไปทำงานดีกว่าเพราะทำงานแล้วได้เงิน
เวลาครอบครัวออกไปข้างนอก ไปเจอเพื่อนแม่หรือคนรู้จัก แม่ก็จะเสแสร้งทำเป็นรักเรามาก แต่พอไม่ได้อยู่นอกบ้านก็คือด่าหนักมาก ไม่ได้ทำอะไรก็ด่า สรรหาเรื่องด่าตลอด แม่แยกแยะเรื่องงานกับเรื่องในบ้านไม่ได้ พอเครียดเรื่องงานก็จะกลับมาด่าเรา ทำเหมือนเราเป็นสนามอารมณ์
ตอนเด็กเราก็มีความทรงจำแย่ๆกับแม่เยอะมาก ตอนอนุบาลเคยโดนแม่ใช้ด้ามไม้ปัดขนไก่ตีแบบแรงมากๆ เราจำฝังใจเลยค่ะ พอขึ้นมาประถมต้น พ่อแม่เหมือนจะเลี้ยงเราไม่ได้เลยให้ย่าเลี้ยง เราก็เลยโตมากับย่ามากกว่า ตอนที่ขึ้นมามัธยมได้กลับมาอยู่กับพ่อแม่อีกครั้ง สุขภาพจิตเราแย่มาก เราไม่มีความสุขเลยตั้งแต่ย้ายมาอยู่กับพ่อแม่ เหมือนแม่พรากความสุขไปจากเราหมดเลย ตอนม.1เราจำได้ว่าร้องไห้หนักที่สุดในชีวิตเลยค่ะ ตอนนี้ม.2แล้วเราก็ยังเป็นเด็กขี้แย ร้องไห้ทุกครั้งที่โดนแม่ด่า เราอยากไปหาหมอแต่พ่อเราไม่ให้ไป เขาบอกว่าเราไม่ได้เป็นอะไร เราปกติดี ไม่มีใครรู้เลยว่าจิตใจเราพังมาตั้งแต่เด็กๆ
เราอยากมีความสุข อยากได้ความรักจากพ่อแม่แบบคนอื่นบ้าง แต่เราก็ไม่ได้เลย ถึงจะได้แต่ก็ได้ไม่เต็ม เราเหมือนคนขาดความอบอุ่นเลยค่ะ
เราจะทำอย่างไรดีคะ เราไม่อยากเป็นแบบนี้อีกแล้ว
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนพิมพ์เราร้องไห้หนักมากถ้าพิมพ์อะไรผิดต้องขอโทษด้วยนะคะ
เรามีปัญหากับแม่ของตัวเองค่ะ
เราเป็นคนที่ร่างกายอ่อนแอ แต่คนในบ้านไม่สนใจเราเลย แม่เราบ้างานมากๆ แล้วก็ชอบโยนเราไปให้ย่าเลี้ยงด้วยค่ะ ย่าเราแก่มากแล้ว แล้วเราก็ไม่อยากเป็นภาระใครด้วย แม่เราบอกว่าตอนที่พาไปหาหมอ มันเปลืองเงินที่บ้านค่ะเพราะเราไปหาหมอบ่อย (ก็เราป่วยอะนะ) แล้วก็ชอบหาว่าเราเป็นภาระของครอบครัว ทิ้งเราไปทำงานดีกว่าเพราะทำงานแล้วได้เงิน
เวลาครอบครัวออกไปข้างนอก ไปเจอเพื่อนแม่หรือคนรู้จัก แม่ก็จะเสแสร้งทำเป็นรักเรามาก แต่พอไม่ได้อยู่นอกบ้านก็คือด่าหนักมาก ไม่ได้ทำอะไรก็ด่า สรรหาเรื่องด่าตลอด แม่แยกแยะเรื่องงานกับเรื่องในบ้านไม่ได้ พอเครียดเรื่องงานก็จะกลับมาด่าเรา ทำเหมือนเราเป็นสนามอารมณ์
ตอนเด็กเราก็มีความทรงจำแย่ๆกับแม่เยอะมาก ตอนอนุบาลเคยโดนแม่ใช้ด้ามไม้ปัดขนไก่ตีแบบแรงมากๆ เราจำฝังใจเลยค่ะ พอขึ้นมาประถมต้น พ่อแม่เหมือนจะเลี้ยงเราไม่ได้เลยให้ย่าเลี้ยง เราก็เลยโตมากับย่ามากกว่า ตอนที่ขึ้นมามัธยมได้กลับมาอยู่กับพ่อแม่อีกครั้ง สุขภาพจิตเราแย่มาก เราไม่มีความสุขเลยตั้งแต่ย้ายมาอยู่กับพ่อแม่ เหมือนแม่พรากความสุขไปจากเราหมดเลย ตอนม.1เราจำได้ว่าร้องไห้หนักที่สุดในชีวิตเลยค่ะ ตอนนี้ม.2แล้วเราก็ยังเป็นเด็กขี้แย ร้องไห้ทุกครั้งที่โดนแม่ด่า เราอยากไปหาหมอแต่พ่อเราไม่ให้ไป เขาบอกว่าเราไม่ได้เป็นอะไร เราปกติดี ไม่มีใครรู้เลยว่าจิตใจเราพังมาตั้งแต่เด็กๆ
เราอยากมีความสุข อยากได้ความรักจากพ่อแม่แบบคนอื่นบ้าง แต่เราก็ไม่ได้เลย ถึงจะได้แต่ก็ได้ไม่เต็ม เราเหมือนคนขาดความอบอุ่นเลยค่ะ
เราจะทำอย่างไรดีคะ เราไม่อยากเป็นแบบนี้อีกแล้ว
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้