ตามหัวข้อเลยค่ะ ปัญหาของเราคือ เราน้อยใจตัวเองมากๆที่เราเป็นคนไม่ได้เก่งไม่ดีอะไรเลย เราไม่ชอบตัวเองเลยสักอย่าง เราชอบหาข้อบกพร่องของตัวเองมาทำให้ตัวเองรู้สึกแย่ แต่จริงๆมันก็น่าน้อยใจจริงๆนั่นแหละ เราเกิดมาเป็นผู้หญิงที่สูงกว่าชาวบ้านปกติเขา ร่างกายไม่สมส่วน ขาใหญ่ แขนใหญ่ หัวฟู หน้าก็มีแต่แผลเป็น ขาแตกลาย อีกทั้งยังไม่มีความสามารถอะไรสักอย่าง เกิดมาตลอด20ปี ทำไมคนเราจะไม่เก่งสักอย่างเป็นชิ้นเป็นอัน ทำไมเราเต้นไม่เก่ง ทำไมเราร้องเพลงไม่ดี เล่นเครื่องดนตรีก็พอถูๆไถๆ กีฬาก็เล่นไม่เก่งสักอย่าง วาดรูปก็ไม่สวย ทำอาหารก็งั้นๆ เรื่องการเรียนเราคิดว่าเราเก่งแต่ก็ไม่โดดเด่นพอที่จะเป็นความสามาถได้ เรื่องภาษาเราก็พอได้หลายภาษาแต่มันไม่ได้ถึงกับเก่ง เราเกลียดเวลาที่ต้องเขียนความสามารถลงในอะไรที่ต้องกรอก เราไม่มีไง ไม่มีอะไรโดดเด่นสักอย่าง ทำไมต้องเป็นคนธรรมดาขนาดนี้ มันต้องมีสักอย่างที่เราควรที่จะเก่งสิ เราเกลียดตัวเองที่เป็นตัวเอง คนอื่นบอกอิจฉาเราที่เราสูง แต่ก็ทักว่าสูงขนาดนี้หาแฟนยากนะ สรุปมันดีหรือไม่ดี เราไม่มีแม้กระทั่งความฝัน ไม่รู้ในอนาคตต่อไปจะทำอะไร ขนาดสิ่งที่เรียนอยู่ตอนนี้ยังตามเพื่อนเลย เพราะเราไม่รู้ว่าเราจะเรียนอะไร ทำขาดแรงบรรดาลใจมากๆ แรงพลักดันที่จะทำอะไร เพราะเราไม่มีอะไรพิเศษ เราไม่เคยพูดเรื่องนี่กับใคร ได้แต่ร้องไห้น้อยใจตัวเองอยู่คนเดียวใเรารูเว่าการคิดแบบนี้มันไม่ได้ทำให้เรารู้สึกดีเลย เราพยายามอ่านอะไรที่มันpossitiveนะ เรื่องรูปลักษณ์ รูปร่างอะไรแบบนี้ แต่มันก็จะมีข้อแย้งในใจว่า I wish I could be better ซึ่งก็ทำให้เราวนกลับมารู้สึกอีก

เราควรทำยังไงดีคะ?