สวัสดีค่ะ คือเมื่อก่อนเราเป็นคนชอบเข้าสังคมมากๆ ไม่อายอะไรเลยค่ะ กล้าพูดกล้าทำทุกอย่าง เป็นคนตลก เฟลนลี่ด้วย เป็นคนมีเพื่อนเยอะค่ะ แต่ตอนนี้ เราแตกต่างกับตะก่อนมากๆเราชอบมองโลกในแง่ร้าย คิดว่าทุกคนเมินเรา เราพูดอะไรก็ไม่มีคนสนใจ เราเลยหงุดหงิดค่ะ หงุดหงิดง่าย เดี๋ยวก็ว๊ากใส่ ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ทำอะไรก็รู้สึกว่าท้อ ทำไม่สำเร็จ นอนไม่หลับด้วย ตะก่อนเป็นคนจดจ่อกับอะไรง่ายๆนะคะ แต่ตอนนี้ ต้องใช้เวลาเป็นอย่างมากค่ะ เรื่องเล็กๆก็ชอบเก็บมาคิดค่ะ ชอบมองว่าคนนั้นไม่ดี คนนี้ไม่ดี ทั้งๆที่เราเองแท้ๆที่ดูเหมือนว่าจะเป็นคนไม่ดี อยากหลับแบบไม่ตื่นเลย เครียดมากกับการใช้ชีวิต เราพยายามฝืนยิ้มสู้ในทุกวันนะคะ แต่มันเหนื่อยค่ะ เราระบายมาให้หลายคนแล้ว แต่เราก็ไม่อยากรบกวนใครมากค่ะ เพราะแต่ละคนนั้น เราไม่สนิทเลย เราไม่รู้ควรทำไงดี มันเครียดมากๆๆๆๆๆๆๆ พอฝืนยิ้มในทุกๆวันแล้ว รอยยิ้มปลอมๆใครๆก็มองออกค่ะ ตอนเราอยู่ในกลุ่มเพื่อนที่คุยกันเรื่องตลกอ่ะค่ะ เค้าตลกกันหมด แต่เรานี่สิ ไม่ตลก แล้วใจเราไปอยู่อีกเรื่องนึงแล้วค่ะ แต่ต้องทำเป็นตลกค่ะ บรรยากาศกาศมันเลยอึดอัด เป็นเพราะเราคนเดียว พยายามหาวิธีมานานแล้วนะคะ แต่ทุกอย่างเหมือนจะแย่ลงเรื่อยๆ พยายามสนใจสิ่งที่ตัวเองชอบ เช่น เราชอบร้องเพลง อ่านนิยาย แต่เราก็ชอบเป็นแบบนี้อ่ะค่ะ เช่นกำลังร้องเพลง จู่ๆเราก็หน่วงๆในใจ ไม่อยากร้องขึ้นมาเฉยเลย ไม่อยากขยับปาก อยากนอนนิ่งๆ อย่างอ่านนิยาย เราก็ซีเรียสมากไป ทำไมเนื้อเรื่องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ พยายามมองโลกในแง่ดีนะคะ แต่จิตใจมันทำไม่ได้ค่ะ ทำไมเราถึงกลายเป็นคนที่แย่ขนาดนี้ เลยพยายามอยู่ตัวคนเดียวค่ะ ช่วงนี้ เราไม่อยากจากบ้านเลย ถ้าไม่มีเรียน หรือธุระ เพราะเรากลัวสายตาคนรอบข้างค่ะ เราจะคิดว่า คนนี้ ต้องนินทาเราแน่ๆ ไอ่นี่เกลียดเราแน่ๆงี้อ่ะค่ะ เราแย่จริงๆเลยค่ะ พยายามเป็นมิตรเหมือนตะก่อนที่เป็นมา แต่เรากลายเป็นแบบนี้  เรากะว่าจะปรึกษาแพทย์ แต่ไม่รู้ว่าควรเริ่มยังไงค่ะ ไม่อยากให้ครอบครัวรู้ด้วย ปกติเราอยู่บ้าน เราก็ไม่ค่อยเจอหน้าพ่อแม่ค่ะ เพราะเราอยู่แต่ในห้อง พวกท่านคงไม่รู้เรื่องนี้ จะไปคนเดียว ก็ไม่รู้ว่าเราต้องไปรพ.ไหน เพื่อนก็ไม่มี ไม่รู้ควรทำไงดีค่ะ เลยได้แต่ค้นในเน็ตเอา