ชีวิตตอนนี้เเย่มาก ถึงขีดสุด ตอนนี้คิดถึงความตาย ตอนนี้ตกอับ แม้แต่ญาติพี่น้องไม่เหลียวเเล สมัยก่อนบ้านพอมี เรากับแม่แบ่งปันตลอด เราทำกับข้าวเลี้ยงคนสูงอายุในหมู่บ้านทุกสัปดาห์ ใครเดือดร้อน เราก็ช่วย จนวันนี้เราเดือดร้อน เราทนทุกข์ลุ่มๆ ดอนๆ มา4 ปี เราเกิดสงสัย ทำไมชะตากรรมเป็นแบบนี้ บางวีนเราไม่มีกิน เราต้องเจียดเงิน2 บาทเพื่อซื้อลูกอมมาอม ทำไมเราไม่เข้าใจ เหนื่อย ท้อ จนอยากตาย เห็นแม่ยังสู้ เราก็ต้องสู้ เคยไหม ร้องไห้จนไม่มีน้ำตา
คงเป็นกระทู้สุดท้ายที่เรามาตั้งค่ะ ขอบคุณที่รับฟังนะคะ