ท้อใจทำไมต้องเกิดมาโง่

รู้สึกว่าหมดกำลังใจกับตัวเองพอสมควร รู้สึกว่าไม่เคยได้ที่สุดกับอะไรซักอย่างถึงจะรู้สึกว่าเราเก่งเรื่องนั้นก็เถอะ ภาษาอังกฤษที่ว่าเก่งแล้ว เพื่อนที่แทบไม่เคยมาโรงเรียนแต่หัวดีมาทำข้อสอบดันได้เยอะกว่าเรา ทั้งที่ราก็พยายามกับวิชานี้มากจนมาถึงจุดที่ว่ารู้สึกเก่งจริง วาดรูปประกวดก็ไม่เคยได้ที่หนึงพอติดอันดับ รู้สึกว่าเป็นรองมาตลอด ขยันมากแค่ไหนยังไงก็แพ้คนหัวดี มีวิชาที่เก่งสุดๆก็ดันโชคร้ายมีวิชาที่โง่สุดๆเช่น คณิต  คุณพ่อมักจะบอกเสมอว่าคนขยันกับคนฉลาดบั้นปลายชีวิตจะพอๆกัน แต่พอโตขึ้นก็เริ่มรู้สึกว่ามันจริงเหรอ บางทีมันก็ขึ้นอยู่กับบุญ วาสนาด้วยใช่ไหม จะแก้ความรู้สึกนี้ยังไงดีคะ มันแย่รู้สึกตกต่ำสุดๆ

แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่