คือผมไม่เเน่ใจว่าคิดไปเองหรือป่าว คือเวลาไปรร.ผมจะเป็นคนเฟลนลี่ ร่าเริง เเต่ชอบเก็บความรู้สึกไว้คนเดียว ไม่ค่อยเล่าให้ใครฟัง
  คือทุกคืนก่อนจะนอนผมชอบร้องไห้ เรื่องจากคิดสิ่งที่เก็บเอาไว้ในใจหลายๆอย่าง ซึ่งจากการสังเกต ผมชอบร้องไห้ในวันที่มีความสุข เเต่จะไม่ร้องทุกวัน เหมือนช่วงก่อนๆนานๆทีผมจะร้องเมื่อคิดนู้น นี่ นั่น โดยร้องเวลานาน ส่วนตอนนี้ผมร้องทุกวันเเต่ร้องไม่นาน เหมือนเเบบร้องเพื่อคลายความเจ็บปวด ละก็หายไม่ร้องเลยครับ รู้สึกเเค่อยากมีคนเติมกอด
  ไม่รู้ว่าผมคิดเวอร์ไปเองหรือป่าวเเต่อยากจะรู้ว่านี่เหมือนโรคอะไรไหม
  ****ครอบครัวผมไม่มีปัญหานะครับ