ตามชื่อกระทู้เลยค่ะแน่นอนค่ะเราต้องทนอยู่เราเคยเดินออกมาหลายครั้งแล้วและทนอยู่แบบไม่มีเค้าไม่ได้จริงๆค่ะ ด้วยความที่ครอบครัวไม่เคยเข้าใจไม่เคยซัพพอร์ตมีแต่ซ้ำเติม เหมือนอยู่ใครอยู่มันค่ะตั้งแต่คุณพ่อเสียไป เลยอยากอยู่จนหมดรักไปเลยค่ะมันผูกพันธ์มากค่ะ มีลูกด้วยกัน การรักใครสักคนจะยอมและทุกเทเสมอใช่ไหมคะไม่ว่าเค้าจะทำเลวแค่ไหนโกรธแต่ให้อภัยได้ทุกครั้ง แต่ความเห็นแก่ตัวของเค้าและเอาเปรียบเราไปนินทาด่าว่าเรากับเพื่อนว่าเราอย่างนู้นอย่างนี้ มีเรื่องผู้หญิงไม่เคยอธิบายให้เราฟังค่ะเงียบและให้เราคิดไปเองสืบเอง ใช่ค่ะเค้าเป็นขนาดทำไมถึงยังต้องทน มันไม่ใช่เพราะลูกโดยรวมหมดมันเป็นเพราะการที่เรารักเค้ามากจนตาบอด เลยอยากทราบประสบการณ์คนที่ทนค่ะว่าควรปล่อยเค้าทำอะไรยังไงบ้างคะ นี่ปีที่4แล้วเราคิดว่าเราจะหมดความรู้สึกไปเอง แต่ไม่เลยค่ะ