ผมเรียกเเฟนผมได้ไม่เต็มปากหรอกครับ เอาเป็นว่าคนคุยก็เเล้วกัน เพราะเค้าไม่ได้บอกว่าผมเป็นเเฟนเค้า แต่สำหรับผม เค้าคือเเฟนผมเสมอ เพราะก็ได้มาอยู่ด้วยกันเเล้ว มีอะไรมากกว่าที่จะเป็นคนคุยอ่ะครับ
...เริ่มเรื่องเลยนะครับ ครั้งก่อนเค้าโกหกว่าไปคุยโทรศัพท์กับเพื่อนตอน5ทุ่ม พอผมขอดูโทรศัพท์ที่เเฟนผมจะไปคุยด้วย เเฟนผมไม่ให้ดูครับ เเล้วก็หาเรื่องทะเลาะซักพัก เค้าปาโทรศัพท์ใส่ผมทำนองว่าอยากดูก็ดูไป พอผมหยิบโทรศัพท์มาดู เค้าเห็นผมเริ่มอ่านเเชท(ผมบอกเลยในเเชทไม่ใช่เพื่อนเเน่ๆ) เค้าก็พูดขึ้นมาว่า "พอใจหรอที่กูไม่อยากให้อ่านเเชทเเต่อ่าน น่าภูมิใจเนอะ" ตอนนั้นผมคิดในใจว่า ถ้าบริสุทธิ์ใจจริง ก็ต้องให้ดูไม่ใช่หรอครับ เเต่ก็นั่นเเหระ เค้าทะเลาะกับผมเสร็จเค้าก็ลงไปคุยโทรศัพท์กับคนในเเชทเค้าเหมือนเดิมจาก5ทุ่มถึงตี2 พอเค้ากลับขึ้นมาเค้าก็ทำเเบบว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เเล้วก็โอ๋ผม 
...พอมาวันนี้ เค้าขอผมไปคุยโทรศัพท์ ผมถามว่าใคร เค้าบอกว่าคนเดิมที่โทรเเหระ เค้าบอกมาอีกว่า คงไม่ร้องไห้เหมือนครั้งก่อนเเล้วเนอะ อารมณ์เเบบไม่ปัญญาอ่อนร้องไห้ที่ไปคุยโทรศัพท์อ่ะครับ ผมพยายามไม่คิดอะไร ผมพยายามเลี่ยงไม่ทะเลาะ ผมพยายามนิ่งให้มากที่สุด เเต่สุดท้ายผมก็นองน้ำตาเหมือนเดิม ผมต้องทำไงดีครับ เค้าทำเเบบนี้กับผมหมายความว่าอะไร ผมไม่เข้าใจ ถ้าไม่อะไรกับผมเเล้วไม่ทิ้งผมไป ทำไมต้องทำเเบบนี้กับผม เหมือนผมไม่มีความรู้สึกเลย ครั้งก่อนเคยบอกว่าจะเเยกกันอยู่ ซักพักเค้าบอกไม่อยากเเยก มันคืออะไรครับ หรือเค้าต้องการอะไรจากผม ช่วยเเนะนำหรือคำปรึกษาผมได้มั้ยครับ ผมอยากรู้จริงๆ