ตอนปีสามมีเรียนวิชาวิจัย งานกลุ่ม  ประเด็นคือตอนนั้น จขกท การเรียนถือว่าดี เป็นคนทำอะไรต้องเป๊ะ เป็นเหมือนหัวหน้าทีม ด้วยเวลาจำกัด ไม่มีเวลามาสอนอธิบายคนในกลุ่ม(ทั้งๆที่เรียนในห้องเหมือนกัน) คือจขกทเหมือนเป็นผู้นำ เพื่อนเหมือนเป็นผู้ตาม แต่ส่วนใหญ่ เพื่อนมักจะเงียบ จขกท เลยโยนงานให้เลย เพื่อนไม่พูดอะไร ส่วนใหญ่โปรเจควิจัยของวิชานั้นจขกท จะเป็นคนทำ 80% ทำรูปเล่มทั้งหมด เพื่อให้งานออกมาถูกต้อง เพื่อนในกลุ่มช่วย 20% จบวิชานี้ได้รับคำชมจากอาจารย์ จขกทส่งไฟล์งานเข้าไปในกลุ่มแชท จขกท ไปหาเรียนในยูทูป หาข้อมูล ความรู้เพิ่มเติม ใช้เวลาทุ่มเทกับมันมาก แต่พอมาปีสี่ ต้องทำโปรเจคจบ คณะของจขกท เรียนเกี่ยวกับธุรกิจ จขกทเลยทำโปรเจคเป็นแผนธุรกิจ แต่เพื่อนที่อยู่ในกลุ่มนั้น ทำวิจัย ซึ่งหัวข้อ วัตถุประสงค์ สมมุติฐาน แม้แต่สีตาราง สำนวนภาษาที่จขกทเขียนเองในตอนนั้น ทุกอย่าง คือเอาไฟล์งานของโปรเจคเมื่อตอนปีสามยกมาทั้งแผงเลย  (แค่เปลี่ยนประเด็นใหม่ คำนวณใหม่ อภิปรายใหม่) ตอนนี้เพื่อนคำนวณไม่เป็น เพื่อนก็เลยทักมาถามจขกทว่าอันนั้นอันนี้ทำยังไง ซึ่ง จขกท ก็รู้สึกว่า ทำไมตอนนั้น ไม่เข้าหา ไม่พยายามช่วยกัน ตอนนี้จขกทรู้สึก ไม่ได้อิจฉาเพื่อนนะคะ แต่รู้สึกว่า ทำไมใจร้ายจัง เอาเปรียบไหม ไม่เกรงใจหน่อยหรอ เอาไปทั้งไฟล์ ทุกอย่างเหมือนเป๊ะ ไม่คิดให้แตกต่างหน่อยหรอ หรือยังไง ใจนึงก็คิดว่าทำบุญ แต่มาคิดๆแล้ว ทำไมเค้าสบายจัง จขกทใจดำ หรือเห็นแก่ตัวเอง ไปไหมคะ แต่ก็คงไม่บอกเพื่อนหรอกค่ะ ทำยังไงจะจัดการความรู้สึกนี้ได้คะ