อยู่บ้านไม่เคยมีความสุขเลย ต้องรับความกดดันไว้คนเดียวตลอด พ่อเเม่อยากให้เป็นอะไรก็ต้องเป็น เค้ารักเราเพราะเราเป็นในสิ่งที่เค้าอยากให้เป็น พูดก็ไม่ได้อธิบายก็หาว่าเถียงใช้คำพูดที่รุนเเรงกับเรา ไม่เคยฟังเหตุผลไม่เคยปลอบใไม่เคยให้กำลังใจ ไม่เคยเข้าใจไม่เคยถามความเป็นอยู่ถามเเต่เรื่องเรียน ต้องเเอบไปร้องไห้คนเดียวตลอด ต้องเก็บความรู้สึกไว้คนเดียว รู้สึกว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านเพราะไม่เคยมีความสุขเลยซักนิดเวลาอยู่กับมัน เราไม่อยากเครียดให้คนอื่นเห็นเดี๋ยวจะพาคนอื่นเครียดไปด้วย ตอนอยู่ข้างนอกเป็นคนตลกร่าเริง เป็นเสียงหัวเราะให้กับเพื่อนๆเเต่พอกลับบ้านมา กลับเป็นละคนไปเลย ร้องไห้ตลอดหยุดคิดไม่ได้ เค้าโกหกเราเหมือนกับเราเป็นเด็ก เเต่เรารู้ทุกอย่าง รู้สึกว่าตอนนี้เหมือนไม่ใช่ตัวเองเลย ไม่เหมือนเดิมคนที่เข้มเเข็งหายไปไหนเเล้ว อยากจะหนีไปให้ไกลจากที่นี่เเต่อายุเราก็ยังน้อยหรือไม่ก็ตายไปเลยเเต่คิดได้ว่ามันยังมีอีกหลายอย่างที่เรายังไม่ได้ทำ เรารักเพื่อนมากเพราะเพื่อนรับฟังและซัพพอร์ตเราตลอด ไม่ว่าจะทุกข์หรือสุขเขาก็รับฟังเราเเละยินดีกับเราทุกเรื่อง ต่างจากพ่อกับเเม่เราคาดหวังว่าเวลาที่เราทุกข์ใจเราคงจะมีพ่อกับเเม่นี่เเล่ะที่คอยให้กำลังใจเรา เเต่มันไม่ใช่เลย เวลามองเพื่อนคนอื่นที่พ่อเเม่เค้าซัพพอร์ตคุยกับพ่อเเม่ได้ทุกเรื่องโครตจะอิจฉาเลย เราไม่เคยทำให้พ่อเเม่เสียใจเลยพยายามตั้งใจเรียน ไม่เถลไถล ทิ้งความฝันตัวเองเพื่อทำในสิ่งที่พ่อเเม่อยากให้เป็น  เครียดมากละถ้าได้ร้องคือหยุดร้องยากมาก ไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกยังไง เหมือนอยู่คนเดียวตลอดอยู่บ้านก็เหมือนกับต่างคนต่างอยู่ เหมือนชีวิตมันไม่ใช่ของเราอีกต่อไป ไม่อยากลืมตาขึ้นมาเเล้วเจออะไรเเบบนี้อีก ท้อสุดๆ เหนื่อยกับอะไรเเบบนี้มากๆ ขอกำลังใจหน่อยได้มั้ยคะ