ตามหัวข้อเลยค่ะ ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนสำหรับทุกคน สำหรับเราแล้ว ครอบครัวคือสิ่งที่เราไม่สามารถเรียกว่าเซฟโซนได้ เพราะครอบครัวนี่แหละ ที่ไม่เคยทำให้เรามีความสุขเลย ตั้งแต่เราจำความได้ เรามีความสุขจากครอบครัวที่สุด คงเป็นตอนเด็กมากเลยมั้ง  มันเรียกว่าความสุขรึป่าวก็ไม่รู้สิ  ราเผ็นคนที่ร่าเริงมาก หัวเราะ เฮฮา เวลาอยู่กับคนอื่น ซึ่งเรารู้ว่ามันมีความสุขจริงๆ แต่เพียงแค่เราเจอหน้าคนในครอบครัว หรือเข้ามาในบ้าน เรากับรู้สึกหดหู่ เศร้าตลอดเวลา เราเคยพยายามพูดคุยเรื่องตลกกับครอบครัว แต่คำพูดเราเหมือนจะเป็นอากาศเพราะไม่มีใครสนใจเราเลย  เราเลยเลือกที่จะเงียบ เราเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นหนักขึ้นเรื่อยๆตั้งแต่ขึ้นม.ต้น   เราไม่ค่อยพูดกับคนในครอบครัว ไม่สิ คนในครอบครัวไม่ค่อยพูดกับเรา ถ้าไม่มีเรื่องจริงๆ  สนทนาของเรากับครอบครัว จะเป็นเรื่องตึงเครียด แต่ถ้าคนในครอบครัวพูดคุยกันโดยไม่มีเราร่วมบทสนทนานั้น จะเป็นเรื่องเฮฮา สนุกสนานตลอด  เรารู้สึกเหมอนเราไม่มีตัวตน  เรากลายเป็นคนติดหูฟังเวลาอยู่บ้าน ติดโทรศัพท์ ติดการอยู่คนเดียว   แต่พอออกมาจากบ้าน เราจะเป็นคนเฮฮา เฟรนลี่ คนรู้จักเยอะ  คุยเก่งมาก ช่วงเวลานั้นเรามีความสุขมาก  พอเริ่มขึ้นม.3 ทุกอย่างมันเริ่มหนักขึ้น  คนที่บ้านเริ่มกดดันเรามากขึ้น ว่าเราเป็นตัวปัญหา ว่าเราโง่ ไม่มีความสามารถอะไรสักอย่าง จากเราไม่เคยคิดว่าตัวเองแย่เลย กับกลายเป็นว่า เราผิดหวังกับตัวเอง  ผิดหวังที่ทำให้คนรอบตัวผิดหวัง  ออกมาข้างนอกเราเริ่มที่จะติดหูฟัง ไม่สนใจคนอื่น ไม่สนิทเราจะไม่คุย ไม่ยุ่ง ทั้งที่เมื่อก่อนใครทักเราจะยิ้มรับตลอด  เพื่อนเห็นอาการของเราก็คอยให้กำลังใจตลอด  จนเรามีแฟน คนนี้ไม่เหมือนใครเลยค่ะ เขาเป็นคนที่เปิดโลกให้เรามากๆ คอยเป็นที่ปรึกษาให้เราตลอด  เป็นเพื่อน พี่ ครอบครัวของเขาคอยเป็นห่วงเราตลอด  ครอบครัวเขาเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากค่ะ บางครั้งเราก็อิจฉานะคะที่ครอบครัวของเขาอบอุ่นขนาดนี้ แต่แม่ของเขาก็คอยบอกตลอดว่าเราเป็นครอบครัวของเขาเหมือนกัน   เราเริ่มกับมาร่าเริง มีความสุขกับชีวิตอีกครั้ง จนเมื่อไม่กี่วันมานี้ เรากลับบ้านช้าค่ะ เป็นการกลับบ้านช้าครั้งแรกในชีวิต เพราะเป็นวันเกิดเรา  และเป็นปีสุดท้ายที่จะได้เจอกับเพื่อนๆ  เราเลยบอกที่บ้านว่าจะไปฉลองวันเกิดกลับไม่เกิน6โมงเย็น ก็ไม่มีใครว่าอะไร แต่พอ5โมงแบตโทรศัพท์เราหมดค่ะ เหลือแค่ไม่กี่เปอร์เซ็นต์ เราเลยปิดเครื่อง  พอ6โมง แฟนเราชวนไปกินข้าวค่ะ เราจึเราจึงคิดว่าแปบเดียวไม่เป็นไร แต่พอกินข้าวไปสักพัก แฟนบอกว่า แม่เราทักมาด่าเขาตั้งแต่5โมง แต่เขาพึ่งเห็นเมื่อกี้ เขาพาเรากลับบ้านแล้วขอโทษแม่เราที่พามาส่งช้า แม่เราให้เราเข้าบ้าน แล้วให้เขากลับไป  พอเข้ามาในบ้านแม่ก็ด่าเราว่าเป็นเด็กใจแตก สร้างแต่ปัญหา แรดไปวันๆ ไม่เคยเป็นลูกที่ดี  นี่คือคำด่า จากคนที่เราเรียกว่าแม่ และเราจะไม่เจ็บสุดๆ ถ้าไม่มีคำว่า "ไม่น่าเกิดมาเลย" สิ้นสุดคำนั้น เราได้แต่ยืนนิ่ง ปล่อยให้แม่ด่าสารพัด แต่หูเรานั้นมันไม่ได้ยินแล้วค่ะ มันอึ้ง มันจุก มันเจ็บไปหมด  และนี่ก็เป็นครั้งแรกในรอบกี่ปีไม่รู้ ที่พี่สาวเรา มาปลอบเราค่ะ  พี่บอกว่า แฟนของแม่(พ่อเรากับแม่เลิกกันตั้งแต่เราเกิดค่ะคนนี้คบมานานแล้ว)   เป็นคนบอกว่า เห็นเราโดดเรียนไปกับผู้ชาย เราไม่แปลกใจเลยค่ะที่เขาจะหาเรื่องเรา เพราะว่าเขากับเราไม่ชอบหน้ากันค่ะ  เขาจะคอยหาเรื่องให้แม่ด่าเราตลอด แต่ครั้งนี้มันหนักจริงๆ หนักจนเรารับไม่ไหว คืนนั้นเรานอนร้องไห้ ในตอนที่ทุกคนนอนหมดแล้ว  เราไม่ชอบร้องไห้ให้ใครเห็น ตี1กว่าๆพ่อแม่แฟนโทรมาปลอบเรา  ถึงเราจะไม่ใช่ครอบครัวของเขาจริงๆ แต่เขาไม่เคยทำให้เรารู้สึกเป็นคนไกลเลยค่ะ เขายอมรับเราทุกอย่าง ครอบครัวนี้ดีกับเรามาก    ครอบครัวแฟน แฟนเรา เพื่อนเรา เป็นเซฟโซนที่ดีของเรามาตลอดเลยค่ะ แต่กับครอบครัวที่เป็นเลือดเนื้อเดียวกัน กับทำให้เรารู้สึกเศร้าตลอดเวลา บางครั้งเราคิดนะคะ ถ้าเขารู้ตั้งแต่เราอยู่ในท้อง ว่าเราทำให้เขาผิดหวัง เขาคงจะไม่ทำให้เราเกิดมาใช่มั้ย  

ปล. เราแค่อยากระบายและเล่าให้ฟังเฉยๆ อย่าว่าอะไรเราเลยนะคะ เรื่องที่มีแฟน ก็เพราะความรักจากเขาที่ทำให้เรามีความสุข  ถ้าเราไม่มีแฟนกับครอบครัวแฟน เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแค่เพื่อนจะสามารถทำให้เราอยากมีชีวิตอยุ่ด้มากขนาดนี้มั้ย